เสียงเจื้อยแจ้วที่ดังขึ้นขัดการสนทนาให้หยุดชะงัก ทำให้ร่างสูงใหญ่หันหลังเดินกลับไปที่ห้องน้ำด้วยท่าทีเยือกเย็นและยิ่งทำให้หญิงสาวเจ็บปวดมากเป็นทวีคูณ ชาครินทร์ทำเหมือนไม่รับรู้ต่อความทุกข์ใจ ความเสียใจน้อยใจของผู้หญิงที่ครั้งหนึ่งเคยสวมชุดเจ้าสาวเพื่อรอคอยเขา อัยย์ญาดาจำต้องเดินตามเข้าไปและเห็นลูกสาวตัวน้อยถอดเสื้อผ้าออกจนหมดเหลือเพียงแพนตี้ตัวเล็กเพียงตัวเดียวยืนแอ่นหน้าเด้งหลังอยู่ในอ่างขณะที่ชาครินทร์นั่งลงบนขอบอ่าง เขาพับแขนเสื้อเชิ้ตผ้าไหมถึงข้อศอกและกวักน้ำรดบนร่างเล็กขาวอมชมพูของอรินลดาด้วยหน้าเปื้อนรอยยิ้ม เด็กหญิงรีบกวักมือเรียกแม่
“แม่จ๋า...มาเร้วๆ...มาอาบน้ำให้น้องเอ๋ยเร้ว”
“น้องเอ๋ยอย่าอาบนาน ๆ นะคะ เดี๋ยวจะไม่สบายเอานะ”
อัยย์ญาดาเข้าไปนั่งคุกเข่าข้าง ๆ อ่างจากุชชี่และจ้องมองลูกสาวของเธอด้วยความรัก อรินลดายิ้มกว้างพลางกำหมัดยกแขนเหมือนนักกล้าม
“น้องเอ๋ยแข็งแรง...แข็งแรงม๊าก
