บทที่8 สูญเสีย
1106 คำ
บทที่8
สูญเสีย
ร้านอาหารโบตั๋น
สองแม่ลูกช่วยกันเตรียมข้าวของทั้งหั่นผักทำเครื่องแกงจนกระทั่งภูริและปุยนุ่นแวะเข้ามาหาพร้อมขนมของหวานรวมทั้งไก่ทอดเจ้าดังตอนนี้ภูริกับปุยนุ่นได้ทำงานร้านอาหารซึ่งเจ้าของร้านเป็นเพื่อนกับโบตั๋นเธอจึงฝากฝังให้ทั้งสองไปอยู่ด้วยหากร้านกลับมาเปิดใหม่ได้อีกครั้งและตั้งตัวกันได้ถ้าทั้งสองจะกลับมาเธอก็ยินดีต้อนรับถึงอย่างไรเธอก็รักทั้งสองเหมือนลูกเหมือนหลาน
"ทุกคนคะ วันนี้พี่ภูริได้ทิปมาเยอะเลย พี่ภูเลยซื้อของมาเลี้ยงฉลองทุกคนค่ะ" ปุยนุ่นรีบวิ่งเข้ามาพอเห็นข้าวของมากมายเธอก็รีบวางของในมือแล้วมาช่วยหั่นผักภูริเองก็รีบไปล้างมือก่อนจะมานั่งข้างโยเกิร์ตเพื่อช่วยเธอหั่นผักสำหรับเมนูวันพรุ่งนี้
"เหนื่อยไหมคะพี่ภู"
"ไม่เหนื่อยเลยครับสบายมากพรุ่งนี้เมนูแกงส้มผักรวมใช่ไหม"
"ใช่ค่ะแกงส้มผักรวมใส่กุ้ง แม่กุ้งอยู่ไหนคะอย่าบอกนะว่าแม่ลืมหยิบมา" โยเกิร์ตทำท่าตกใจโบตั๋นจึงรีบลุกไปดูในตู้แช่ปรากฏว่าเธอไม่ได้หยิบกุ้งมาจากร้านจริงๆ
"เดี๋ยวแม่กลับไปเอากุ้งก่อนเด็กๆ กินกันไปก่อนเลยนะลูกไม่ต้องรอ"
"ป้าโบตั๋นครับเดี๋ยวผมไปเอาให้ก็ได้"
"ไม่เป็นไรตาภูอยู่ช่วยงานทางนี้ไปเถอะเดี๋ยวป้าไปเอง"
โบตั๋นรีบขับมอเตอร์ไซค์ออกมายังตลาดสดที่เธอเพิ่งกลับไปเมื่อกี้มาถึงร้านขายของทะเลแม่ค้าก็รีบบอกไม้โบกมือเพราะเมื่อสักครู่เธอลืมหยิบถุงกุ้งไปด้วยสาเหตุก็เพราะมัวแต่เม้าท์มอยหอยสังข์ขนาดกลับมาเอาของก็ยังมัวคุยจ้อกันไม่หยุดเหมือนไม่เคยได้คุยกันมาก่อนรู้ตัวอีกทีก็ตะวันเกือบตกดินแล้วถ้าลูกสาวไม่โทรตามมีหวังได้ช่วยแม่ค้าปิดร้านแน่นอน
เธอขับรถออกมาจากตลาดสดสายตาดันไปเห็นรถขายน้ำอ้อยสดอยู่ฝั่งตรงข้ามจึงอดนึกถึงลูกสาวไม่ได้ตอนเด็กๆ ชอบแอบมากินน้ำอ้อยในตู้เย็นพอไม่แปรงฟันก็บ่นปวดฟันทั้งคืนคนเป็นแม่รีบตบไฟเลี้ยวหวังจะยูเทิร์นข้ามไปซื้อน้ำอ้อยให้ลูกสาวแต่ทว่า...จังหวะที่โบตั๋นข้ามยูเทิร์นนั้นกลับมีรถกระบะแต่งซิ่งควันดำแข่งกันมาแต่ไกลทำให้ไม่สามารถชะลอรถแตะเบรกได้ทันรถกระบะคันนั้นพุ่งชนโบตั๋นจนร่างกระเด็นไปจากจุดเกิดเหตุ
โครมมม!!!
อีกด้าน...
โยเกิร์ตเดินออกมารอคุณแม่ของเธอจนป่านนี้ก็ยังไม่กลับภูริจึงอาสาไปตามให้แต่ยังไม่ทันได้จับมอเตอร์ไซค์ก็มีเสียงโทรศัพท์โทรเข้ามาที่เบอร์ของโยเกิร์ตเสียก่อน
"สวัสดีค่ะ"
(สวัสดีครับผมเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจคุณเป็นอะไรกับเจ้าของเบอร์ครับ)
"เป็นลูกสาวค่ะเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าคะ"
(แม่ของคุณประสบอุบัติเหตุครับอยู่ตรงยูเทิร์นฝั่งตลาดสดยังไงรบกวนรีบมาหน่อยนะครับ)
"ค่ะๆ หนูจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ!"
