บังเอิญเดินมาสะดุดรัก

ตอนที่ 2. ข้อแลกเปลี่ยนที่สมน้ำสมเนื้อ

นันทิสาถอนใจ วาสนาของเธอคงเอื้อมไม่ถึง เธอควักกระเป๋าเปย์ไม่ลง หากอยากได้ความสุขชั่วครั้งชั่วคราว

“สวัสดีครับ วันนี้วันแรก หนุ่มของคาร์วยินดีให้บริการแบบไม่มีชาร์ทเพิ่มครับ วันแรกวันเดียวเท่านั้นนะครับ” เสียงใครสักคนประกาศ ตอนที่ดนตรีหยุดเล่น นันทิสาตาลุกวาบ เธอหันกลับไปมองหนุ่มโฮสที่ตนเองหมายตา แต่ตรงจุดนั้นกลับว่างเปล่า ไม่มีคนที่ตนเองหมายตาอยู่เสียแล้ว

“ชิ!!” นันทิสาจิปาก ฉวยแก้วเครื่องดื่มมากระดกดื่มแก้กระหาย

“ยัยดานี่ตาแหลมชะมัด” เสียงใครบางคนพึมพำอยู่ข้างหู นันทิสาพยายามปรือเปลือกตามอง คงเพราะความผิดหวังเธอเลยตั้งหน้าตั้งตาดื่ม จนเริ่มมึนหน่อยๆ

เธอเบิกตากว้างหลังประมวลภาพที่เห็นชัดเจนขึ้น

รมิดานั่งอยู่บนหน้าตักพ่อหนุ่มโฮสสุดเฟอร์เฟคคนนั้น คนที่เธอจ้องตาไม่กะพริบก่อนจะเมา นันทิสาสะบัดหน้าแรงๆ ยกมือตบซีกแก้มจนรู้สึกเจ็บจี๊ดๆ ผู้หญิงอย่างรมิดานี่ เกิดมาเพื่อแย่งทุกอย่างที่เธอจับจ้องเสียจริงๆ นันทิสาทรงตัวยืน พยายามก้าวไปข้างหน้าให้มั่นคงที่สุด เธอหยุดพักระหว่างทาง หลังจากออกเดินได้ไม่เกินสิบก้าว พื้นที่เธอเหยียบเหมือนติดสปริง ทุกย่างก้าวคลอนแคลนเกือบล้มหัวทิ่มหลายครั้ง

รมิดายิ้มแหยๆ เธอพยายามหาทางปลีกตัวออกมาจากกลุ่มเพื่อนๆ เธอพยายามมองหาทางหลบออกไปด้านนอกแบบที่ไม่มีเพื่อนคนไหนติดใจ หรือสงสัย แต่มันเป็นเพราะความซุ่มซ่ามของเธอก็ไม่อาจรู้ได้ ระหว่างที่กำลังละล้าละลังในการตัดสินใจ เธอควรเดินออกไปดื้อๆ เพราะตอนนี้เพื่อนแต่ละคนคุมสติไม่อยู่แล้ว หรือรอเวลาที่เหมาะสมดี เหตุการณ์ที่เธอไม่คาดคิดว่าจะเกิดก็เกิดขึ้นจนได้

เธอสะดุดพื้นต่างระดับ จนถลาล้มบนหน้าตักของใครสักคนหนึ่ง รมิดาพยายามทรงตัวนั่ง เธอแตะต้องเนื้อตัวของชายผู้นั้น จนเกือบละลายเพราะความร้อนที่ระเหยออกมาจากร่างกายของเขา ทุกมัดกล้ามที่เธอสัมผัสเหมือนมีประจุไฟฟ้าจำนวนมากวิ่งวนอยู่ในนั้น เธอพยายามรวบรวมสติที่กระเจิดกระเจิงไปกลับคืนมา แต่มันเป็นการยากเหลือเกินที่จะควบคุมสติของตนเอง ในระดับที่น่าพอใจได้

“จะนั่งอีกนานแค่ไหนหะ!!” ลูเซียนกระซิบเสียงเครียด

หัวใจเขากระตุกเป็นจังหวะที่เขาเองก็ไม่เข้าใจ เขาพยายามควบคุมตัวเอง และอยากผลักไสผู้หญิงซุ่มซ่ามคนนี้เป็นอย่างแรก แต่ทันทีที่อุ้งมือเขาแตะเนื้อตรงต้นแขนที่โผล่พ้นแขนเสื้อรุ่มร่ามตัวนั้น เป็นลูเซียนเองที่ชะงัก เขาวางมือนิ่งๆ ไม่คิดจะผละออกห่างอีกเลย

