“มันไม่เป็นอันใดใช่หรือไม่” เฉินเจียวเหมยยังคงเอ่ยถึงม้าอย่างนึกห่วงใย
“เจ้าห่วงตัวเองก่อนดีหรือไม่” จ้าวจิ่นหลงบ่นออกมา
เฉินเจียวเหมยถึงกับหรี่ตามองใครบางคนที่นางกอดต้นคอของเขาอยู่พลันนึกขัดใจขึ้นมาก่อนเอ่ยเสียงแหลม “ม้าตัวนั้นมันช่วยท่านเอาไว้นะ”
จ้าวจิ่นหลงถึงกับชะงักไปอึดใจก่อนหันหน้ามามองสตรีในอ้อมแขนด้วยสายตาบางอย่าง
แต่ทว่า...เขาเพียงเอ่ยเสียงต่ำออกมาด้วยอารมณ์ขัดเคืองไม่ต่างกัน “แล้วมันต้องตกหน้าผาลงมาในน้ำเพราะใคร”
“...”
เฉินเจียวเหมยถึงกับนิ่งอึ้งไป เพียงอึดใจจึงส่งยิ้มแห้งๆใส่หน้าจ้าวจิ่นหลงเสียอย่างนั้น นางเมามันในการขี่ม้ามากไปหน่อย
“ไม่ต้องมายิ้มกลบเกลื่อน” จ้าวจิ่นหลงเริ่มเข่นเขี้ยวสตรีนางนี้อีกแล้ว
เฉินเจียวเหมยจึงเม้มริมฝีปากเอาไว้แน่น นางเถียงบุรุษน่าตายผู้นี้ไม่ได้จริงๆ
จ้าวจิ่นหลงใช้เวลาอยู่ครู่หนึ่งจึงโอบกอดร่างบางของเฉินเจียวเหมยพาขึ้นมาบนฝั่งจนสำเร็จ ก่อนจ
