บำเรอรักมาเฟีย

[4] แปลกใจ

@วันต่อมา

ในเวลาแปดโมงเช้าของวัน นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงวันนี้เขามีประชุมในช่วงเช้า รีบก้าวขาออกมาจากคอนโดจะได้รีบไปจัดการธุระให้แล้วเสร็จ ไม่รู้สิ อยู่ดีๆก็อยากอยู่แต่ห้องเฉยๆอย่างนั้น หากเป็นงานปกติแล้วเขาสามารถนั่งทำที่บ้านได้ แต่กับการประชุมสำคัญเขาไม่สามารถทำได้

อีกทั้งผู้ถือหุ้นคนใหญ่ๆและเขาเองก็ให้ความเคารพนับถือ มาวินจำต้องไปเจอพวกเขาเหมือนกัน

@บริษัทM

ทันทีที่ย่างก้าวผ่านประตูเข้าไป พนักงานต่างออกมายืนเรียงรายให้ความเคารพผู้เป็นเจ้าของบริษัท เขาเพียงแค่ยกมือกลับไปแค่นั้นด้วยความเร่งรีบ พนักงานทุกคนต่างก็เข้าใจดีว่าเป็นประธานบริษัทนั้นมันไม่ง่าย ใครที่ว่าเข้างานสายกลับบ้านเร็วใช้กับเจ้านายพวกเธอไม่ได้จริงๆ

และนี่ก็เป็นหนึ่งสาเหตุให้มาวินมีเรื่องเครียดกลับบ้านไปทุกวัน ร้อยพันเรื่องราวในแต่ละวันตั้งแต่เช้าจนเย็น หากชายหนุ่มผู้สุขุมจะชอบบรรเทาความเครียดด้วยเรื่องอย่างว่า ใครล่ะจะกล้ากล่าวหาว่าเขาเป็นคนบ้ากาม

งานไม่บกพร่องแถมยังพาบริษัทและลูกน้องรับโบนัสเพิ่มในทุกปี หากเจ้านายจะเป็นแบบไหนพวกเขาไม่สะกิดใจสักนิด แต่ก็ยังภาวนาให้มีใครสักคนเหอะไม่งั้นเจ้านายอาจจะติดโรคตายก่อนเอาได้ และคนที่รู้ดีกว่าใครก็ลูกน้องคนสนิทอย่างเมธีนั่นไง

"อีกสิบนาทีถึงเวลาประชุมครับนาย" เมธียื่นมือไปรับเอกสารที่เจ้านายเอากลับไปดูที่บ้านด้วยเพื่อที่จะได้เอาไปให้เลขาทำต่อ ลูกน้องพ่วงด้วยตำแหน่งมือขวาเพราะมาวินไว้ใจเมธีคนเดียว

แต่มีเรื่องหนึ่งที่เจ้านายหนุ่มเดินผ่านไปไม่บอกกล่าว คือยังไม่ได้บอกเขาเลยว่าจะให้เข้าไปจัดการกับคนในห้องตอนไหน เมธีมองตามหลังอีกฝ่ายด้วยความแปลกใจ

"เริ่มประชุม"

อีกด้าน

ร่างเล็กเปลือยกายภายใต้ผ้าห่มผืนหนาและอุณหภูมิภายในห้องเย็นฉ่ำ เธอนอนแทบไม่กระดิกตัว มีเพียงดวงตาที่ยังกะพริบถี่ๆด้วยความทรมาน เจ็บไปหมดทั้งตัว แม้จะเอื้อนเอ่ยยังไม่สามารถทำได้ เธอได้แต่กวาดสายตาไปรอบๆห้องแต่กลับไม่เจอใคร คนที่ทำให้เธอเจ็บขนาดนี้เขาไปไหนแล้ว

