6
1188 คำ
“คุณอามาถึงเวียงจันทน์ตอนเช้าวันศุกร์ คืนนี้โตจะนัดกับคุณอาอีกทีแล้วจะโทรไปบอกลินนะ ลินก็จองโรงแรมวันศุกร์ก็แล้วกัน” วนาธรนัดหมาย
“คุณอาจะมาพักกี่วัน ลินจะได้จองถูก” นลินธาราถามต่อ
“สักเจ็ดวันก็แล้วกัน เพราะมันไม่แน่นอน”
“อืมได้ ลินจะจัดการให้”
“แล้วฉันล่ะ จะให้ฉันทำอะไร” อทิตยาถามขึ้น เพราะดูเหมือนว่าเธอจะไม่มีส่วนร่วมในงานนี้ “นัดฉันมาแล้วไม่ให้ฉันทำอะไรเลย ฉันไม่ยอมนะ”
“แม่ยุงจอมยุ่งเอ๊ย” วนาธรเย้าเพื่อน “ไม่ต้องห่วงว่าตัวเองจะไม่ได้ทำอะไร โตมีเรื่องให้ยุงทำอยู่แล้วล่ะ”
“แล้วให้ฉันทำอะไรล่ะ” คนอยากมีส่วนร่วมรีบถาม
“ก็ไปอุบลกับโตไง ถ้ายุงไม่ไปด้วยเดี๋ยวแผนแตก” วนาธรตอบ “โตจะบอกคุณตาว่าจะไปหาลินที่อุบลกับยุง คุณตาจะได้ไม่สงสัย”
“แล้วไปเมื่อไหร่ ถ้าไปวันธรรมดาคงไม่ได้ ช่วงนี้กำลังอันตราย ยังไม่ผ่านโปร ลาพักร้อนไม่ได้ ไม่อยากสาย ไม่อยากหยุด”
อทิตยาเต็มใจช่วยเพื่อน แต่ถึงกระนั้นเธอก็ต้องนึกถึงอนาคตของตนเองเพราะเธอไม่ได้เกิดมามีฐานะร่ำรวย มีอันจะกินเหมือนกับวนาธรหรือนลินธารา ที่มีฐานะห่างกับเธอมาก สองคนนี้ไม่ทำงานก็ยังมีเงินทองใช้ไม่ขาดมือ
“คุณอามาถึงวันศุกร์ เราก็จะไปวันศุกร์เที่ยวบินตอนค่ำๆ ก็ได้ เผื่อยุงงานเยอะ หรือไม่ก็เที่ยวสุดท้ายของวัน ยุงจะได้ไม่ต้องเร่งรีบมาก วันอาทิตย์บ่ายๆ ค่อยกลับ” วนาธรบอกอทิตยา
“ถ้าอย่างนั้นก็โอเค แล้วนี่ฉันต้องไปบอกคุณตาให้นายหรือเปล่า”
“ก็ต้องไปสิ ทำออกบ่อยไม่เห็นต้องถาม” เขาพูดราวกับว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องธรรมดาที่เกิดขึ้นทุกครั้งที่เขาจะไปไหนมาไหน
“โอเค ตกลงตามนั้น นายให้ฉันไปด้วย นายก็ต้องเป็นคนออกค่าตั๋วเครื่องบินให้ฉันนะ ฉันไม่มีตังค์” อทิตยาเว้ากันซื่อๆ กับเพื่อนชายคนสนิท
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง เสี่ยโตจัดให้น้องยุงอยู่แล้วครับ” เขาบอกอย่างใจป้ำ ยักคิ้วให้อทิตยา
“ไปหาหนูๆ ที่อื่นไป ฉันไม่นิยมเป็นเด็กเสี่ย อีกอย่างฉันไม่สวย หุ่นก็ไม่ดี ผิวไม่ขาว ตัวก็เล็ก เอาใจใครไม่เป็น ปากก็ไม่ค่อยดี ครบสูตรของผู้หญิงที่ไม่มีชายแล คงไม่มีเสี่ยมามองหรอก” อทิตยาพูดเหมือนรู้ตัวเอง ข้อด้อยของเธอมีเยอะจนคิดว่า ชาตินี้คงหาสามีไม่ได้เพราะคงไม่มีใครมามองคนอย่างเธอ ที่มักถูกมองเมินจากผู้ชายเสมอ “และฉันก็เตรียมตัวขึ้นคานทองนิเวศน์ไว้ล่วงหน้าแล้วด้วย”
“แต่ลินว่า ยุงก็สวยนะ ถึงจะไม่ฉูดฉาดแต่ก็จัดว่าสวยน่ารัก อีกอย่างผู้ชายบางคนก็ไม่ได้มองที่หน้าตานะ คนสวยๆ แต่นิสัยไม่ดีก็มีเยอะแยะไป ที่สำคัญที่สุดความรักมันอยู่ที่ใจไม่ใช่ใบหน้า ไม่ใช่ฐานะหรือการศึกษา มันอยู่ที่ใจล้วนๆ โตคิดเหมือนลินไหม”
นลินธาราปลอบใจเพื่อน แต่ไม่ใช่ว่าเธอจะพูดเอาใจ อทิตยา หากพูดจากใจจริง ก่อนจะหันไปขอความคิดเห็นกับวนาธร
