ภายในห้องหนังสือ
“อะไรนะ!ฮวาเอ๋อร์ถูกพิษดอกโครงกระดูกอย่างนั้นหรือพ่ะย่ะค่ะ”เสียงไป๋อวี้เอ่ยออกมาด้วยความตกใจครั้นได้ยินเรื่องราวทั้งหมดจากองค์ชายเนี่ยนเจิน
“ถูกต้องแล้วท่านแม่ทัพ บุตรีของท่านถูกลอบวางยาพิษดอกโครงกระดูก ซึ่งมีผลแบบค่อยเป็นค่อยไปตามที่ข้าเล่าให้ท่านฟัง”
“แบบค่อยเป็นค่อยไปอย่างนั้นรึ”ไป๋อวี้พึมพำออกมาเบาพร้อมสุรเสียงขององค์ชายหนุ่มมีรับสั่งขึ้น
“ดอกโครงกระดูกที่ว่านี้ จะพบเห็นได้ตามป่าเขาในแถบหนาวเย็น เป็นดอกไม้สีขาวเล็กๆ ซึ่งดอกไม้นี้ ซุกซ่อนความอัศจรรย์ไว้ที่กลีบอันบอบบาง ยามถูกหยาดน้ำประพรมชุ่มฉ่ำ เม็ดสีขาวในกลีบดอกจะสลายตัวไป เปลี่ยนกลีบดอกเล็กๆ ให้กลายเป็นเยื่อบางใส และการที่มันโปร่งบางจนเห็นเส้นใยโครงร่างของกลีบชัดเจนเช่นนั้น จึงเป็นที่มาของชื่อเรียกว่าโครงกระดูก และเมื่อหยาดน้ำระเหยแห้งไปหมดแล้ว กลีบดอกน้อยๆนี้ก็จะค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีขาวกลับขึ้นมาตามเดิม”
ไป๋อวี
