ตอนที่ 3. ฝันสลาย
1553 คำ
ไม่มีคำพูด มีแต่เสียงหัวเราะขลุกขลัก คงแปลกใจกับรสนิยมของลูเซียน เพราะหญิงผู้นั้นไม่ใช่ทางของเขาเลย ผู้หญิงตัวเล็ก รูปร่างอ้อนแอ้น แม้ท่าทางจะดูรอบจัด แตกต่างจากที่เคยเห็นลูเซียนควง
แลนเดนเดินแทรกกลุ่มคนเข้าไป “เกิดอะไรขึ้นครับ ผมเป็นเจ้าของที่นี่ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”
“เปล่าค่ะ แค่...” นันทิสาพูดปัด แล้วก็สะบัดหน้าใส่รมิดา
“มาก็ดี ลูกค้าท่านนี้อยาก ‘หิ้ว’ ผมกลับน่ะ” ลูเซียนพูดสอด
“ปะ เปล่านะคะ คือฉันไม่ คือ...” รมิดาปฏิเสธเสียงสั่น
“อ้าวคุณลูกค้า ทำแบบนี้ผมเสียเวลาฟรีสิครับ ผมตกลงรับงานแล้ว ทำไมลูกค้ากลับคำละครับ?” ลูเซียนท้วงเสียงแข็ง พร้อมกับส่งสายตาบอกแลนเดน
“นั่นสิครับ ตกลงแล้วเปลี่ยนใจ คุณแน่ใจนะครับ ค่าปรับที่นี่แพงมากเสียด้วย” แลนเดนรับลูก เขาพูดผสมกับข่มขู่ไปด้วย
รมิดาพยายามทรงตัวยืน ครั้งนี้ลูเซียนไม่รั้งไว้ เขาปล่อยให้เธอยืนบนพื้น แม้ไม่มั่นคงนัก คงเพราะยังไม่สามารถขจัดอาการสั่นๆ ทั้งตัวได้
“เท่าไหร่คะ ค่าปรับ ขอโทษนะคะที่ทำให้เสียเวลา” รมิดาถามแลนเดน แล้วก็หันไปขอโทษชายแปลกหน้าที่ตนเองเข้าใจว่าเป็นหนุ่มโฮส
“คงต้องคุยกันเป็นการส่วนตัวแล้วละครับ ผู้ชายคนนี้ค่าตัวแพงมาก ผมนำเข้ามาจากต่างประเทศ ผมไม่อยากให้เขาเสียหายเพราะการรับจ็อบนอกเวลา”
รมิดาไม่ใคร่แน่ใจ เธอเห็นแววตาขี้เล่นในดวงตาสีน้ำตาลไหม้คู่นั่น แต่แค่ชั่วแว๊บเดียว หลังเธอกะพริบเปลือกตา แววตาที่เธอเห็นก็เปลี่ยนไปเสียแล้ว เธอเม้มปากพยักหน้าตกลง หลังฟังผู้ชายที่เดินเข้ามาแทรกจนจบ
“เชิญทางนี้ครับ คุณด้วย” ลูเซียนผุดลุกขึ้นยืน เขาเดินแซงรมิดาไป ด้วยท่าทางเฉยเมย
“ยัยดา แน่ใจนะว่าไม่มีปัญหา?” เพื่อนคนหนึ่งแทรกถาม
รมิดายิ้มแหยๆ เธอเคยได้ยินข่าวลือเรื่องธุรกิจนี้มาบ้าง ไม่คิดว่าตัวเองจะเจอเข้าจังๆ ในวงการน้ำกาม มีขาโหดคอยควบคุม คนพวกนี้จิตใจเหี้ยมเกรียมมาก หากเธอเผลอเข้าไปขัดขาเข้า บางทีวันนี้ เธออาจกลับบ้านได้ แบบร่างกายไม่ครบสามสิบสองชิ้นเหมือนขามา
“ไม่รู้สิ ฉันขอฟังข้อเสนอของพวกเขาก่อนนะ”
เธอเดินตามไปเป็นคนสุดท้าย ประตูห้องห้องหนึ่งเปิดไว้แง้มๆ รมิดามองผ่านช่องที่มีแสงลอดออกมา ก่อนจะถอนใจ ด้านในไม่ใช่แบบที่เธอคิด จิตนาการของเธอกำลังทำลายความมั่นใจ ในห้องแห่งนั้นไม่ได้มีสภาพเหมือน ‘ห้องเชือด’ เหมือนที่เคยได้ยินมา ไม่มีเตียง ไม่มีบาร์เหล้า นอกจากโซฟารับรองแขกแล้ว ก็มีโต๊ะทำงานตัวใหญ่ริมกระจกอีกหนึ่งตัว
แลนเดนแอบอมยิ้ม ท่าทางประหม่าและหวาดกลัวของผู้หญิงคนนั้น แตกต่างกับสภาพภายนอก หล่อนคงจงใจประดิษฐท่าทางเพื่อให้คนรอบตัวเข้าใจแบบนั้น หากให้ประเมิณจากประสบการณ์ แลนเดนฟันธงได้เลย ผู้หญิงตรงหน้า ไม่มีประสบการณ์กับเพศตรงข้ามเลยแม้แต่นิดเดียว