แกร๊ก! อิงฟ้าดึงสายตาไปที่ประตูทันทีเมื่อได้ยินเสียงเหมือนคนเปิดเข้ามา สาวน้อยกำชับผ้าห่มแน่นเมื่อเห็นเป็นบุคคลที่ไม่คุ้นหน้า เขาเป็นใครและเข้ามาในห้องแห่งนี้ได้ยังไง เขาคงไม่ใช่คนที่จะมาทำย่ำยีต่อจากเขาคนนั้นอีกใช่ไหม เธอไม่ไหวจริงๆแล้วคราวนี้

เมธีเดินมาใกล้ๆเตียงนอนทันที และหน้าที่ของเขาคืออุ้มผู้หญิงหมดสภาพไปส่งที่บ้านของพวกเธอ ภาพแบบนี้เห็นจนชินตาไปซะแล้ว

"หยุดนะ!" อิงฟ้าห้ามคนที่กำลังจะยื่นมือมาที่เธอ เขาจะทำอะไรเธอ ฮึก

"ผมจะไปส่ง" เมธีบอกอย่างทุกครั้งหากมีใครสงสัย แต่อาจจะแปลกใจที่เธอคนนี้อยู่นานกว่าคนอื่นๆหน่อยเพราะตอนนี้บ่ายกว่าแล้ว

"ปะ..ไปส่งเหรอ"

"ครับ เสร็จงานผมก็จะไปส่ง ทุกคน"

คำว่าทุกคนทำเอาอิงฟ้าชะงัก แสดงว่าผู้ชายคนนี้เป็นลูกน้องของเขา และเป็นคนที่เคลียร์เรื่องผู้หญิงทุกคนให้เขาอย่างนั้นหรอ

"แต่ฉันไม่มีเสื้อผ้า ฉะ..ฉันโป๊อยู่" บอกไปก็อายปาก หากเขาไม่ใช่แค่มาจัดการพาเธอไปส่งบอกเลยว่าเธอไม่รอดหรอก ง่ายต่อการทำอะไรขนาดนี้

"ถ้าให้คุณลุกขึ้นไปใส่เสื้อผ้าก่อนพอไหวไหมครับ" อิงฟ้าเองก็ส่ายหน้า เธอทำได้แค่ขยับใบหน้าหันไปมองทางนั้นทีทางนี้ที แต่ตัวเธอไม่ได้ขยับเลยสักนิด

"งั้นผมขออนุญาตอุ้มคุณไปทั้งอย่างนี้เลยคุณโอเคไหมครับ" แน่นอนว่ามันไม่มีใครเห็นด้านในของเธอแน่นอนแต่ว่าถ้าออกไปทั้งสภาพอย่างนี้ใครจะไม่รู้ว่าคนในผ้าห่มไปทำอะไรมา

เมื่อไม่มีทางเลือกแล้วอิงฟ้าจำใจพยักหน้า อย่างน้อยขอออกไปจากห้องบ้าๆนี้สักที เธอไม่อยากเจอคนที่ทำให้เจ็บเจียนตายแบบนี้แล้ว

"งั้นผมขออนุญาตนะครับ" เมธีเข้ามากำชับผ้าห่มให้ร่างบางจนมิดชิด และแน่ใจว่ามันสามารถปกปิดจนหมดหากเขาอุ้มเธอออกไป จะต้องไม่มีสายตาใดๆได้เห็นสภาพไม่น่าดูของคนบนอ้อมกอดนี้

การกระทำที่อ่อนโยนทำให้อิงฟ้านึกน้อยใจคนที่เขาซื้อเธอมา เขาไม่อ่อนโยนเหมือนผู้ชายตรงหน้าเลยสักนิด

เมื่อเขาพาเธอเดินมาถึงประตูและแน่นอนว่าคนที่เปิดออกก็ต้องเป็นอิงฟ้า แต่หญิงสาวล่ะที่บอกว่าไม่มีแรงจะเอื้อมมือได้ไหม

"คุณเปิดประตูได้มั้ยครับ"

อิงฟ้าส่ายหน้า เชื่อเถอะว่าเธอไม่ได้แกล้ง เธอยังไม่สามารถเอามือขึ้นคล้องที่คอของเขาได้เลย หากเขาปล่อยเธอลงไปที่พื้นคงจะกองไปทั้งอย่างนั้น

