ตอนที่๖ คุยกันไม่รู้เรื่อง2

1163 คำ

“ยามนี้ข้าไม่สะดวกให้เจ้าเรียกขานนามจริงของข้า เจ้าคงไม่ว่าอะไร” เขายังคงเอ่ยคำด้วยน้ำเสียงน่าฟังเหลือเกิน เฉินเจียวเหมยได้แต่มองตามริมฝีปากสีแดงๆ ของเขาโดยหาได้มีข้อมูลอันใดเข้าสมองของนางไม่ หากไม่เจอกันด้วยเหตุการณ์สุดระทึกอย่างนั้นก็คงดี ไม่น่าเลย เฉินเจียวเหมย เขาเป็นบุรุษน่าตายที่สุดในชีวิตของนาง นางควรทำอย่างไรดี ทำตัวน่ารังเกียจไปเลยดีหรือไม่ จะอย่างไรเสีย นางก็น่ารังเกียจอยู่แล้วในยามนี้ นางเป็นสตรีน่ารังเกียจไปหมดแล้วตั้งแต่ค่ำคืนของคืนนั้น จ้าวจิ่นหลงที่ได้ถือโอกาสเข้ามาภายในรถม้าคันนี้เป็นผลสำเร็จเมื่อจูหยวนจางอุ้มภรรยาลงจากรถม้าไปเพื่อที่จะได้ไปนั่งชื่นชมทิวทัศน์พร้อมกับแนบชิดคลอเคลียไปมาอยู่กับภรรยาที่ริมลำธารนั่น เขาจึงเข้ามาเพื่อที่ต้องการจะคุยกับสตรีน่าตายผู้นี้ให้รู้เรื่อง เมื่อเขาเข้ามานั่งในรถม้าคันเดียวกันกับนางแล้ว เขาเพียงนั่งจ้องมองนางนิ่งๆ เพื่อหยั่งเชิงนาง เพื่อดูว่านางจะหนีเขาไปที่ใดได้อีก เมื่อเขาเห็นนางไม่มีทีท่าว่าจะหนีไปที่ใดแล้ว เขาจึงเริ่มต้นบทสนทนาแนะนำตัวและทำความรู้จักกับนาง ใช่! เขากับนางควรทำความรู้จักกันด้วยการเสวนากันดีๆ แบบปกติของบุรุษและสตรีทั่วไป ถึงแม้ว่า เขากับนางจะทำความรู้จักกันด้วยเรือนร่างทุกสัดส่วน ด้วยลีลาเร่าร้อนหลายกระบวนท่าไปแล้วก็ตาม แต่ทว่า...นอกจากนางจะไม่หนีเขาแล้ว นางยังทำหน้าตาน่าจับกดอีก นางนั่งเหม่อลอยอยู่ครู่ใหญ่ แล้วซักพักนางก็หันหน้ามามองใบหน้าของเขา เพียงอึดใจนางก็ใช้สายตาของนางกินเต้าหู้เขา ใช่! นางใช้สายตาลวนลามเขาไปทั่วทั้งใบหน้า โดยเฉพาะริมฝีปากของเขา นางมองริมฝีปากของเขาไม่วางตา แล้วอย่างนี้จะได้คุยกันให้รู้เรื่องได้หรือไม่ จ้าวจิ่นหลงนิ่งคิดอยู่อย่างนั้นพลางนั่งมองใบหน้าที่กำลังมีอารมณ์หลากหลายของเฉินเจียวเหมยอยู่นิ่งๆ เฉินเจียวเหมยยังคงครุ่นคิดอยู่ในใจเช่นเดียวกัน เมื่อมองเห็นบุรุษน่าตายผู้หนึ่ง ผู้ซึ่งมอบความอัปยศอดสูให้นาง ยัง ยังจะนั่งหน้านิ่งจ้องมองนางอยู่ได้ ยังคงนั่งอยู่นิ่งๆจ้องมองนางด้วยดวงตาเปี่ยมเสน่ห์ ใบหน้าคมคาย ท่วงท่าเหลือร้าย วางมาดงดงาม อา...น่าหลงใหลยิ่ง อ๊ะ! ไม่ใช่! เขากำลังทำให้นางรู้สึกต่ำต้อยใช่หรือไม่ หรืออันที่จริงนางก็ต่ำต้อยด้อยค่ามากๆ อยู่แล้ว ตั้งแต่คืนนั้น คืนที่ทำให้คุณค่าในชีวิตของนางพลันหายไป หายไปชั่วนิรันดร์ หึ! นางอยากลืมเรื่องในวันนั้นเหลือเกิน หากยังเห็นเขาอยู่อย่างนี้แล้วนางจะลืมเขาได้อย่างไร ริมฝีปากของเขานั่นจูบนางทั้งคืนเลยนะ ไหนจะแผงอกแน่นๆ นั่นอีกเบียดเสียดนางจนตลอดแนวเลย ฝ่ามือของเขาอีกเล่า บีบๆ จับๆ นางจนน่วมไปหมด หึ! นางไม่อยากเห็นเขาแล้ว นางไม่อยากเห็น เมื่อเฉินเจียวเหมยคิดได้อย่างนั้น นางจึงรีบหลับตาและทำท่าจะกระโจนตัวหนี แต่ทว่ากลับช้าไป