บำเรอรักมาเฟีย

[5] ดูแลทั้งคืน

พอเดินออกมาจากห้องน้ำมาวินก็ไปจัดการโทรสั่งอาหาร และไม่นานก็มีพนักงานเดินขึ้นมาส่ง เขาเดินไปจัดการเทอาหารใส่จาน ไม่คิดเหมือนกันว่าจะได้หาข้าวหาน้ำให้ใครทาน หึ ตลกดี

หากเขาเอาๆเธอแล้วก็จบคงง่ายดีไม่มีอะไรให้ยุ่งยาก ไม่ต้องมาทำแบบนี้ด้วย แต่เลือกแล้วเขาก็ต้องยอมสินะ

"อิงฟ้า" มาวินเรียกชื่อของหญิงสาวเป็นครั้งแรกเพราะเขาแอบดูกระเป๋าสตางค์เธอมาบ้างแล้ว เมธีนี่ยังไงนะ พาใครมาไม่เห็นบอกชื่อเขาสักคน หรือเห็นว่าเขาเป็นคนที่เอาใครแล้วก็จบๆไปจึงไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้

"อิงฟ้า" เขาเรียกเธออีกทีแต่คราวนี้หญิงสาวยังคงนิ่งอยู่ ด้วยความแปลกใจทำไมคนที่เพิ่งต่อปากต่อคำเมื่อกี้เงียบไป เขารีบพลิกตัวเธอขึ้นมาดู

".." ใบหน้าหวานซีดเผือดต่างจากเมื่อไม่กี่นาทีนี้ มาวินวางมือลงบนหน้าผากมนพร้อมลูบไปตามตัวเธอก็พบว่ามันร้อนมาก เขาไม่เคยที่จะดูใครสักครั้งหลังจากทำเรื่องอย่างว่า เขาเลยดูตกใจไปเล็กน้อย

มือหนาค่อยๆวางเธอลงพร้อมกับเดินไปหยิบกะละมังใบเล็กและผ้าขนหนูออกมา เขาจำได้ว่าหากไม่สบายต้องเช็ดตัว

มาวินค่อยๆเปิดผ้าห่มออกแต่คนที่หลับอยู่กลับรีบคว้าเอาไว้อย่างเร็ว ร่างกายเธอสั่นเทา

"หนาวเหรอ" เขาเห็นหญิงสาวพยักหน้ากลับมาช้าๆมาวินจึงเดินไปปิดแอร์ลง เปิดให้อากาศด้านนอกเข้ามาแทนแล้วกลับมาเช็ดตัวให้เธอต่อ

ครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่เขาเคยทำให้ใคร เรื่องแบบนี้ไม่เคยคิดมาก่อนเหมือนกัน

"อ๊ะ.."

"เป็นอะไร!" มาวินเองก็ตกใจเมื่อเห็นอิงฟ้าร้อง เขาก็ว่าตัวเองทำเบาแล้วนะ

"ฉันหนาว"

"แต่ฉันปิดแอร์แล้ว" เขามองตามสายตาของหญิงสาวก่อนจะเอามือจุ่มลงไปที่น้ำอีกที เข้าใจดีแล้วว่าเขาอาจจะเอาน้ำอุณหภูมิปกติที่คิดว่าไม่เย็นมา แต่มันกลับเย็นสำหรับคนไข้ซะงั้น

มาวินเดินกลับไปเปลี่ยนน้ำออกมาใหม่และคราวนี้มันอุ่นมาก เดินออกมาอีกครั้งก็พบว่าอิงฟ้าหลับไปแล้ว

เขาจัดการเช็ดตัวให้เธออย่างเบามือ ใบหน้าหวานสีซีดแต่หากมันปกติยอมรับเลยว่าสวยมาก ครั้งแรกเขาก็อึ้งนะที่เธอสวยน่ารักแตกต่างจากคนอื่นๆ ดูมีเสน่ห์ดี

