“พูดเป็นเล่นไปแก” ทว่ามนัสยาไม่ขำด้วย
(“อะ! เอาเป็นไม้กันหมา พูดให้เพราะหน่อย ก็เป็นบอดีการ์ด แกคิดว่า ทางฝ่ายยายภรดีนั่น ลูกเจ้าพ่อใหญ่ ยายนั่นจะปล่อยให้แกลอยนวลเหรอ คราวก่อนก็มาดักทำร้ายแก ยายมัสแกทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไปก่อนนะ ดูแล้วเขาไว้ใจได้ใช่ไหม”)
มนัสยายกมือขึ้นมาแตะที่ริมฝีปาก พร้อมกับจ้องสบตากับตัวเองในกระจก หน้าตาของเธอยังคงแดงระเรื่อ รสจูบแผ่วหวานและความร้อนจากริมฝีปากของเขาก็ยังติดตรึงอยู่
(“ว่าไงล่ะ”)
“เอ่อ” มนัสยาอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ
(“ฉันเป็นห่วงแกนะ แต่ตอนนี้บอกเลย งานยุ่งเหมือนยุงตีกัน หัวหมุนหมดแล้ว ฉันคงจะไม่มีเวลาไปสาระแนกับแกอีก แกก็ต้องดูแลตัวเองให้ดีน้า”)
“เข้าใจแล้ว”
(“แต่ถ้าแกมีอะไรก็ต้องรีบโทรมาหาฉันนะ ถ้าฉันไม่ได้รับสาย พี่ ๆ ที่อยู่ด้วยกันนี่ จะรับเอง ฉันบอกทุกคนเอาไว้แล้วเรื่องปัญหาของแก”)
“แกประกาศไปทั่วเลยหรือ”
(“ไม่ต้องประกาศ ก็แกเป็นดาราดังแล้ว คลิปน่ะ”)
มน
