“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ โตก็อดห่วงยุงไม่ได้อยู่ดี”
“โตลืมไปแล้วเหรอว่า ยุงซะอย่าง สบายหายห่วง” เธอพูดให้เพื่อนสบายใจ “ยุงไปก่อนนะ เข้างานไม่ทันเดี๋ยวได้เงินไม่ครบชั่วโมง”
เธอก้าวลงจากรถทันทีที่พูดจบ ก่อนจะเดินห่างรถอทิตยาหันมาโบกมือให้วนาธร จากนั้นจึงหมุนตัวเดินเข้าไปด้านข้างของผับ
อทิตยาก้าวเดินเข้ามาในห้องแต่งตัวพนักงาน เพื่อผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดยูนิฟอร์มของพนักงานเสิร์ฟที่ทางร้านกำหนดไว้ หลังจากเปลี่ยนชุดเสร็จ เธอก็มานั่งแต่งหน้าและทำผมอย่างเช่นทุกค่ำคืน
“ตอกบัตรทันเวลาพอดีเลยนะยุง ถ้ามาสายอีกหนึ่งนาทีล่ะก็ โดนซ้อหักเงินแน่” ยุพาแซวอทิตยา
“เกือบไปแล้วเหมือนกันพี่พา วันนี้เพื่อนพาไปกินอาหารญี่ปุ่นน่ะก็เลยมาช้า” อทิตยาพูด ขณะที่มือกำลังมวยผม
“วันนี้คนเยอะกว่าทุกวัน นี่แค่สองทุ่มครึ่งเอง แขกมาจนจะเต็มทุกโต๊ะแล้ว”
“จริงเหรอพี่ แต่ก็น่าแปลกนะ ไม่ใช่ต้นเดือนแถมยังเป็นวันอังคารด้วย
