โซ่รักนายบำเรอ โดย ญาธิดา

อกหัก

“เชอะ คิดได้แบบนี้เนอะ แล้วใครจะเหมือนหล่อนล่ะ” มนัสยาอดเหน็บเพื่อนไม่ได้

แต่ปลายฟ้าไม่ยี่หระเลยสักนิดเดียว ยังคงมั่นหน้ามั่นโหนก เล่นเก็บแต้มเรื่องแบบว่าเหมือนเดิม เรื่องบนเตียงคือความสุขที่สามารถทดแทนและเสริมพละกำลัง พร้อมกับได้ปลดปล่อยความทุกข์ สุขเมื่อได้ขึ้นสวรรค์ แม้จะใช้เงินซื้อมา ปลายฟ้าก็ยินยอม

“ยายฟ้าแกอยู่ที่ไหน เฮ้อ... แกน่ะหายไปตั้งแต่เมื่อใดไม่ทราบ ได้โปรดกลับมาเถอะ โธ่! แล้วฉันจะกลับบ้านยังไง” คิดแล้วหัวจะปวด นานแล้วที่มนัสยาไม่ได้ดื่มแอลกอฮอล์ ดวงตาของเธอเริ่มเบลอ ๆ นัยน์ตาเริ่มเห็นภาพซ้อนแล้ว อย่าว่าจะพาตัวเองกลับบ้านเลย เธอจะเดินออกไปพ้นจากประตูผับได้หรือเปล่า ก็ยังไม่รู้

ที่ทีวีจอใหญ่เปิดข่าวคราวให้ดู และผับเริ่มเปิดไฟสว่างทีละดวง นั่นหมายถึงว่าที่นี่จะถูกปิดลง

“ไหนว่าจะปลอบใจกันล่ะยายฟ้า ยายเพื่อนเปรต ๆ อีบ้าเอ๊ย!” ยังสบถออกมาอย่างโมโหต่อเนื่อง มาทิ้งให้มนัสยานั่งจมอยู่กับอดีตและความเจ็บช้ำเพียงลำพัง แถมเมาจนไม่ได้สติ

เธอหันไปมองแก้วในมือก่อนจะยกดื่มอีก พอหมดแก้ว มนัสยายกมือขึ้นมาโบกเพื่อเรียกให้พนักงานเช็กบิล

ทันใดนั้น หนุ่มหล่อหน้าตาดีเว่อร์ก็เข้ามาหาเธอ

“คุณมาคนเดียวหรือครับ” เขาจ้องเธออยู่นานแล้ว

“แล้วเห็นไหมล่ะว่าฉันนั่งอยู่กับใคร” เธอย้อน มนัสยามองเขาตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า เขาไม่ได้แต่งชุดพนักงานของที่นี่ ดูดีกว่า และชายหนุ่มอยู่ในชุดสูท

ใบหน้าอันแดงก่ำของมนัสยาถูกยกขึ้นมอง ชายหนุ่มมีรูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าของเขาคล้ายคนที่เคยรู้จัก คุ้น ๆ มาก แถมยังยิ้มให้เธอด้วยการเปิดฟันที่เรียงขาวสะอาด ทว่ามนัสยาคิดเท่าไร เธอก็คิดไม่ออกว่าเธอเคยเจอเขาที่ไหนมาก่อน

“นี่ ๆ คุณเป็นใคร ฉันไม่รู้จักคุณ” เธอจิ้มนิ้วไปที่อกเขา

จากนั้นก็ยังจิ้มนิ้วไปที่ใบหน้าของเขาอีก ก่อนจะตบหน้าของชายหนุ่ม มนัสยายังทำเปิ่น เธอเอามือทั้งสองข้างมาขยี้ตา เพราะมองเห็นไม่ชัด

“ในผับมีความสว่างแค่นี้ ตาฉันก็ฝ้าฟางสิ” ได้ยินเธอพูดอย่างนั้น ชายหนุ่มคนนั้นหัวเราะร่วน

“คุณต้องการจะเช็กบิลไม่ใช่หรือครับ”

“อ้าว... คุณทำงานที่นี่ด้วยหรือ อ้อ...” เธอทำหน้านึก

“คุณเป็นผู้จัดการที่นี่แน่ ๆ เลย” เธอขยับตัวเข้าใกล้ และใช้มือไปจับชายเสื้อของชายหนุ่ม มนัสยาพลิกดูข้างในสาบชายเสื้อ เหมือนต้องการรู้ว่าเขาใส่สูทยี่ห้ออะไร

“อู้! ใส่แบรนด์หรูนี่ สูทอาร์มานี” เธอยกหน้ามองเขา ใจก็คิด ผู้จัดการผับหรือ เงินเดือนเท่าไรกัน ทำไมเขาถึงได้ใส่สูทราคาเป็นแสน

“มือสองนะครับ”

“อ้อ” เธอพยักหน้า

“เรื่องบิลของคุณน่ะนะ ไม่ต้องเป็นห่วง เพื่อนสาวของคุณ เธอจ่ายทั้งหมดแล้วครับ”

“อะไรนะ ยายฟ้านะเหรอ แหม... ยายตัวร้าย”

“แล้วเธอก็ยังทิ้งนามบัตรของคุณให้กับผมด้วย”

