เฌอเอมนั่งลงบนเตียงนุ่ม จ้องมองไปยังบานประตูอย่างจดจ่อ เวลาผ่านไปเนิ่นนานนับชั่วโมง ไม่มีแม้แต่เงาของเซฮายกลับเข้ามาในห้อง
กระทั่ง ความง่วงงันเริ่มกัดกินร่างบาง 'หนังท้องตึง หนังตาหย่อน' คำนี้ใช้ได้ไม่เกินจริง เปลือกตาบางค่อยๆปิดลงช้าๆจนเฌอเอมผล็อยหลับไปในที่สุด
แกร๊ก!
ประตูถูกเปิดออกกว้าง ราวกับล่วงรู้ว่าหญิงสาวเจ้าของห้องนั้นหลับสนิทแล้ว สองเท้าหนาก้าวเดินเข้ามาใกล้ มองจ้องคนตัวเล็กหลับตาพริ้ม รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลา กวาดสายตามองสำรวจดวงหน้าสวยอย่างหลงไหล 'ขอแค่เธอยอมให้โอกาส รับรองเลยว่า เขาจะรักษามันไว้ด้วยชีวิต' ยืนมองอยู่อย่างนั้นจนพอใจ ก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องไป
"อื้ออ~"ร่างบางรู้สึกตัวตื่นขึ้นในช่วงเย็น ดวงตะวันกำลังลาลับขอบฟ้า
"ฉันอดหลับอดนอนมาจากไหนเนี่ย" ตื่นก็สาย พอกินอิ่มก็ง่วงนอน ตายๆๆ
เฌอเอมเดินลงมายังชั้นล่างของตัวบ้าน เงียบสนิทไม่รู้ทุกคนหายไปไหนหมด รว