จ้าวจิ่นหลงที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ภายในรถม้าคันเดียวกันรับรู้ได้ในทันทีถึงร่างบอบบางของสตรีที่กำลังจะกระโจนหนีเขาไป นางจะหนีเขาไปถึงไหน ไม่เหนื่อยหรือไร น่าชังเสียจริง! เมื่อคิดได้ดังนั้นแล้ว เขาจึงเริ่มขัดเคืองขึ้นมา เขาจึงเอื้อมฝ่ามือใหญ่หนาจับกระชากร่างระหงของเฉินเจียวเหมยให้กลับเข้ามานั่งนิ่งๆ อยู่ที่เดิม เฉินเจียวเหมยถึงกับชะงักงันกลับมานั่งตัวแข็งทื่อด้วยเรี่ยวแรงของนางหรือจะสู้เรี่ยวแรงของบุรุษสูงใหญ่ผู้นี้ได้ เมื่อจ้าวจิ่นหลงจับกระชับเฉินเจียวเหมยให้กลับมานั่งนิ่งๆ ได้แล้ว เขาเพียงนั่งจ้องมองนางอยู่นิ่งๆ มิได้คิดจะเอ่ยต่อคำใด ที่คิดเอาไว้ว่าอยากจะนั่งคุยกันดีๆ ก็ต้องตกไป เขาเพียงจ้องมองนาง เขาจ้องมองนางอยู่อย่างนั้น ในใต้หล้านี้หลากแผ่นดินนี้ ไม่เคยเลยซักครั้ง ไม่เคยเลย ไม่เคยเลยที่จะมีสตรีนางใดที่จะกล้าหาญชาญชัย กล้าทำกับเขาอย่างนี้ ตั้งแต่เขาเกิดมา เขาไม่เคยเลยที่จะเสียท่าให้กับสตรีคนไหน ไม่เคยเลยที่จะพลาดท่าเสียทีให้ใคร แต่กับสตรีนางนี้ นาง...นาง... นางช่างกล้า นางช่างกล้ามาท้าทายกับบุรุษเช่นเขา เขาไม่ปล่อยนางไปแน่... ไม่มีทาง! เฉินเจียวเหมยที่เห็นใบหน้าของบุรุษเจ้าของความอัปยศอดสูที่สุดในชีวิตของนางกำลังจ้องมองมาอย่างไม่วางตาอย่างนั้น นางจึงทำได้เพียงนั่งตัวแข็งทื่ออย่างมิรู้ได้ว่าควรจะทำอย่างไร เขาจ้องมองนางด้วยสายตาร้อนแรงดั่งเปลวไฟ กลิ่นอายความร้อนรุ่มจากเรือนร่างของเขาแผ่กำจายซาบซ่านไปทั่วทั้งรถม้าคันนี้ ท่าทางของเขาช่างดูดุดันทรงพลัง แต่... แต่เฉินเจียวเหมยมิได้หวาดกลัว นางมิเคยหวาดกลัวกับท่าทางน่ายำเกรงของเหล่าบุรุษแต่อย่างใด ยามเมื่อครั้งที่นางติดตามเหล่าทหารไปคอยเป็นหมอหญิงประจำกองกำลังทหารนั้น นางเจอกับมาดอึมครึมพวกนี้มามากมายนักต่อนัก ทั้งยังต้องเจอการเข่นฆ่าน่ากลัวๆ มาเยอะแยะมากมาย แต่ทว่า... แต่กับบุรุษตรงหน้านี้ กับบุรุษผู้นี้... เขากำลังทำให้นางนึกหวาดหวั่น ยิ่งมองก็ยิ่งนึกถึงเรื่องในคืนนั้น คืนแห่งความร้อนแรงนั่น เขาก็มีท่าทางอย่างนี้ เขาทำท่าทางดุดันน่าเกรงขามข่มคำรามใส่นาง ในขณะที่จับกดนางไม่ยอมปล่อย นางรู้ว่าเป็นเพราะฤทธิ์ของยาปลุกกำหนัดที่ทำให้เขาไม่อาจถอนร่างกายของเขาออกจากร่างกายของนาง เพราะว่านางเองก็เป็นอย่างนั้นเช่นเดียวกัน นางโอบกอดกระหวัดรัดรึงเขาเอาไว้อย่างแนบแน่นในขณะที่เขาก็ถาโถมเข้าใส่นางอย่างหนักหน่วง เราสองสอดประสานกันอย่างเหนียวแน่นเกินห้ามใจเกินยับยั้ง แต่ทว่า...เขามิได้รักนาง เขามิได้ต้องการนางแต่อย่างใด นางเองก็เช่นเดียวกัน นางมิได้ต้องการเขา ไม่ได้รักเขา นางจะรักเขาได้อย่างไร เขาเป็นใครนางยังไม่รู้เลย ที่สอดประสานกับจนเนื้อนวลเกือบจะแหลกเหลวนั่น ก็เพราะยาสูตรพิเศษของนางล้วนๆ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more