มาวินลากมือลงไปตามที่เขาได้สัมผัสมาทุกที่ จนกระทั่งถึงเนินสามเหลี่ยมเขาก็ไม่รังเกียจที่จะทำ

ร่องสวาทบวมช้ำที่เขาเคยชมในใจว่าสวยงาม คราวนี้มันกลับดูระบมจนนึกโมโหตัวเองอยู่บ้าง เขาไม่น่าทำรุนแรงเลย แบบนี้หากเขาอยากกินเธออีกต้องรอสักกี่วันดี เพราะฉะนั้นเขาต้องรีบขุนให้เธอกลับมาเป็นปกติเร็วๆ

กับข้าวที่เขาสั่งขึ้นมาเขาก็ยกมันมาวางใกล้ๆเตียงนอนแล้วค่อยๆพยุงร่างเล็กขึ้น จนหญิงสาวก็ค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นมอง

"กินข้าวหน่อยจะได้กินยา"

"ฉันอยากกลับบ้าน" คำแรกที่ออกจากปากของหญิงสาวก็ยังเป็นเรื่องบ้าน เธอไม่อยากอยู่ในห้องของเขาอีกแล้ว ข้อต่อรองบ้าบออะไรเธอไม่เต็มใจ เธอไม่อยากทำแล้ว

"ทีตอนเดินเข้ามาไม่ใช่ทำหน้าแบบนี้นะ เดินมาซะอยากทำมากเลย"

"คุณทำแรง.."

"หากฉันทำเบาเธอจะยอมอยู่ต่อว่างั้น"

".."

"ว่าไง"

"ไม่ค่ะ ครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว แถมคุณยังมาซ้ำ ครั้งหลังก็ให้กินฟรีทีนี้จะให้ฉันกลับบ้านได้หรือยังคะ ฉันไม่อยากทำต่อจริงๆ" อิงฟ้าพูดทั้งน้ำตาที่กำลังจะไหลลงมา

"คนที่เคยมาทำแบบนี้เจ็บตัวทุกรายเลยหรือเปล่าคะ"

".."

"คงทุกรายสินะคะ มิน่าถึงไม่มีใครอยากอยู่นานเลยทั้งที่คุณก็ไม่ใช่คนธรรมดา"

"ไม่มี"

"แน่นอนสิคะ ใครมันจะไปอยากอยู่" ทั้งที่เพื่อนก็เคยเตือนว่าเขามันชอบความรุนแรง

"ฉันก็ไม่เคยอยากให้ใครอยู่เลยเหมือนกันยกเว้นเธอ"

".." อิงฟ้าอึ้งไปนิด ไม่ใช่ว่าดีใจมากมาย เธอจะดีใจได้ไงเพราะมาทำอะไรเธอรู้ดี ก่อนจะดึงสติแล้วยกยิ้มมุมปากออกมาเพียงนิด หากเป็นคนธรรมดาทั่วไปที่ใช้คำพลอดรักกันคงน่าดีใจดี แต่แบบนี้เธอยังต้องดีใจงั้นเหรอ แลกกับความเจ็บปวดไปวันๆ รู้แล้วว่าให้ทำงานเหนื่อยตัวยังดีกว่าเสียศักดิ์ศรีแล้วต้องอดทนกับความเจ็บปวดอีก

"ฉันพูดจริง" เมื่อเห็นหญิงสาวดูนิ่งและไม่เชื่อ

"ในฐานะอะไรคะ คุณอยากเลี้ยงดูฉันงั้นเหรอ"

"..อืม เพราะเธอทำให้ฉันพอใจ"

"ฉันหิวข้าวค่ะ" เธอเองก็เหนื่อยจะพูดต่อในเมื่อเขาไม่ยอมปล่อย เอาไว้ให้เธอหายดีและหาทางไปจากที่นี่ได้ก่อน ตอนนี้อิงฟ้าคงต้องยอม