"งั้นผมขออนุญาต" แบบนี้เขาคงต้องกอดเธอไว้สูงขึ้นเพื่อที่จะใช้มือ และไม่นานประตูมันก็ดีดออก เมธีใช้เท้าดันออกให้กว้างก่อนจะปิดลง

"ทำอะไร!" น้ำเสียงแสดงออกว่าไม่พอใจตวาดขึ้นเสียงดังก้องไปทั่วทั้งชั้น เขามองคนที่อยู่ในอ้อมกอดของลูกน้องสลับกันกับใบหน้าของเมธี จะพากันไปไหน

เมธีเองก็มองเจ้านายอย่างไม่เข้าใจ ก็นี่มันหน้าที่ของเขา

"ช่วยด้วย" อิงฟ้าเงยหน้าขึ้นบอกคนที่อุ้มเธออยู่จนอีกคนหลุบตาลงมองสบตา เขาเห็นสีหน้าไม่ดีของเธอ

"กูถามว่ามึงทำอะไร!" ครั้งแรกว่าไม่พอใจแล้ว คราวนี้มาวินยิ่งอารมณ์ร้อน มองหน้ากันแบบนั้นมันหมายความว่ายังไง

"ก็หน้าที่ของผมไงครับนาย ดูแลความเรียบร้อย" เขาผละออกขึ้นมองเจ้านาย

"กูไม่ได้สั่ง!" มาวินรีบเดินไปแย่งคนบนแขนของลูกน้องมาอุ้มเอาไว้แล้วดันประตูห้องเข้าไปใช้ก่อนจะใช้เท้าปิดลงอย่างแรง

ร่างบางปลิวลิ่วไปกระทบกับที่นอนทันทีและคราวนี้มันเจ็บมากกว่าขยับตัวหลายเท่า ท่าไหนท่านั้นเลยที่อิงฟ้าเป็น หญิงสาวยังคงตะแคงข้างไปทั้งอย่างนั้น มาวินรีบเดินมากระชากตัวเธอขึ้นให้มองเขา

"ฉันบอกว่าไง!" เขาตะคอกเสียงถามเธอ

"ฉันจะกลับบ้าน" ไม่ใช่เธอไม่เจ็บเพราะเขาบีบมันแรง แต่ที่เธอไม่ร้องเพราะอยู่ใกล้เขาเธอเจ็บตัวตลอดอยู่แล้ว

"ฉันไม่ให้ไป!"

"แต่ฉันจะไป คุณไม่มีสิทธิ์มากักขังหน่วงเหนี่ยวฉันแบบนี้ ฉันจะแจ้งตำรวจ"

"แจ้งตำรวจงั้นเหรอ หึ ไม่เคยได้ยินหรือไงว่าเงินมันมีอำนาจมากกว่าอะไร เพราะฉะนั้นใครล่ะจะช่วยเธอได้ ทางที่ดี อยู่อย่างสงบแล้วให้ฉันระบายความใคร่ให้ครบร้อย หากเบื่อแล้วจะปล่อยไปเอง" มาวินบอกพลางแสยะยิ้มแล้วปล่อยเธอลงกับเตียงอย่างไม่ถนอมเลย

มาวินเดินออกไปคุยกับลูกน้องให้เข้าใจเพราะเขาเองก็มีเหตุผลพอสมควร อย่างน้อยเขาและเมธีอยู่ด้วยกันมานาน ถึงจะเป็นเจ้านายเขาก็ให้เกียรติลูกน้องเสมอ แต่เรื่องนี้เขาอาจจะฟิวส์ขาดไปหน่อย ยอมรับว่าไม่เคยขึ้นเสียงกับเมธีเลย

ก่อนที่คนทั้งสองจะพยักหน้าให้กันแล้วมาวินก็กลับเข้าห้องมาอย่างเดิม เขาเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวผืนหนึ่งแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป วันนี้เลิกมาไวได้ก็แปลกใจตัวเองเหมือนกัน