ภายใต้ต้นไม้ร่มรื่น บนทางเดินรกครึ้ม สองข้างทางเขียวขจีเต็มไปด้วยหมู่แมกไม้นานาพรรณ หนึ่งบุรุษหนึ่งสตรียังคงยืนอย่างเงียบงันอยู่อย่างนั้นเนิ่นนานไร้วาจาและไม่ไหวติงใดๆ
เพียงครู่จ้าวจิ่นหลงจึงเอ่ย “อาเหมย...”
“หืม...” นางขานรับพร้อมเงยหน้าขึ้นเพื่อสบสายตาคมเข้มลึกล้ำของเขาเพื่อรอฟังคำ
“หนทางยังอีกยาวไกล ไยเจ้าถึงใจร้อนนัก” จ้าวจิ่นหลงเอ่ยคำด้วยสีหน้ากรุ่มกริ่มซ่อนความเจ้าเล่ห์เอาไว้ได้มิดชิด
“เจ้าต้องการรู้จักเรือนร่างของข้า เจ้าจึงวางยาข้าครั้งแล้วครั้งเล่า เช่นนั้นแล้ว หากต้องการรู้จักข้าในเรื่องอื่นๆ เจ้าควรใจเย็น ดีหรือไม่”
เฉินเจียวเหมยได้ฟังจึงกะพริบตาปริบๆ สองทีก่อนหรี่ตาลงมองอย่างรู้ความนัย
“อาหลง...” นางเอ่ยเสียงเครียด “ท่านมีเรื่องอันใดที่ไม่ต้องการบอกกล่าว ใช่ว่าข้าจะไม่รู้”
จ้าวจิ่นหลงเพียงยกคิ้วคมเข้มขึ้นสูงอย่างท้าทาย นางย่อมเป็นสตรีที่เฉลียวฉลาด เขาไม่แปลกใ
