INTRO
638 คำ
โชว์รูมรถแห่งหนึ่ง
“สวัสดีค่าาา~ยินดีต้อนรับทุกท่านเข้าสู่งานมอเตอร์โชว์สำหรับการเปิดตัวรถรุ่นใหม่ในวันนี้ค่ะ!!” แปะ! แปะ! เสียงตบมือดังไปทั่วและให้ความสนใจมาทางฉันที่เป็นเอ็มซีของงานวันนี้ ซึ่งเป็นตำแหน่งที่ไม่ว่าใครก็ต้องการได้ เพราะนอกจากเป็นพริตตี้เอ็มแล้วอาจจะได้เป็นนางแบบของที่นี่ด้วย กว่าฉันจะได้มาเลือดตาแทบกระเด็นเลยละ หึ
“ทุกท่านที่ได้มาร่วมงานวันนี้ถ้าจองรถกับเราจะได้รับของแถมมากมาย ร่วมทั้งได้รับราคาพิเศษจุก ๆ กันไปเลยค่ะ!! นอกจากนี้วันนี้ใครร่วมลงชื่อจับจองรถรุ่นใหม่ของเรามีสิทธิได้รับรถอีกคันกลับบ้านแน่นอนค่ะ!!สำหรับวันนี้มีแจกรถรุ่นใหม่หนึ่งคันสำหรับคนลงชื่อจองรถไปเลยค่ะ!!!!” ฉันอธิบายถึงกติกาของวันนี้ที่มีคนสนใจมากมาย ก่อนจะเดินไปที่รถรุ่นใหม่เพื่อทำการเปิดตัว
วู้วววว!!!แปะ ๆ ๆ
“และนับเวลาต่อจากนี้ไป...ขอเชิญท่านคิรินเจ้าของโชว์รูมแห่งนี้ขึ้นมาเปิดผ้าค่ะ!!” ไม่นานเจ้าของที่นี่ก็ขึ้นมาเพื่อทำการเปิดตัวรถรุ่นใหม่ของเขา
“เรามานับพร้อมกันเลยนะคะ 1 2 3 เย้!!!!!”
เสียงของผู้คนโห่ร้องอย่างตื่นเต้นพลุกระดาษสีกระจายไปทั่วงานเมื่อการเปิดตัวสำเร็จแล้ว เมื่อหน้าเอ็มซีหรือพิธีกรจบลงฉันก็ไปประจำตำแหน่งของรถเพื่อโชว์ตัวและอธิบายตัวสินค้าเพื่มเต็มสำหรับลูกค้าที่สนใจรถรุ่นใหม่คันนี้ที่ราคามันแพงและแรงเว่อร์
“อีซันไลน์!!!” หมับ!!เพี๊ยะ!! ขณะที่ฉันกำลังทำงานอยู่นั่นจู่ ๆ ก็มีผู้หญิงเดินเข้ามากระชากตัวฉันก่อนจะตบหน้าอย่างแรงและฉันก็ล้มไปกองที่พื้นและยิ้มมุมปาก
ใช่...ฉันยิ้มอยู่แม้ว่าตัวเองจะโดนตบก็ตาม
“มึงแย่งงานกู! หน้าด้าน!!” หมับ! มันจะเข้ามาทำร้ายฉันอีกครั้งแต่มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเข้ามาห้ามซะก่อน
“ตะแต๊งค์กิ้ว” ฉันเอ่ยเรียกชื่อผู้หญิงตรงหน้า
“มึงแย่งงานกู!!!อีตอแหลหน้าด้าน!!!ปล่อยกู!!กูจะตบสั่งสอน”
“ฮึก!!เราไม่รู้อะเราก็แค่รับงานมาเราไม่ได้แย่งเลยนะ ฮึกก!” ฉันเอามือจับหน้าและพูดพร้อมน้ำตา บรรดานักข่าวต่างถ่ายรูปกันใหญ่คงได้ข่าวแซ่ยแล้วละ
“ตอแหล!!มึงเอาตัวเข้าแลกใช่ไหมฮะ?!”
“เราไม่รู้จริง ๆ นะแต๊งค์กิ้วทางบริษัทติดต่อมาเราก็แค่รับงานอะเราไม่รู้เลยว่าแต๊งค์กิ้วได้งานนี้แล้ว...” รู้สิไม่อย่างงั้นฉันไม่พยายามแย่งงานนี้มาหรอก
“กรี๊ดดดดดดดดดด!!!มึงแย่งอีดอกเอ๊ย!!!”
“ลากออกไปสิ!!!” คุณคิรินเจ้าของงานเดินเข้ามาและให้พนักงานลากตัวออกไป
“ฮืออ!!”
“ซันนี่!!เป็นอะไรไหม?” พี่ลูกหมากผู้จัดการของฉันเข้ามากอดไว้และปลอบใจ
“มะไม่ค่ะ แต่ว่างานเสียเพราะว่าซันเองขอโทษนะคะคุณคิริน ฮึก!!” ฉันมองหน้าคุณคิริน
“ไม่ได้รับบาดเจ็บมากก็ดีแล้ว...ไปพักก่อนเถอะมันไม่ใช่ความผิดเธอหรอก”
“แต่ว่างาน...”
“อย่าให้พูดซ้ำได้ไหมซันนี่” คุณคิรินกดเสียงต่ำทำให้ฉันต้องยอมไปพัก
“น่าสงสารจัง” เสียงรอบข้างพูดขึ้น
“นั่นสิเจ้าของเขาเลือกเองจะมาโวยวายอะไร”
“ก็นะเคยจะโดนเลือกพอโดนเปลี่ยนเลยไม่พอใจแต่มันก็ไม่เกี่ยวกับซันนี่น้องเขาก็แค่รับงานไปตามหน้าที่”
“เพราะแบบนี้ไงเลยไม่มีงานอะ”
“หน้าน้องซันนี่แดงหมดเลย ยิ่งขาว ๆ อยู่ด้วย”
หึ
- ผู้เขียน