จบการสนทนา
โยเกิร์ตหันไปบอกภูริทั้งน้ำตาตอนนี้แม่ของเธอเกิดอุบัติเหตุเธอพยายามพูดปะติดปะต่อกันเพราะตื่นตระหนกตกใจภูริจึงรีบขับรถพาเธอมายังที่เกิดเหตุ โยเกิร์ตวิ่งลงมาจากรถไม่ทันที่จะได้เข้าไปเพียงแค่เห็นผ้าขาวคลุมร่างเธอก็ทรุดลงนั่งจนภูริรีบเข้ามาประคองเธอเอาไว้
"ฮืออออ แม่จ๋า ฮือออ"
"ใจเย็นๆ ก่อนโยใจเย็นๆ"
"ฮือออ แม่ทำไมทิ้งโยไป ไม่จริงใช่ไหมพี่ภู แม่ต้องไม่ทิ้งโยไปสิฮือออ"
ภูริรีบโทรตามปุ๋ยนุ่นให้ออกมาดูแลโยเกิร์ตก่อนเพราะว่าเขาต้องแยกตัวออกไปจากการคุยกับเจ้าหน้าที่ตอนนี้ป้าโบตั๋นจากไปแล้วโยเกิร์ตไม่เหลือใครเป็นที่พึ่งเพราะว่าเธอไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนตั้งแต่พ่อเธอเสียไปเธอก็อยู่กับแม่เพียงลำพัง
การสูญเสียครั้งนี้ทำให้โยเกิร์ตหมดเรี่ยวแรงที่จะสู้ต่อเธอเดินไปกอดร่างที่ไร้วิญญาณของผู้เป็นแม่สุดท้ายความเสียใจ ความเจ็บปวดและทำให้เธอเป็นลมหมดสติไปอีกคน
ข่าวการเสียชีวิตของป้าโบตั๋นถูกรายงานให้องศาได้รับรู้เขาเองก็ช็อกจนพูดอะไรไม่ออกจึงให้ลูกน้องไปจัดการเป็นเจ้าภาพและช่วยเหลือเรื่องค่าใช้จ่ายทั้งหมด
"แบบนี้ลูกสาวของป้าโบตั๋นคงจะแย่นะครับเพราะไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนเลย"
"อืม"
"ถ้าคุณองศาไม่ทำอะไรพิเรนทร์ก็คงไม่เกิดเรื่อง เรื่องนี้จะไม่ให้ผมพูดก็คงไม่ได้นะครับเขาอยู่ของเขาดีๆ ถึงคนจะเข้าบ้างไม่เข้าบ้างแต่ป้าโบตั๋นแกก็หาเงินมาจ่ายให้เราทุกเดือน"
"มึงจะด่ากูก็ด่ามาเถอะไม่ต้องพูดอ้อมค้อมหรอก"
"ทำไมนายผมเป็นคนเหี้ยแบบนี้ครับ ทำอะไรไม่เคยคิดหน้าคิดหลังเอาแต่ใจตัวเองถ้าอยากได้ลูกสาวป้าโบตั๋นมีวิธีตั้งเยอะตั้งแยะบางครั้งคนเราก็ควรลดอีโก้ลงมาบ้าง"
-__-!
"สารเลว!"
องศาหันไปมองหน้าลูกน้องอย่างธนัทเขาเล่นด่าเสียจนเขาไปไม่เป็นเลยแต่เรื่องนี้เขาก็มีส่วนผิดจริงๆ ไว้คืนนี้เขาจะเข้าไปคุยกับเธอเอง
งานศพของป้าโบตั๋นจัดที่วัดไม่ไกลจากบ้านสักเท่าไหร่คืนแรกไม่ค่อยมีใครจะมีก็เพื่อนร่วมรุ่นและลูกน้องเก่าที่ลาออกไปเท่านั้นทุกคนต่างเสียใจเพราะป้าโบตั๋นถือว่าเป็นแม่เล้าพี่ใจดีมีเมตตากับทุกคน
"โยนั่งพักก่อนนะเดี๋ยวพี่ไปรับแขกเอง"
"พี่ภูโยไม่ไหวแล้วโยคิดถึงแม่ฮือออ"
"ไม่ต้องร้องนะครับคนเก่งของพี่"
"โยโย คุณองศามาน่ะไปต้อนรับหน่อยไหม"
ทั้งสามหันไปมองที่ประตูองศาเดินมาพร้อมกับลูกน้องประมาณสิบคนโยเกิร์ตจึงรีบเช็ดน้ำตาและเดินออกไปยกมือไหว้ตอนนี้คนทั้งศาลาหันมามองชายชุดดำนี่คงเป็นครั้งแรกที่ใครหลายคนได้เห็นหน้าเห็นตาคุณองศาผู้ยิ่งใหญ่ที่ไม่มีใครกล้ายุ่ง
-----------------------------
สมควรโดนด่านะอิพี่ แบบนี้น้องจะทำยังไงต่อไปล่ะ
- ผู้เขียน
