ep.2
1055 คำ
"ปล่อยฉันนะ บอกให้ปล่อยไงเล่า โอ๊ยย!!ฉันเจ็บนะ" เฌอเอมร้องเสียงหลงพยายามดีดดิ้นให้หลุดพ้น แต่ไม่เป็นผล มือสากของชายฉกรรจ์ยิ่งเพิ่มแรงบีบจับแขนเล็กมากขึ้นไปอีก
"ถ้าไม่อยากเจ็บตัวไปมากกว่านี้ ก็หุบปาก!!" ชายร่างยักษ์เจ้าของมือเสมือนคลีบเหล็กเอ่ยด้วยน้ำสียงแข็งกร้าว ทำคนตัวเล็กเม้มปากแน่น ไม่กล้าพูดอีก ร่างบางถูกฉุดกระชากให้เดินกลับไปยังทิศทางเดิม
"ได้ตัวแล้วครับนาย" ร่างสูงหมุนตัวหันมามองหญิงสาวร่างเล็ก สายตาของทั้งสองสบประสาน แต่เป็นเฌอเอมรีบก้มหน้างุด เมื่อเห็นนัยย์ตาคมกริบคู่นั้น เต็มไปด้วยความเย็นชาดุดันราวกับว่า จะฉีกเนื้อเธอให้ขาดเป็นชิ้นๆยังไงอย่างงั้น
"เงยหน้าขึ้น มองหน้าฉัน เมื่อกี้เธอเห็นอะไรบ้าง?" เสียงทุ้มต่ำเย็นเยียบเอ่ยถามคนตรงหน้า มือหนาของชายหนุ่มเชยคางมนเพื่อให้เห็นหน้าเธอชัดเจน แต่ทว่า ภาพตรงหน้าทำคนตัวสูงชะงักไป
"โบนัส" เสียงทุ้มเอ่ยชื่อของใครบางคนออกมา สายตาคมกวาดมองดวงหน้าสวยทุกอณู ต่างจากคนตัวเล็กยืนหลับตาปี๋ไม่กล้าสบตา เธอรับรู้ได้ถึงรังสีอำมะหิตบางอย่างในตัวเขา
"ฉันไม่ได้ชื่อโบนัส แล้วฉันก็ไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ปะ ปล่อยฉันไปเถอะนะ" น้ำเสียงที่เปร่งออกมาสั่นเทาด้วยความกลัว อย่างปิดไม่มิด
"ถ้าเรื่องนี้ถูกแพร่งพรายออกจากปากของเธอล่ะก็...." นิ้วเรียวยาวลูบไล้บนริมฝีปากบาง ก่อนจะเอื้อนเอ่ยประโยคถัดไป "....เธอและคนในครอบครัวอยู่ไม่สุขแน่ หรืออาจจะไม่มีลมหายใจอยู่บนโลกใบนี้เลยก็ได้"
"ฉันจะไม่พูดเรื่องนี้ให้ใครฟังแน่นอน ฉันสัญญา คุณปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันกลัวแล้ว" เฌอเอมขอความเห็นใจจากอีกฝ่ายอย่างเว้าวอน ทั้งที่เปลือกตายังคงปิดสนิท แค่ได้ยินน้ำเสียงเรียบเฉยนั่น ก็ทำเธอเสียวสันหลังวาบ
"หึ!ได้ ฉันจะให้โอกาสเธอ หนีไปให้ไกล อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก..." เสียงเข้มดุดันเอ่ยบอก สายตาคมกริบมองจ้องหญิงสาวไม่ละสายตาไปไหน 'เหมือน...เธอเหมือนผู้หญิงคนนั้นมาก ที่แตกต่างคงจะมีแค่น้ำเสียงของเธอ'
"ค่ะ..ฉะ ฉันสัญญา จะไม่มาให้คุณเห็นหน้าอีก"
"ครั้งหน้า เธอไม่โชคดีแบบนี้แน่สาวน้อย ปล่อยเธอไป!"