“คือ...เออ” รมิดาเงยหน้ามอง แววตาของเธอไหวระริก ตาพร่าไปหมด ผู้ชายที่เธอพลาดล้มใส่เขา เป็นบุคคลอันตรายอย่างที่สุด เขามีรังสีความเหี้ยมแผ่ซ่านออกมาจากดวงตาสีน้ำตาลไหม้คู่นั้น มันเป็นฟรีโรโมนชนิดหนึ่ง ที่เธอเองเคยอ่านผ่านตา ผู้ชายจำพวกนี้มีเสน่ห์ขั้นรุนแรง เขามีความเจนจัดและเชี่ยวชาญเป็นพิเศษ

รมิดาพยายามทรงตัวลุก หากเธอทำแบบนั้นได้ เหตุการณ์ไม่คาดฝันคงไม่เกิดขึ้น ลูเซียนโน้มตัวลงมาใกล้ เขาได้กลิ่นหอมบางอย่างระเหยออกมาจากร่างกายนุ่มนิ่มตรงหน้า เขาเม้มปาก ตอนที่มองสบตาหญิงแปลกหน้าในระยะประชิด

ลูเซียนไม่เคยคิดทำแบบนี้มาก่อน แต่ตอนที่เขาโน้มตัวลงไปใกล้ อะไรบางอย่างกระตุ้นเขา รมิดาเบิกตาโต พยายามเอนหลังหนี แต่...เธอตัดสินใจช้าไป ระหว่างนั้น ชายแปลกหน้าแต่หล่อสุดๆ ก็โน้มตัวลงมาเสียก่อนแล้ว

ริมฝีปากได้รูปสีเข้ม แนบลงมาบนกลีบปากด้านล่าง

จากนั้น...สติของรมิดาของก็กระเจิดกระเจิง

กลิ่นตัวของชายผู้นี้กระชากสติของเธอจนกระเด็น เปลือกตาเธอหลุบลง แหงนหน้ารับจูบนั้นด้วยความเต็มใจ

“ยัยดา เธอไวไฟชะมัดเลย” รมิดาสะดุ้งเฮือก!! หลังลูเซียนถอนจูบ เขายกมือปาดริมฝีปาก แสร้งปั้นหน้าไม่รู้ไม่ชี้ รมิดาหันไปยิ้มแหยๆ ให้เพื่อนที่เดินเข้ามาสมทบ จังหวะที่เธอพลิกตัว เป็นจังหวะเดียวกันที่ลูเซียนขยับตัว รมิดาเลยผวา ยกมือคล้องคอของเขาเพื่อพยุงตัวเอง แต่ในสายตาคนอื่น รมิดากำลังจับจองหนุ่มโฮสคนนี้ หนุ่มที่สายตาสาวๆ หลายคู่แอบจดจ้องอยู่เช่นกัน

“อุ้ย ขอโทษนะคะ คือ...ฉัน” รมิดาพยายามช่วยตัวเอง เธอทรงตัวค่อนข้างลำบาก เพราะมีบางอย่างที่เธอนั่งทับอยู่ ‘กำลังตื่นตัว’ เธอสั่นระริกไปกับไอร้อนที่พวยพุ่งออกมา จนแม้แต่เธอยังรับรู้ได้ เธอไม่คิดว่าแค่การเสียดสี จะปลุกสัญชาติญาณป่าเถื่อนเหล่านั้น เธอยิ้มฝืนๆ พยายามโหย่งตัวไม่ให้ตนเองสัมผัสสัดส่วนลึกลับนั้นได้เต็มที่

ลูเซียนกลอกตา เขาผ่อนลมหายใจ พยายามข่มอารมณ์ดิบของตนเองแทบแย่ แต่แม่สาวเนื้อนุ่มกลิ่นตัวหมอชวนดมคนนี้กลับไม่ให้ความร่วมมือเท่าที่ควร หล่อนขยุกขยิก แตะนั่นแตะนี่จนอารมณ์ดิบของเขาตื่นเตลิด ลูเซียนเลยสอดมือรั้งเอวบางของหล่อนกดไว้ พร้อมกับกระซิบขู่ “อยู่นิ่งๆ สักนาทีได้ไหมหะ!”