รมิดาเดินเข้ามาหยุดยืนกลางห้อง เธอพยายามดึงชายกระโปรงที่ร่นขึ้นสูงให้ลงต่ำอีกสักเล็กน้อย คงเพราะแววตาสีน้ำตาลไหม้คู่นั่นแหละ แม้จะเฉยชาและไร้วี่แววอื่นๆ แต่นั่นกลับไม่ทำให้เธอสบายใจขึ้น รมิดารู้สึกเหมือนกับว่า ดวงตาคู่นั้นกำลังสะกดเธอให้ยอมจำนน
“นั่งสิครับ รับเครื่องดื่มอะไรดี?” แลนเดนถามเสียงสุภาพ พร้อมกับผายมือไปที่โซฟาตัวเดียวตัวนั้น
“ขอไวน์แดงนะ!” ลูเซียนสั่งเสียงเรียบ เขาหยิบรีโหมตมากดเปิดทีวีที่ซ่อนไว้หลังโปรเจ็กเตอร์ ท่าทางของเขาเหมือนกำลังสนุกกับทุกอย่างรอบตัวเสียเหลือเกิน
“คุณละครับ” แลนเดนถามย้ำ
“ไม่ดีกว่าค่ะ ฉันแค่อยากรู้ ฉันต้องจ่ายค่าเสียเวลาให้ ‘เค้า’ เท่าไหร่คะ?” รมิดาส่ายหน้า เธอย้อนถามเสียงเคร่ง
“นั่งให้สบายใจดีกว่าครับ เดี๋ยวค่อยคุยรายละเอียดกัน แต่ผมอยากย้ำให้คุณรู้อีกหน่อย ผู้ชายคนนี้คิวงานของเขาไม่เคยว่างเลย เขาเป็นหนุ่มฮอตค่าตัวโคตรแพง และค่อนข้างเอาแต่ใจตัวเองด้วย”
รมิดายิ้มแหยๆ ส่งให้ เธอไม่ได้อยากรู้ตรงจุดนั้น เธออยากรู้แค่ว่า หากเธอต้องจ่ายค่าเสียเวลาให้กับชายผู้นี้ เธอต้องควักสตางค์จ่ายให้เขาเท่าไหร่กันแน่
ลูเซียนแยกเขี้ยว แสยะยิ้มให้อดีตการ์ด เขาตวัดปลายขาขึ้นนั่งไขว่ห้าง พอหญิงแปลกหน้าคนนี้เฉียดเข้ามาใกล้ ปฏิกิริยาในร่างกายเขาก็ตอบรับปุบปับ จนแทบเก็บอาการไม่อยู่ เนื้อตัวเขาเต้นระริก จุดอับสัญญาณเบื้องล่างก็เริงร่าขึ้นมาดื้อๆ เขาอยากหัวเราะ พร้อมกับอยากร่ำร้อง หากเขาอยู่กับผู้หญิงคนนี้แค่สองคน โซฟาที่นั่งอยู่ คงกลายเป็นสังเวียนรักไปแล้ว แต่นี่...เพราะมีแลนเดนอยู่ด้วย แววตารู้ทันของมันอีกที่ทำให้ลูเซียนนึกฉุน
รมิดาส่งยิ้มแหยๆ ให้ เธอพยายามใช้พื้นที่ให้น้อยที่สุด เธอบีบตัวและหากไม่น่าเกลียดไปนัก เธอคงตัดสินใจนั่งบนที่ท้าวแขนของโซฟา แทนการนั่งลงบนเบาะหนังกระด้างด้านข้างชายผู้นี้
กลิ่นของเขากำลังป่วนการรับรู้ของเธอ กลิ่นนั่นชวนให้รู้สึกวาบหวามแปลกๆ
“หิวมั้ยครับ?” เป็นคำถามธรรมดาแท้ๆ แต่รมิดากลับรู้สึกตรงกันข้าม เธอไม่ได้รู้สึกหิว มันกระอักกระอ่วนและอยากไปจากตรงนี้เร็วๆ ไม่อย่างนั้นเธออาจเผลอตัวทำบางอย่าง ตั้งแต่เจอคนคนนี้ เธอใกล้บ้าเต็มที เธออยากแตะต้องเขา อยากสัมผัสจุดที่แสนอันตรายนั่น เธออยากรู้ในสิ่งที่ไม่ควรเรียนรู้ เหมือนกับว่า เธออยากแหกกฎของตัวเอง รมิดาฝืนกลืนน้ำลาย ลำคอเธอแห้งเหมือนขาดน้ำมาแรมปี ริมฝีปากเธอแห้งและเริ่มตกสะเก็ด เธอแลบลิ้นออกมาเลีย แต่แล้วก็ต้องสะดุ้ง จนแทบกระโจนหนี
เธอได้ยินเสียงคำราม เสียงต่ำๆ ในลำคอ ประหนึ่งด้านข้างเธอ มีสัตว์ร้ายกระหายเลือดนั่งอยู่ด้วย
ลูเซียนหัวใจแทบวาย เขามองริมฝีปากแห้งแตกระแหงของหญิงคนนี้อยู่ดีๆ แท้ๆ จู่ๆ หล่อนก็แลบลิ้นออกมา ลิ้นเล็กๆ สีชมพูอ่อนนั่นเกือบทำให้เขาสติหลุด เขาเผลอตัวคำรามออกมา และหากยังเป็นเช่นนี้ วันรุ่งขึ้น และวันต่อๆ ไปเขาคงต้องทนฟังคำพูดระคายหูจากแลนเดนไปตลอดชีวิต
เขาหน้ามืด ใกล้จะคลุ้มคลั่งแล้วสิ
ตอนที่ 3.
