อึดอัดใจจะบ้าตายอัศวเมฆินทร์พาตัวเองออกมาว่ายน้ำราวกับคนบ้า ทุบตีผืนน้ำให้สาแก่ใจพยายามลบลืมภาพรอยยิ้มของวารสาออกไปจากหัวใจ ลืม! เขาต้องลืมผู้หญิงคนนี้ให้ได้ หล่อนเทียบค่าความดีปาริฉัตรไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
เขาต้องลืมหล่อนแล้วหันมารักปาริฉัตร!!
น้ำในสระค่อนข้างเย็นแต่อัศวเมฆินทร์ก็ยังฝืนตัวเองแหวกว่ายอยู่อย่างนั้นจนไม่ไหวตะคริวกินขา
ให้ตาย
ใครก็ได้ช่วยที!!
“คุณเมฆคะ”
เสียงใครเรียกชื่อเขากัน...
อัศวเมฆินทร์เปิดเปลือกตาไม่ขึ้นทำได้แค่นอนนิ่ง จำได้ว่าตนเองนั้นจมน้ำอยู่ในสระเพราะเป็นตะคริว เขาตายแล้วเหรอทำไมมันถึงได้เบาสบายอย่างนี้ ตายจริงๆ แล้วใช่ไหม ทำไมก้อนเนื้อข้างซ้ายยังบีบรัดหนึบๆ ทันทีที่ภาพสองคนนั้นลอยเข้ามาในหัว
เจ็บแปลบๆ ในใจ
พอเถอะหัวใจเลิกเจ็บเพราะผู้หญิงคนนั้นสักที
“คุณเมฆ!”
คราวนี้เป็นเสียงคุ้นเคยของผู้หญิงคนนั้นเอ่ยเรียก มีฝีเท้าสองคู่สิ่งเข้ามาในนี้ อัศวเมฆินทร์จำเสียงห
