กล่าวจบเขาก็วางร่างเล็กลงกับพื้นแต่นางยังไม่ทันยืนได้มั่นคงกลับถูกเขาจับให้นางหันหน้าไปนอกหน้าต่างโดยมีเขาโอบกอดนางอยู่เบื้องหลังพลางยื่นมือมาบังคับให้นางเงยหน้าขึ้นไปมองบนท้องฟ้ายามราตรีที่เป็นดังผ้ากำมะหยี่สีดำสนิทเพราะเป็นค่ำคืนเดือนแรมไร้แสงจันทร์กระจ่างฟ้าทันที
“ท่านจะทำอันใด ปล่อยข้านะ นี่มันหน้าต่างหากมีคนมาพบเห็นเข้า ข้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ใด”
ถึงเรือนนี้จะอยู่ท้ายตำหนักแทบไม่มีผู้คนก็จริง ทว่าเช่นไรนางก็มิอาจทำใจร่วมรักกับบุรุษที่ริมหน้าต่างได้ กงหยวนฉีเป็นบ้าไปแล้วเขามันเกินจะเยียวยา
“ปล่อยข้านะกงหยวนฉี ท่านมันเสียสติ คนชั่ว!”
“ก่อนจะด่าทอผู้อื่นเจ้าสำรวจการกระทำของตนเองเสียก่อนนอกจากรูปโฉมงดงามและชาติตระกูลสูงส่งแล้วในชีวิตของเจ้าเคยทำดีกี่ครั้งซ่งไฉ่หนิง เจ้าเคยได้ยินคำว่าคู่แท้ต้องศีลเสมอกันหรือไม่หากข้าเป็นคนดีเจ้าเป็นสตรีประเสริฐจึงจะนับได้ว่าเป็นคู่แท้สวรรค์กำหนดทว่าคู่ของ
