“สวัสดีครับคุณรมิดา” เปลือกตารมิดากะพริบถี่ๆ
“เออ เรารู้จักกันเหรอคะ?” เธออยู่ในที่ทำงาน หากชายตรงหน้าผ่านมาถึงจุดที่เธอนั่งทำงานอยู่ได้ เขาคงมีความเกี่ยวพันกับที่ทำงานของเธอไม่น้อย
“ไม่รู้จักครับ แต่เคยเจอกันมาก่อน” อดัมตอบพร้อมกับยิ้ม
“อ้อค่ะ แล้วมีธุระอะไรกับฉันหรือเปล่าคะ?” รมิดาถามต่อ
ใกล้ถึงเวลาพักเที่ยงแล้ว เธอไม่อยากให้เสียเวลาเปล่า
“จะว่ามีก็ไม่เชิงนะครับ” อดัมตอบแบบแบ่งรับแบ่งสู้
“ตกลงมี หรือไม่มีละคะ?” นันทิสาพูดแทรก ต่อให้ชายตรงหน้าเธอกับรมิดาจะแต่งตัวภูมิฐานแค่ไหนก็ไว้ใจไม่ได้หรอก
“ว่างไหมครับ” อดัมเปลี่ยนเป็นถามแทน
“ว่างหรือไม่ เกี่ยวอะไรกับคุณคะ” นันทิสาแหวเสียงแหลม
“ผมมากับแลนเดน ทีนี้คุณพอจะว่างไปทานมื้อเที่ยงกับผมได้หรือไม่ครับ” อดัมยอมเฉลยก่อนที่คนในที่นี้จะแตกตื่น
“ไหนละคะคุณแลนเดน?” รมิดาถามต่อ
อดัมยิ้ม “คุยงานอยู่ที่ชั้นสามครับ อีกเดี๋ยวคงตามมา ผมแค่ล่วงหน้