“ยายฟ้ากล้าดียังไงถึงได้เอานามบัตรของฉันให้กับคุณน่ะ” เธอขยับปากจะโวย แต่เสียงก็แผ่วเบา คนเมาจะมีเรี่ยวแรงเอะอะอะไรมากมาย โดยเฉพาะมนัสยา

“เธอหวังดีนะครับ เธอยังเขียนที่อยู่ของคุณเอาไว้ข้างหลังนามบัตรด้วย และยังย้ำอีกว่าให้ผมไปส่งคุณจนถึงที่หมาย”

“หื้อ! เพื่อนฉันบอกกับคุณแบบนั้นหรือ ไหนหลักฐาน” มนัสยาทำตาโต และแบมือไปตรงหน้า แต่ก็ไม่รอให้เขาเอานามบัตรที่ว่าออกมาให้

“ไม่เป็นไร ๆ ฉันนั่งแท็กซี่กลับเองก็ได้” พูดจบ ลุกปาดหน้า จะเดินผ่าน

“ไม่ได้นะคุณ ดึกป่านนี้แล้ว มันอันตรายมากนะสิ แถมยังเมาแบบนี้อีก” มนัสยาหันขวับมาทันที

“แล้วไปกับคุณไม่อันตรายหรืออย่างไร”

“ไม่” เขาตอบทันทีเช่นกัน

“ฉันยังไม่รู้จักคุณเลยนะ เพิ่งเห็นหน้าไม่ถึงห้านาที จะกล้าดีมาบอกว่า ถ้าฉันไปกับคุณฉันจะปลอดภัย ไม่เอาหรอก” มนัสยาทำสีหน้าไม่ไว้วางใจ เพิ่งโดนหักหลังมาหยก ๆ เธอจะไม่เชื่อใครอีก เขาจึงได้หยิบนามบัตรของเธอขึ้นมาพลิกดูอีกครั้ง ชื่อนี้ที่จำได้แบบไม่ลืม

‘มนัสยา เรืองประเสริฐคุณ’ เขายิ้มกว้างให้

“คุณชื่อมนัสยา คุณมัสใช่ไหมครับ” แววตาอ่อนโยนเหมือนเคยเห็นที่ไหนอีกแล้ว มนัสยาเผลอพยักหน้า

“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ผิด” เขาเอานามบัตรของเธอหงายขึ้น และยื่นไปตรงหน้าของมนัสยา เธอจะจับเอาไว้ แต่เขาก็ดึงกลับ

“ผมรับประกันครับ ผมจะทำหน้าที่ของผมให้ดีที่สุด เชิญครับคุณมัส” เขายื่นมือมาตรงหน้ามนัสยาเพื่อให้จับ เธอลังเลเล็กน้อย

สามอาทิตย์มาแล้วที่โลกาวินาศ คนรักที่กำลังคบหาจะแต่งงานด้วยกัน วางแผนงานแต่งงานมาเป็นปี ๆ แต่หนีไปและประกาศแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นแบบสายฟ้าแลบ

เธอยังไม่รู้จะคิดหาคำตอบไปบอกพ่อกับแม่ของตัวเองได้อย่างไร รู้ถึงไหนอายไปถึงนั่น ทั้งที่สิ่งที่เธอได้เตรียมทุกอย่างนั่น คือสุดยอดของความฝัน และวันที่รอคอย

‘ทำไม ทำไม ทำไม’ คำถามที่หาคำตอบไม่ได้

คำพูดของปลายฟ้าดังลอดเข้ามาในหู

“แกคิดเอาเองนะยายมัส จะใช้ชีวิตแบบแห้งเหี่ยว ไร้ประสบการณ์ เพื่อรอเจ้าชายขี่ม้าขาวมาขอแต่งงานนะ ไม่มีหรอก มันต้องใช้ชีวิตให้คุ้มค่า หาความสุขนะมัสนะ”

ปลายฟ้าชี้นิ้วกระดิกมาข้างหน้า

“วันนี้ฉันจะซื้อโฮสต์หนุ่มที่หล่อที่สุดที่นี่ ดีที่สุดของร้านนี้เอาไว้ให้แก พาเขาคนนั้นกลับไปขึ้นเตียง แล้วหาประสบการณ์ที่สุดยอดเสีย หนามยอกต้องเอาหนามบ่งโว้ย แกจะได้ลืมไอ้ธาราห่ารากไปได้ ยายมัสแกต้องจัดกับโฮสต์หนุ่มคนนั้น เอาแบบว่าแกจำหน้าไอ้ธาราไม่ได้อีกเลยนะ”

“ยายบ๊อง ฉันไม่ยอมทำหรอกนะ”

“อ๊ะ! ก็แล้วแต่นะ ของฟรีนะโว้ยยายมัส แกได้มาฟรี ๆ แต่คนที่เปย์อะคือฉัน แกไม่เอาก็โง่แล้วสิ”

“ชิ” มนัสยาทำเสียงแบบนี้ออกมาจากจมูก

“คนไหน แกชี้เลย ฉันพร้อมจ่าย” ผายมือไปรอบ ๆ ผับ

“โน โน โน” มนัสยายกนิ้วกระดิก แล้วก้มลงไปยกแก้วแอลกอฮอล์ขึ้นดื่ม

“ยายมัสอย่าทำเป็นแม่ชีอยู่เฝ้าโบสถ์ รอสวรรค์ประทานผู้ชายดี ๆ มาให้นะ”