วิ่งออกมาจากห้องพักฟื้นไม่ทันไรวารสาก็ถูกปิดทางโดยชายวัยฉกรรจ์สองคน หลังมือรีบยกขึ้นเช็ดน้ำตาจะเดินไปซ้ายคนพวกนั้นก็ขยับขวามาบังทางไว้แล้วผายมือเชิญหล่อนด้วยสายตาน่ากลัว
“ถ้าคุณคือวารสาเจ้านายผมมีเรื่องอยากคุยด้วย”
รอบกายยังมีพยาบาลเดินสวนทางไปมาคงไม่ยากหากจะขอความช่วยเหลือแต่วารสาก็อยากรู้ว่าใครกันที่อยากพบจึงพยักหน้ารับคำเชิญกึ่งคำขู่ของพวกมัน
“เดินนำไป”
“ครับ! เชิญทางนี้”
เส้นทางที่พวกมันพาหล่อนไปนั้นคือระเบียงอาคารของโรงพยาบาลค่อนข้างร้างผู้คน มันเปิดประตูให้เดินออกไปทันทีที่เท้าวารสาพ้นขอบประตูพวกมันก็ปิดประตูทันที
แผ่นหลังหล่อนขนอ่อนลุกเกรียวแต่ยังทำใจกล้าเดินต่อไปเข้าใกล้ชายปริศนาที่ยืนชมวิวจังหวัดกระบี่อยู่ริมระเบียง
“สองคนนั้นบอกว่าคุณอยากคุยกับฉัน”
“แน่นอนถ้าเธอคือวารสา”
“ใช่ ฉันเอง”
“ดี...” ชายคนนั้นพูดทั้งที่ยังไม่ยอมหันหลังกลับมามองหน้า ยังชมวิวอยู่อย่างนั้นพูดต่อ