“ลินพูดมาก็ถูกนะ ถ้ายุงคิดว่าคนหน้าตาขี้ริ้วขี้เหร่จะหาคู่ไม่ได้ โตว่าค่อนประเทศคงไม่มีคู่ครอง ถมไปที่คนไม่สวยไม่หล่อแต่กลับมีแฟนและครอบครัวที่ดี อย่ามองว่าตัวเองด้อยจนเสียความมั่นใจ และถ้ายุงกลัวว่าจะโหนตัวอยู่บนคานล่ะก็ โตจะยอมเสียสละตัวเอง สอยยุงลงมาจากคาน แล้วเราก็มาแต่งงานกันดีไหม”
วนาธรปลอบอทิตยาอีกคน ก่อนจะพูดทีเล่นทีจริง
“แหวะ ฉันไม่เอานายมาทำพันธุ์หรอก นายเป็นเพื่อนฉันน่ะดีแล้ว ถ้าเกิดแต่งงานกัน ฉันคิดไม่ออกว่ามันจะออกมาเป็นรูปแบบไหน” อทิตยาปฏิเสธทันควัน
“โธ่!... อุตส่าห์เสียสละตัวเองหวังจะดึงยุงลงมาจากคาน แต่ดันถูกปฏิเสธเสียนี่ เสียใจชะมัด” เขาทำเสียงผิดหวัง
“เอางี้ก็แล้วกัน ถ้าเผื่อฉันอายุสามสิบห้าแล้วยังไม่แฟน ยังเป็นผู้หญิงที่ถูกเมินอยู่ และตอนนั้นนายก็ยังไม่มีใคร ฉันจะแต่งงานกับนาย” แม่จอมยุ่งของเพื่อนๆ พูดออกไปอย่างนั้นโดยไม่คิดอะไร แต่เธอคงไม่รู้ว่า จุดประกายความหวังเล็กๆ ในหัวใจของวนาธร
“ยุงสัญญากับโตแล้วนะ ห้ามผิดสัญญา” วนาธรยกนิ้วก้อยมาตรงหน้าอทิตยา มองหน้าเธอนิ่งแล้วพูดประโยคต่อมา “สัญญานะ”
ความขี้เล่นทำให้เธอนำนิ้วก้อยไปเกี่ยวนิ้วก้อยของวนาธร เสมือนให้คำมั่นสัญญาต่อกัน
“เออ สัญญา” อทิตยาตอบกลับ
“ว้า... ยุงชิงตัวโตไปแล้ว และถ้าลินอายุสามสิบห้าแล้วยังไม่มีแฟน ลินจะแต่งงานกับใครล่ะเนี่ย สงสัยต้องไปอยู่คานทองนิเวศน์แทนยุงซะแล้ว” คราวนี้นลินธาราโอดครวญบ้าง
“อย่างลินไม่ขึ้นคานหรอกเชื่อยุงสิ แต่ถ้าจะขึ้นคานก็คงเป็นเพราะพ่อบุญเพิ่มที่หวงลินมากๆๆๆๆๆ มากกอไก่ล้านตัวเลยด้วย พ่อของลินต้องลด ละ เลิกหวงลิน รับรองมีหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่มาสมัครเป็นสามีกันเป็นทิวแถวแน่นอน เชื่อหัวไอ้ยุงเถอะ”
“เอาน่า ถ้าถึงตอนนั้นเดี๋ยวหาหนุ่มๆ ให้ แต่ต้องให้พ่อของลินเลิกหวงลินก่อนนะ โตกลัวถูกไม้ตะพดแพ่นหัว กลัวหัวแตก”
“เชื่อเถอะว่า คนอย่างลินไม่ขึ้นคานหรอก บางทีอาจจะมีหนุ่มใจกล้าบ้าบิ่นแหวกไม้ตะพดของพ่อบุญเพิ่มมาจีบลินก็ได้ ประเภทรักจริงหวังแต่ง ไม้ตะพดไม่กลัวแต่กลัวไม่ได้ลินเป็นเมีย”
อทิตยาพูดติดตลก และนั่นก็ทำให้เพื่อนทั้งสองคนยิ้มด้วยความขำขัน
“แล้วโตจะคอยดูว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร แต่ตอนนี้กินต่อเถอะดูท่าทางยุงจะหิวน่าดู ดูสิ ฟาดเรียบไม่มีเหลือคงต้องสั่งอีกชุดแล้วล่ะ” วนาธรพูดจบก็หยิบเมนูมาสั่งอาหารเพิ่ม ก่อนที่สามเพื่อนสนิทจะลงมือทานอาหารกันต่อไป
แผนการของเอ็นริโกที่จะมาพบหลานของตัวเองก็ดูท่าว่าจะไปได้สวย เพราะมีเพื่อนรักทั้งสองคอยช่วยเหลือ งานที่ว่ายากก็ง่ายขึ้นเป็นกอง ต่อจากนี้ก็ต้องลุ้นว่า ท่านพลเอกฤทธิไกรจะได้ข่าวของคุณอาสุดหล่อที่จะมาเมืองไทยในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้หรือไม่
- ผู้เขียน