แต่ทุกสายตาที่จับจ้องอยู่ กลับเห็นเป็นอย่างอื่น

นันทิสาถึงกับกัดกรามกรอดๆ ในที่สุดรมิดาก็ฉกปลาย่างที่เธอหมายตาไปจนได้

“ฉันอยากลุกค่ะ” รมิดาพึมพำตอบ

“ผมลุกนานแล้ว อยากให้ผมลุกกว่านี้ เราสองคนควรออกไปจากตรงนี้นะ” ลูเซียนเน้นคำพูดเป็นพิเศษ เขากัดกรามจนสันกรามปูด เพื่อข่มความปรารถนาที่ลุกโหมแบบไม่มีทีท่าว่าจะสงบลงเลยนั่น

รมิดาหน้าแดงแปร๊ด ก้มหน้าหลบ และเผลอตัวดมกลิ่นสะอาดจากแผงอกของชายตรงหน้าด้วย กลิ่นน้ำหอมของเขาไม่ได้ฉุนจัด แต่มีเอกลักษณ์ แบบที่ไม่ใช่น้ำหอมราคาถูกที่วางขายตามตลาดนัดเลย

“ผมไม่ชอบตกเป็นเป้าสายตาคนอื่นนะ เราออกไปจากตรงนี้กันเถอะ” ลูเซียนก้มลงกระซิบ กลิ่นปากของเขาทำเอารมิดาเหม่อทีเดียว ผู้ชายคนนี้สะอาดหมดจด เขาไม่มีกลิ่นแบบผู้ชายที่รมิดารู้สึกขยะแขยงเจือปนสักนิดเดียว

นันทิสากำมือแน่น หญิงชายตรงหน้ากำลังคลอเคลียกันแบบไม่อายสายตาคนอื่นเลย เธอโมโหสุดขีด เลยเผลอตัวโพล่งออกไปแบบไม่ยั้งคิด “คืนนี้เธอคงจะไม่ ‘หิ้ว’ ผู้ชายคนนี้กลับไปกกใช่มั้ยจ้ะดา?”

รมิดาผวาตาเบิกโพลง เธอมองไปรอบๆ และแอบตกใจกับจำนวนผู้คนที่ยืนล้อมกรอบเธอกับชายผู้นี้ไว้ เธอควรให้คำตอบแบบไหนดีละ ความลับของเธอจะได้ไม่แตกโผ๊วะออกมา

ตอนที่ 2. ข้อแลกเปลี่ยนที่สมน้ำสมเนื้อ

แลนเดนกลั้นขำจนสั่นไปทั้งตัว เขาจับตามอง ตั้งแต่วินาทีแรกที่สาวแปลกหน้าคนนั้น ถลาล้มบนตัวลูเซียน หากเป็นทุกครั้งนะ ผู้หญิงคนนั้นคงถูกเหวี่ยงออกมานานแล้ว แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน ท่าทางเจ้านายเขา ‘ถูกใจ’ หญิงผู้นั้นไม่น้อย แม้ลูเซียนจะมีท่าทางหงุดหงิด แต่เขาก็ยังพยายามข่มความไม่พอใจไว้สุดฤทธิ์

รมิดาเบิกตาโต เธอมองหน้านันทิสาสลับกับคนแปลกหน้าที่ตนเองยังนั่งอยู่บนหน้าตักของเขา

ลูเซียนเองก็นึกสนุก เขาเอนหลังพิงพนักเบาะ หรี่เปลือกตามองสาวน้อยที่นั่งตัวแข็งทื่อบนหน้าตักตนเอง หลังเขาเอนตัวออกห่าง

“ว่าไง ‘ค่าตัว’ ผมแพงนะ” เสียงทุ้มนุ่มแผ่วเบาแทบไม่ได้ยิน

รมิดาเม้มปาก เธอไม่อยากเสียหน้าต่อหน้าผู้คน แต่มนุษย์เงินเดือนแบบเธอ การเจียดสตางค์จำนวนมากเพื่อเปย์ผู้ชาย มันไม่คุ้มค่าสักนิด

“ว่าไงยัยดา หรือว่าไม่กล้า!!” นันทิสากระทุ้ง เธออิจฉารมิดาแทบอกระเบิด

รมิดาเชิดหน้าขึ้นสูง “เปล่า ฉันแค่ไม่มีสตางค์” เธอพยายามแก้ตัวสุดๆ แล้ว

“ผมรับบัตรเครดิตครับ” ลูเซียนตอกย้ำ เขายิ้มและมองเลยไปที่แลนเดน เหมือนเป็นการส่งสัญญาณ

“ลูกพี่ นั่นเจ้านายพี่ไม่ใช่เหรอ?” หนึ่งในหนุ่มโฮสสุดฮิตเดินมากระซิบถาม

“เฉยๆ ไว้ อย่าเสร่อเข้าไปสอดเชียวนะ หากไม่อยากหมดทางหากิน” แลนเดนปราม การขัดความต้องการของลูเซียน คือการตัดอนาคตตัวเอง ท่าทางเจ้านายคงสนุกไม่น้อย ขนาดลงทุนยอมรับการเป็นโฮส ทั้งที่ก่อนหน้านี้หัวเสียจนปิดไม่มิด