“ลูเซียนให้ไว้นานหรือยัง?” กชมนลองแย็บๆ ถาม
“ตั้งแต่วันที่เขาตามยัยดาไปที่บ้านค่ะคุณป้า หมอนั่นซ่อมบ้านให้ยัยดา แล้วถือโอกาสมากินนอนที่นั่นด้วย”
กชมนมองรมิดาอย่างไม่อยากเชื่อตา มนุษย์สุดเพอร์เฟคเบื่อง่าย ติดความสบายจนเคยตัว ไม่น่าทนความอัตคัดได้นานขนาดนั้น
“บ้านหนูมีแอร์มั้ย?” กชมนไม่ได้ดูแคลน
นางเดาจากการแต่งตัว และความเรียบง่ายรอบๆ ตัวสองหญิงตรงหน้า
“เมื่อก่อนไม่มีค่ะ แต่ตอนนี้มีแล้ว” หลังตอบรมิดาก็เม้มปากแน่น เธอโมโหตัวเอง เธอโง่ขนาดยอมให้คนแปลกหน้าหลอกจนสนิทแบบนี้ได้ยังไง หากเขาหวังร้าย ป่านนี้เธอคงกลายเป็นศพไร้ญาติไปแล้ว
“ลูกชายฉันคงพยายามยัดความคุ้นเคยของเขา ไว้ในบ้านแม่หนูทุกอย่างสินะ”
นันทิสาพยักหน้ารัวๆ “ค่ะ หากเขารื้อบ้านยัยดาแล้วสร้างคฤหาสน์ได้คงทำไปแล้ว”
บ้านไม้เก่าๆ สภาพโทรมๆ ดีขึ้นมาก ดีทว่ารมิดาไม่ใช่คนฉวยโอกาส เธอยอมแค่สิ่งที่เธอยอมได้ ไม่ได้ตามใจลูเซียนทุกอย่าง บ้า