ฝันสลาย
แลนเดนวางแก้วบรั่นดีตรงหน้าลูเซียน เขาถึงดึงสายตากลับมาจากจุดที่น่าสนใจนั่นได้ เสียงลากเก้าอี้ทำให้สติที่กระเจิดกระเจิงไปไกลย้อนกลับมาที่เดิม ลูเซียนยกมือขยี้เปลือกตา ก่อนจะฉวยแก้วไวน์มากระดกดื่ม
“เบาครับ เดี๋ยวก็เมาหรอก” เสียงเตือนไม่เบานัก
แต่คนถูกเตือนกลับรู้สึกเหมือนตัวเองเสียหน้า ลูเซียนแยกเขี้ยวแสยะยิ้มมุมปาก “กูไม่เมาเพราะไวน์สั่วๆ นี่หรอกนะโว้ย”
แลนเดนก้มหน้ากลั้นขำเต็มที่ เขาท้วงเสียงหลง ไวน์ที่ลูเซียนเพิ่งดื่ม ราคาไม่ใช้น้อยๆ เลย “นี่ Remy martin เชียวนะครับ”
“เออแล้วไงวะ?”
“ไม่แล้วไง แต่มันโคตรแพงเลย จะสั่วได้ยังครับลูกพี่”
“เดี๋ยวกูจ่ายให้ ยกมาทั้งขวดเลย ไวน์ดีกรีต่ำ แอลกอฮอลล์น้อยแค่นี้ล้มกูไม่ได้หรอก” ยิ่งพูดยิ่งรู้สึกเสียหน้า ลูเซียนเลยเผลอตัวตะคอกใส่แลนเดน จนรมิดาเอียงคอมอง เขาเลยลดท่าทางแข็งกร้าวลง “ค่าตัววันนี้พอไหมครับ สำหรับไวน์โคตรห่วยขวดนี้” เขาแสร้งพูดกับแลนเดน แต่ตั้งใจให้รมิดาได้ยิน
แลนเดนกลั้นขำก่อนตอบ “เหลือๆ”
รมิดากะพริบเปลือกตาปริบๆ เธอเม้มปากรู้สึกกระอักกระอ่วนแปลกๆ เธอมองตามชายที่บอกว่าตนเองเป็นเจ้าของบาร์โฮสแห่งนี้ เขาฉวยขวดไวน์ติดมือมา และวางลงตรงหน้าของชายอีกคน ขนตรงหลังต้นคอรมิดาลุกชันโดยไม่มีสาเหตุ เธอจ้องมองขวดรูปร่างแปลกตาตาโต
เธอไม่ได้เจนจัดในโลกน้ำเมา แต่ก็พอรู้จักยี่ห้อไวน์บ้างเหมือนกัน รมิดาตาโตหลังสะกดตัวอักษรภาษาอังกฤษ ที่เป็นฉลากระบุยี่ห้อของไวน์ขวดนั้น เธอไม่แน่ใจรุ่น หรือชื่อเต็มของไวน์ชนิดนี้นัก แต่ที่รู้คือ ไวน์ Remy martinนี่ราคาน่าขนลุกแค่ไหน เท่าที่เคยเห็นผ่านตา ราคาต่ำสุดๆ เลย ก็สามารถถอนขนหน้าแข้งของเธอหล่นเกือบครบทุกเส้น
- ผู้เขียน
