EP.4: เรียกว่าชอบได้หรือเปล่า
1268 คำ
“ผมขอตัวก่อนนะ”
“ขอบคุณพี่สายน้ำอีกครั้งนะคะสำหรับทุกเรื่องเลย”
“อืม”
สายน้ำเดินเข้าห้องน้ำไปทันทีทิ้งให้พระพายยืนมองตามจนเขาหายเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนเธอจะเดินกลับเข้าไปภายในผับอีกครั้งเพื่อกลับไปหาเพื่อน ๆ ที่จริงเธอก็ไม่ชอบมาสถานที่แบบนี้เป็นทุนเดิมอยู่แล้วเธอว่ามันไม่เหมาะกับเธอสักเท่าไหร่ยิ่งต้องมาใส่ชุดแบบนี้ด้วยแล้วยิ่งไม่ชอบเข้าไปใหญ่นี่ถ้าไม่ใช่มาเลี้ยงฉลองสอบเสร็จกับเพื่อน ๆ ในห้องเธอคงไม่มาแถมยังโดนเพื่อน ๆ จับแต่งตัวโป๊จนเกิดเรื่องอีกดีนะที่มีคนมาช่วยไม่งั้นเธอคงไม่รอดแน่
ตอนนี้เธออยากกลับแล้ว พระพายจึงเดินฝ่าผู้คนเข้าไปหาฟองเบียร์ที่รอเธออยู่ที่โต๊ะ เมื่อมาถึงก็รีบเข้าไปกระซิบข้างหูของเพื่อนรักทันที
“เบียร์ พายอยากกลับแล้ว”
“ปะ กลับเลย” เมื่อพระพายชวนกลับฟองเบียร์ก็ไม่รีรออะไรเพราะฟองเบียร์มองสำรวจพระพายตั้งแต่เดินกลับมาหลังจากไปห้องน้ำมาด้วยความสงสัย เธอเกือบจะเดินออกไปตามอยู่แล้วถ้าพระพายกลับมาช้ากว่านี้อีกนิดเพราะเธอเป็นห่วงเพื่อนมาก ด้วยเพราะทั้งคู่ไม่ค่อยได้มาเที่ยวสถานที่แบบนี้เท่าไหร่ถ้าไม่จำเป็นจริง ๆ ก็ไม่คิดจะมาเลย แล้วยิ่งเห็นพระพายกลับมาในสภาพที่มีเสื้อตัวใหญ่คลุมอยู่ เพียงแค่นี้เธอก็อยากรู้ว่าพระพายไปทำอะไรมามีอะไรเกิดขึ้นกับเพื่อนเธอหรือเปล่า
เมื่อพระพายกับฟองเบียร์กลับมาถึงห้องพักที่ทั้งคู่อาศัยอยู่ด้วยกัน พระพายกับฟองเบียร์อยู่ด้วยกันมาตลอดตั้งแต่ออกมาจากบ้านเด็กกำพร้า ด้วยเพราะความที่เป็นเด็กกำพร้าเหมือนกันและไม่มีใครจึงทำให้ไม่อยากทิ้งกันและกันไปไหนและยิ่งทั้งคู่เป็นเด็กกำพร้ายิ่งทำให้ต้องดิ้นรนมากกว่าคนการอยู่ด้วยกันทำให้ประหยัดค่าใช้จ่ายและมันก็ทำให้ไม่เหงาแถมยังมีคนคอยห่วงใยกันอยู่ตลอด ทั้งคู่เดินมานั่งลงที่โซฟาเล็ก ๆ กลางห้อง ฟองเบียร์ก็ไม่รอช้าที่จะซักถามพระพายขึ้นมาทันที
“มันเกิดอะไรขึ้นกับแกพาย”
“เห้อ... ก็ตอนที่ไปเข้าห้องน้ำมีผู้ชายมาฉุดพายน่ะสิ” พระพายถอนหายใจออกมาเสียงดังก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟองเบียร์ฟัง
“ห๊ะ!!! ฉุดแก แล้วนี่แกเป็นอะไรหรือเปล่าเจ็บตรงไหนไหม เบียร์บอกแล้วใช่ไหมให้เบียร์ไปด้วยแกก็ไม่ฟัง” ฟองเบียร์รีบลุกขึ้นเดินเข้ามาจับตัวพระพายหมุนดูเพื่อสำรวจหาร่องรอยบาดแผล
“ก็พายไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องขึ้นนี่นา แต่พายไม่ได้เป็นอะไรหรือบาดเจ็บตรงไหนเลยนะ”
“เห้อ... ก็ดีแล้ว ว่าแต่แกรอดมาได้ยังไงฉันอยากรู้”
“ก็พี่สายน้ำเข้ามาช่วยพายไว้ได้ไง”
“หือ!? พี่สายน้ำงั้นเหรอ”
“ใช่” พอพระพายพูดถึงสายน้ำก็อดที่จะยิ้มออกมาด้วยสีหน้าที่มีความสุขไม่ได้ ยิ่งคิดถึงความอบอุ่นที่เขามีให้มันก็ยิ่งทำให้เธอยิ้มกว้างมากขึ้นไปอีก แต่นั่นกลับยิ่งทำให้ฟองเบียร์สงสัยมากขึ้นไปอีกด้วยเหมือนกันจนอดไม่ได้ที่จะคาดคั้นเอาความจริงจากพระพาย
“มีอะไรที่ฉันต้องรู้ไหม!? ยัยพาย!!!”