มาวินก็ช่วยป้อนข้าวให้ทั้งที่อิงฟ้าไม่อยากทานอาหารที่เขาตักแต่ก็ต้องยอม นี่คงเป็นสิ่งที่ดีที่สุดของเขาแล้วมั้ง ทำเธอเจ็บปางตายใช้เงินฟ้าดและมาดูแลเล็กน้อย

เขาเองก็นั่งป้อนจนอิงฟ้าอิ่มแล้วก็เอาไปเก็บให้ ก่อนจะกลับเข้ามาหาหญิงสาวอีกที

"ฉันขอนอนต่อนะคะ พูดแล้วเธอก็นอนตะแคงลงหันหลังให้เขาเลย"

พรึ่บ! มือหนาวาดพาดลงบดเอวขอดรั้งให้เธอเข้ามาหาเขาเพียงนิด มาวินเองก็ไม่เคยคิดว่าจะมานอนกอดใคร แต่อิงฟ้ากลับทำให้เขารู้สึกผิด ทำไงได้มันไม่อยากปล่อยไปนี่หว่า

"หนักค่ะ" อิงฟ้าบอกพลางรอดูว่าเขาจะเอาออกมั้ยแต่อีกฝ่ายก็นิ่งเฉย คราวนี้เขารวบตัวเธอเข้าไปกอดใกล้ๆแบบแนบชิดกัน ทำให้ร่างบางตัวแข็งทื่อ

"ให้เวลารักษาตัวสามวันนะ" มาวินบอกพร้อมกับปล่อยให้ตัวเองหลับไปเช่นกัน เขาก็ไม่ใช่คนที่ต้องมาทนเรื่องอย่างว่าเหมือนกันหรอก สามวันน่าจะพอ

"แล้วฉันจะได้กลับวันไหนเหรอคะ" เธอรู้ว่าเขายังไม่นอน

"ร้อยรอบ หลังจากนี้เธอจะไม่เจ็บแล้ว" ตามที่เขาเคยสัมผัสมา

"คุณคงจะชำนาญมากเลยนะคะ แต่ฉันต้องไปเรียน คงไม่สามารถมาอยู่บำเรอคุณได้ทุกวี่ทุกวัน"

"เดี๋ยวไปส่ง"

".."

น้ำเสียงกระซิบแหบพร่าที่ข้างหู วันนี้เขาก็เหนื่อยมาเหมือนกันกับประชุมรอบเช้า แล้วไหนยังต้องมาเร่งทำงานเพื่อจะได้รีบกลับเร็วๆ กลับมาก็มาเจอเรื่องหงุดหงิดอีก

แต่ดีเหมือนกันนอนแต่หัววันมันไปเลย ในรอบกี่ปีดีที่วันนี้จะได้หลับเต็มอิ่มสักที และมีใครหลับไปด้วยกัน ไม่ชินแต่โคตรรู้สึกดีชะมัด

อิงฟ้านั้นหลับไปแล้วเพราะลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ มาวินเองก็ตามไปเช่นกัน

ตกดึกคนตัวเล็กครางออกมาบ่อยครั้งเหมือนพิษไข้ตีกลับ คนที่คิดว่าจะนอนเร็วต้องคอยตื่นมาทุกชั่วโมงเพื่อเช็ดตัวเลยก็ว่าได้หากเป็นแบบนี้พรุ่งนี้เขาจะตื่นไปทำงานไหวไหมล่ะ น่าขำจริง

ถ้าจะลองทำงานที่บ้านสักวันจะดูแปลกไหม เมธีคงไม่หัวเราะเยาะเขาหรอกใช่ไหมเพราะไอ้นั่นรู้ดี ก่อนผละออกไปก็ยังแซวอยู่เลยว่าเขาน่ะหลงคนที่มาขายตัว

แต่ไม่หรอก ตามสัญญาที่เขามีคือสักร้อยรอบ เดี๋ยวเขาคงจะเบื่อเธอไปเองนั่นแหละ

อีกสองชั่วโมงเช้าแล้ว คนตัวเล็กก็เริ่มตัวเย็นขึ้น งั้นเขาขอนอนเอาแรงบ้างนะ