ร่างบางได้รับอิสระอีกครั้ง แม้จะรู้สึกเจ็บแขนเล็กอยู่มาก แต่ต้องกัดฟันรีบพาตัวเองออกไปจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด เพราะเกรงว่าผู้ชายคนนั้นจะเปลี่ยนใจ เท้าเล็กสับวิ่ง ไม่แม้แต่หันกลับไปมองด้วยซ้ำ เขาต้องเป็นพวกมีอิทธิพลเป็นแน่ มีลูกน้องใส่ชุดดำ อย่างกับพวกมาเฟียในหนังแหนะ
"แฮ่ก..แฮ่ก เหนื่อยชะมัด" ร่างบางระหงในชุดนักศึกษา ทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นโซฟาตัวไม่ใหญ่มากนักภายในบ้าน ด้วยอาการเหนื่อยหอบจนตัวโยน
ก่อนจะพาตัวเองขึ้นไปบนห้องนอนส่วนตัวเพื่ออาบน้ำ พักผ่อนร่างกาย พรุ่งนี้มีเรียนแต่เช้า
เฌอเอมใช้ชีวิตเป็นปกติในทุกๆวัน เช้าอาบน้ำแต่งตัวไปเรียน เย็นไปทำงานที่คลับ วนลูปแบบนี้เป็นกิจวัตร
"เอมทางนี้" ร่างบางหันไปตามเสียงเรียกคุ้นหู เท้าเล็กก้าวเดินไปยังโต๊ะมุมหนึ่งในโรงอาหาร ที่มีพีกับน้อยหน่านั่งอยู่ก่อนแล้ว
"ขอบตาคล้ำมาเชียวเพื่อนฉัน" ไม่ทันได้นั่ง น้อยหน่าก็ทักท้วงขึ้นมา
"นอนดึกไปหน่อย"
"พักบ้างก็ได้ บอกแล้วไง ขาดเหลืออะไรให้บอก เรายินดีช่วย" นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พีพูดแบบนี้ แต่เขาพยายามพูดบอกเกือบทุกวัน แต่เพื่อนตัวดีไม่เคยซักครั้งที่จะหยิบยืมหรือขอความช่วยเหลือ เอาแต่บอกว่า ขอลองทำด้วยตัวเองก่อน ไม่ไหวจะบอกเอง
"ไอ้พีแกก็รู้คำตอบ ขยันพูดทุกวัน" น้อยหน่า ฟังทุกวันจนเบื่อ อีกคนอยากช่วยใจจะขาด อีกคนก็บ่ายเบี่ยงเกรงใจทั้งที่ตัวเองแทบไม่ไหวก็ตาม ไม่ใช่แค่พีที่อยากช่วย น้อยหน่าก็พยายามยื่นมือเข้าไปช่วย แต่เพื่อนไม่ยอมรับ เลยทำได้แค่ฝากฝังให้เข้าทำงานที่คลับของญาติเท่านั้น
"ฮ่าๆๆ เอาน่า~ขอบใจนะพี แต่เรายังไหว"
"โอเคๆ กินอะไรดี วันนี้เราเลี้ยงเอง เมื่อคืนรวย"
"เสี่ยพีขาา...น้อยหน่าขอเป็นก๋วยเตี๋ยวเย็นตาโฟเส้นใหญ่พิเศษมากๆ แล้วก็มอคค่าเย็นหนึ่งแก้วค่ะ"
"งั้นเราเอาด้วย เดี๋ยวไปช่วยถือ" เฌอเอมเดินตามพีไปติดๆ เพื่อช่วยยกชามก๋วยเตี๋ยว มายังโต๊ะที่ให้น้อยหน่านั่งจองไว้
หลังจากทานมื้อเช้าเสร็จ ทั้งสามคนพากันมานั่งลงบนเก้าอี้หินอ่อนหน้าคณะ เพื่อเตรียมรายงานที่ต้องส่งอาจารย์วันนี้
"งานก็เลิกตีหนึ่งตีสอง เอาเวลาที่ไหนทำรายงาน"
"หลังเลิกงานไง มีเวลาตั้งหลายชั่วโมง"
"เหอะ!แล้วก็มานั่งหลับเวลาเรียนเนี่ยนะ ยัยเอมเอ๊ย~"
"นั่นดิ..."พีเอ่ยเสริม
"เจ้าพระคุณ~ ขอให้มีเสี่ยกระเป๋าหนักมารับเลี้ยงเพื่อนฉันทีเถอะ จะได้สบายกับเขาซักที" น้อยหน่าพนมมือยกขึ้นท่วมศีรษะ เอ่ยออกมาทีเล่นทีจริง เห็นเพื่อนแล้วอดสงสารไม่ได้ พ่อมาด่วนตายจาก ชีวิตเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ แถมแม่ก็มีผัวใหม่ไม่แยแสลูกสาวอีก
"เว่อ~ยัยบ๊องใครเขาจะมาเอาฉันไปเป็นภาระ" เฌอเอมส่ายหน้าไปมาด้วยรอยยิ้มบางๆ ให้กับความคิดของเพื่อน
"ว่าได้ที่ไหน แกลองส่องกระจกดูตัวเอง สวยๆแบบแก หาได้ไม่ยากหรอกนะ"
"ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวเมียหลวงเขามาจิกหัวตบ"
"เสี่ยหล่อๆ ที่ยังโสดมีเยอะแยะไปค่ะ เฮียเวฟไงสนใจมั้ย เจ้าของคลับเชียวนะ"
"พอเลยๆ นั่นเจ้านายฉันย่ะ"
"ฮ่าๆๆแกก็เป็นซะอย่างนี้ ไปๆได้เวลาเรียนแล้ว" น้อยหน่าหัวเราะร่า ก่อนจะพากันลุกขึ้น เดินเข้าไปในห้องเรียน
- ผู้เขียน
