ตอนที่ 12
เผียะ!
หลังจากผ่านช่วงเวลาหฤหรรษ์สูงสุดระหว่างชายหญิงไปแล้วลมหายใจของซ่งไฉ่หนิงก็หวนคืนกลับมาถึงไม่เต็มร้อยหากแต่ก็รู้สึกตัวว่าเมื่อครู่ตนเองผ่านสิ่งใดมาบ้างมือบอบบางจึงเอื้อมสุดช่วงแขนจากนั้นก็ฟาดเปรี้ยงลงไปเต็มแรงบนใบหน้าของบุรุษต่ำทรามออกไปสุดแรงเกิด
“ออกไป!”
เมื่อสติหวนคืนกลับมาความรู้สึกอดสูหัวใจจนอยากกรีดร้องออกมาเพื่อระบายความคับแค้นใจที่ตนเองถูกหยามเกียรติความเป็นมนุษย์ผู้หนึ่งอย่างถึงแก่นเช่นนั้น กงหยวนฉีลงมือเหี้ยมโหดเหลือเกินนางรู้สึกเหมือนตนเองเป็นเพียงสัตว์เพศเมียตนหนึ่งเท่านั้นมิใช่คนอีกต่อไปแต่เพราะนางพบเจอเรื่องเลวร้ายมาไม่น้อยในภพชาติที่ยังเป็นพริษาจึงข่มกลั้นความรู้สึกดังกล่าวลงไปได้ถึงจะยากเย็นแต่นางก็ทำจนได้ กรีดร้องออกไปก็เท่านั้นนางไม่ได้อ่อนแอถึงเพียงนั้นและคุณค่าของนางก็ไม่ได้จบสิ้นลงเพราะถูกฤทธิ์ของยาปลุกกำหนัดควบคุมให้ทำเรื่องน่าอับอายเช่นการกระทำเมื
