ครืด ครืด
เสียงโทรศัพท์อัศวเมฆินทร์ดังขึ้นอยู่ในกระเป๋ากางเกงทำให้ทั้งสองต้องผละออกจากกันอย่างแสนเสียดาย หยิบออกมาดูก็เป็นเบอร์เพลิงกัลป์จึงกดรับสาย “มีอะไร”
‘ทำห่าอะไรของมึงวะไอ้เมฆ’
“อะไรของมึงวะ กดรับสายก็ใส่เอาใส่เอาพักนี้มึงด่ากูบ่อยไปนะ ถึงกับขึ้นมึงขึ้นกูเดี๋ยวเตะเข้าให้ไอ้เพื่อนเวร!”
‘ก็สาโทรมาขอพักงานกับกูบอกว่าต้องดูแลมึงยังกลับบ้านไม่ได้ ทีนี้กูก็ต้องแต่งเรื่องโกหกเพื่อไม่ให้เมียกูรู้ว่าสาไปหามึง
โธ่! จะมีใครเข้าใจกูไหมวะ แล้วสาจะอยู่ดูแลมึงทำไมในเมื่อมึงก็หายดีแล้วผ่าตัดหายเป็นชาติแล้วมึงอย่าคิดว่ากูไม่รู้’
เพลิงกัลป์ตวาดยาวทั้งยังใส่อารมณ์เต็มที่อย่างอัดอั้นตันใจ ปกติเพลิงกัลป์ไม่มีความลับกับภรรยาเพราะกลัววารยามารู้เรื่องทีหลังแล้วจะโกรธตนเองแต่เรื่องนี้ค่อนข้างใหญ่เลยจำต้องโกหกไปว่าใช้วารสาไปทำงานให้ช่วงนี้อาจจะยังไม่ได้กลับเชียงราย
คนฟังนิ่งไป แฉลบสายตามองวารสาแล้วก