“เอ่อ... พี่สายน้ำเขาบอกให้ไปฝึกงานที่โรงแรมพี่เขาด้วยนะ”
“จริงดิ!!! แบบนี้พวกเราก็ไม่ต้องมานั่งปวดหัวหาที่ฝึกงานกันแล้ว”
“ใช่ ๆ พี่เขาบอกให้ไปยื่นเอกสารพรุ่งนี้เลย”
“อืม แต่ฉันว่าแกดูมีความสุขมากเลยนะมันแปลก ๆ ฉันว่าไม่ใช่แค่เรื่องฝึกงานแล้วมั้ง”
“เบียร์ พายคิดว่าพายชอบพี่สายน้ำเข้าแล้วล่ะ”
“ห๊ะ!!! แกว่าไงนะ”
“พายว่าพายชอบพี่สายน้ำ”
“อะไรที่ทำให้แกคิดแบบนั้น”
“ก็... ไม่รู้สิ”
“อ้าว... แล้วแกแน่ใจได้ยังไงว่าแกชอบพี่เขา”
“ก็พายไม่สามารถลบหน้าพี่เขาไปจากหัวได้เลย ยิ่งคิดถึงพี่เขาก็ยิ่งมีความสุข อยากเจอ อยากอยู่ใกล้ทุกวัน แบบนี้เรียกว่าชอบได้หรือเปล่า”
“ไม่รู้สิฉันไม่เคยรักใคร ไม่เคยมีความรักมาก่อน”
“แต่พายว่าพายต้องชอบพี่สายน้ำเขาแน่ ๆ เลย” พระพายพูดไปยิ้มไปด้วยความสุขปนกับความเขินอายไปด้วย แค่คิดถึงเขาเธอก็รู้สึกมีความสุขแล้ว
“ก็ไม่แน่นะ แกแค่อาจจะหลงหรือปลื้มเพราะพี่เขาช่วยแกไว้ก็ได้นะพาย”
“มันก็จริงแบบนี้ต้องพิสูจน์” ใช่แบบนี้เธอต้องหาทางใกล้ชิดกับเขาแล้วเพื่อพิสูจน์ความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองว่ามันคืออะไรให้ได้
“อืม งั้นก็ไปยื่นเอกสารฝึกงานพรุ่งนี้เลยเพื่อแกอาจจะได้ใกล้ชิดเขาแล้วพิสูจน์ด้วยไง”
“อืม”
เช้าวันรุ่งขึ้นพระพายกับฟองเบียร์เดินทางมายังโรงแรม SP ของสายน้ำ ทั้งสองสาวเดินตรงเข้าไปหาพนักงานต้อนรับของโรงแรมเพื่อสอบถามข้อมูล
“สวัสดีค่ะ มีอะไรให้ช่วยไหมคะ”
“คือ พวกเรามายื่นเอกสารฝึกงานค่ะ”
“อ๋อ งั้นเชิญที่ออฟฟิศด้านในเลยค่ะ”
“ขอบคุณค่ะ” พระพายกับฟองเบียร์เดินไปยังโซนออฟฟิศตามที่พนักงานบอก เมื่อไปถึงทั้งสองก็สอบถามพนักงานที่กำลังนั่งทำงานอยู่จนได้มาเจอมาพบกับผู้จัดการฝ่ายบุคคลในห้องทำงาน สองสาวยกมือไหว้พร้อมกล่าวทักทายด้วยกิริยาท่าทางเรียบร้อย
“สวัสดีค่ะ/สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีค่ะ พวกน้องมายื่นเอกสารขอฝึกงานที่นี่ใช่ไหม”
“ใช่ค่ะ”
“อืม งั้นน้องก็เอาเอกสารไว้กับพี่เดี๋ยวพี่เอาไปให้ท่านประธานพิจารณาแล้วพี่จะโทรแจ้งพวกน้องไปอีกทีนะคะ”
“ขอบคุณค่ะ/ขอบคุณค่ะ”
พระพายกับฟองเบียร์กล่าวลาผู้จัดการแล้วเดินออกมาจากโรงแรม ทั้งคู่ไม่วายที่จะหันหน้ามามองสบตากันก่อนฟองเบียร์จะเอ่ยถามพระพายออกมาด้วยความสงสัย
“พายแกว่าเราจะได้ฝึกงานที่นี่หรือเปล่า”
“ไม่แน่ใจ แต่เมื่อคืนพี่สายน้ำเขาบอกให้มายื่นเอกสารฝึกงานที่นี่วันนี้นะ”
“อืม แต่เพื่อความชัวร์แกโทรบอกพี่สายน้ำหน่อยดีไหม”
“เอ่อ... คือ พายไม่มีเบอร์โทรพี่เขา”
“โห่... ไอ้พาย ทำไมแกไม่ขอเบอร์โทรพี่เขาไว้ละจะได้โทรติดต่อกันได้”
“ก็พายไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้นี่หน่า”
“แล้วเราจะติดต่อพี่สายน้ำของแกได้ยังไง”
“ไม่รู้” พระพายส่ายหัวให้ฟองเบียร์อย่างหมดหนทางเพราะเธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำยังไง ก็เธอไม่ได้คิดถึงเรื่องขอเบอร์โทรของสายน้ำไว้เลยแค่เขาบอกให้มาฝึกงานที่นี่เธอก็ดีใจจนลืมเรื่องอื่นไปหมดเลย
“แล้วที่นี่จะทำไง จะรอหรือไปหาที่อื่นเพิ่ม”
“เบียร์คิดว่าไง”
“ไม่รู้ ตอนนี้คิดไม่ออก ว่าแต่ไปหาอะไรกินกันดีกว่าหิวแล้ว”
“อืม งั้นไปเดินเล่นที่ห้างกันไปหาอะไรกินด้วย”
“ก็ได้”
- ผู้เขียน
