“สวัสดีค่ะ...เอ้อ...อัยย์...พี่ไม่เคยรู้เลยว่าอัยย์มีลูกสาวน่ารักขนาดนี้”
“ต้องขอโทษด้วยนะคะ อัยย์ยังไม่ได้บอกพี่เบนเลย”
“สนิทกันมากขนาดนี้ทำไมไม่ยอมบอกเบนมันล่ะอัยย์ญาดา”
ชาครินทร์แทรกขึ้นด้วยสีหน้าและแววตาที่มีเพียงอัยย์ญาดาเท่านั้นเห็นได้ชัดว่ามันเย็นชาทั้งแฝงความไม่สบอารมณ์ไว้ด้วย แต่แล้วเพชรกล้าเป็นฝ่ายตอบว่า
“ไม่ใช่อัยย์ไม่ยอมบอกฉันหรอกโอม ฉันเองต่างหากที่ไม่เคยถามเพราะเราสองคนก็ไม่ได้เจอกันมาหลายปีแล้ว...เอ้อ...ที่อัยย์บอกพี่ว่าหลงทางนี่จริง ๆ แล้วอัยย์กำลังหาลูกสาวอยู่ใช่ไหม”
“ค่ะ...พี่เบน”
“ว่าแต่...นี่มันก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญด้วยใช่ไหมที่เราทั้งหมดมาเจอกัน...ที่นี่”
คำถามนั้นทำให้อัยย์ญาดานิ่งงัน เธอเผลอบีบมือลูกสาวแน่นเพราะไม่รู้จะอธิบายให้เพชรกล้าเข้าใจว่าอย่างไร ทว่าคนที่ตอบคำถามนั้นกลับเป็นชาครินทร์
“ฉันให้อัยย์ญาดามาเอง” น้ำเสียงนั้นหนักแน่น “ฉันมาที่นี่เพื่อพูดคุยทำ
