อึดอัดใจ
1527 คำ
ปกติแล้วอุณารินทร์จะไม่ค่อยเข้ามาที่ออฟฟิศสักเท่าไรแต่ตั้งแต่ได้เริ่มข้อตกลงกับกษิราเธอก็พยายามเข้ามาบ่อยเป็นพิเศษเพื่อเข้ามาให้เห็นกับตาตัวเองว่ากษิราจะทำตามแต่โดยดีหรือไม่ โดยเฉพาะเมื่อเธอรู้ว่ากษิรายังไม่ยอมทำตามยิ่งต้องเข้ามาควบคุมเป็นพิเศษ
"สวัสดีค่ะ คุณแม่" กษิราจำใจยกมือขึ้นไหว้อุณารินทร์เพราะเดินสวนกันในออฟฟิศ
"กองไว้ตรงนั้นแล่ะ" อุณารินทร์รับไหว้แบบขอไปทีแล้วว่าแดกดัน
และอุณารินทร์ก็ได้เดินเข้าไปประชิดตัวกษิรา
"เธอจะมาดื้อเพื่อดึงเวลาไม่ทำตามที่ฉันบอกไม่ได้นะแม่ษิ อย่าลืมชีวิตแม่เธอ..." อุณารินทร์ใช้คำข่มขู่เป็นตัวเร่งเวลา
"หนีฉันไม่พ้นหรอกนะ" อุณารินทร์ดึงแขนเธอไว้อย่างแรงพร้องลงเล็บจิกเมื่อกษิราทำท่าจะเลี่ยงที่จะพูดกับเธอ
"คุณแม่คะ ษิเจ็บ" กษิราสะดุ้ง
"เจ็บหรือ? ไม่เท่ากับที่ฉันเจ็บมาก่อนหรอกนะ" อุณารินทร์ยิ่งโมโหยิ่งลงแรงไปที่แขนของกษิรา
"คุณแม่ปล่อยษิ" กษิราไม่รู้ว่าอุณารินทร์เจ็บอะไรแล้วเกี่ยวอะไรกับเธอด้วย
"ถ้าภายในสัปดาห์นี้ฉันยังไม่เห็นความเปลี่ยนแปลง ยังไม่เห็นว่าเธอจะเริ่มอะไร เห็นดีแน่! พวกแกมันเป็นลูกไก่ในกำมือจะบีบก็ตายจะคลายก็ต้องตายอยู่ดี" อุณารินทร์พูดพร้อมสะบัดแขนของกษิราออกอย่างแรง
กษิรามองตามน้ำตาคลอ เพราะอุณารินทร์คือแม่ของคนรักเธอจึงต้องทนไม่สามารถตอบโต้อะไรได้แล้วไหนชีวิตแม่เธอที่ยังอยู่ในกำมืออุณารินทร์
................................................................................................................
"ษิเดี๋ยวเราไปทานข้าวกลางวันกันษิอยากทานอะไร"ศษิลันทร์เดินมาชวนกษิราที่นั่งทำงานอยู่
"ษิไม่หิวค่ะขอตัวทำงานก่อนนะคะ" เธอปฏิเสธโดยไม่มองหน้าเขา
"ไม่เห็นจะมีงานด่วนนะษิไปทานข้าวก่อนเดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะ" เขาพูดพร้อมจับมือเธอ
"ก็บอกว่าไม่หิวไงคะ" เธอดูบึ้งตึงกับเขา
"ษิเป็นอะไร งอนอะไรผมหรือเปล่านี่" ศษิลันทร์ยังถามแบบกึ่งหัวเราะอารมณ์ดี
"เปล่าค่ะ ขอโทษนะคะษิขอตัวไปห้องน้ำ" เธอลุกออกไปจากโต๊ะทำงานทันที
"เป็นอะไรของเขานะ ต้องโกรธอะไรเราแน่เลย " ศษิลันทร์คาดเดาเพราะเขาไม่เคยเห็นกษิราพูดห้วนๆกับเขา
"ปล่อยไปก่อนแล้วกัน" ศษิลันทร์ตัดสินใจไปทานข้าวคนเดียวปล่อยให้กษิราอารมณ์ดีก่อนค่อยคุยกัน
"ษิผมซื้อข้าวมาฝากษิอย่าทำแต่งานนะทานข้าวด้วยครับ รักนะ จากลันทร์" กษิรากลัวว่าศษิลันทร์จะรอเลยแกล้งไปนานๆพอกลับมาอีกทีก็เห็นว่ามีข้าวกล่องพร้อมกระดาษโน๊ตจากศษิลันทร์วางไว้อยู่บนโต๊ะ"
"ลันทร์ดีกับษิแบบนี้แล้วษิจะทำให้เราสองคนหมดรักกันได้ยังไง" น้ำในตาเตรียมจะเอ่อล้นอีกครั้ง
........................................................................................................
นับวันกษิรายิ่งอึดอัดใจเพราะศษิลันทร์ดีกับเธอมากขึ้นทุกวันแต่เธอต้องพยายามทำลายมันลงด้วยมือของเธอ แต่เธอก็ไม่สามารถหนีไปไหนได้ด้วยสิ เธอถูกบังคับให้เล่นเกมส์ เกมส์ที่ชนะก็เสียใจ แพ้ก็เสียใจอยู่ดี ไม่รู้ว่าคนที่บงการได้อะไรจากเรื่องนี้ หรือความสูญเสียคือสิ่งที่คนๆนั้นต้องการ
ระหว่างที่กษิรากำลังเดินไปเตรียมสถานที่ห้องประชุมและแวะถ่ายเอกสารที่เครื่อง
"โอ้ย!" กษิราถูชนอย่างแรงจนเอกสารกระจัดกระจาย
"เป็นอะไรมากไหมครับ"ป้องภพช่วยเธอเก็บเอกสารที่พื้นและยื่นคืนให้
"ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมากค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ" กษิราค้อมหัวให้เขา
"ผมสิครับที่ต้องขอโทษไม่ทันระวัง" ป้องภพแสดงความเป็นสุภาพบุรุษ
"ขอตัวนะคะ"กษิรากลัวเตรียมงานได้ช้าจึงรีบเดินไปทำงานต่อ โดยป้องภพมองตามเธออย่างสนใจ
"ลันทร์คะษิเตรียมเอกสารและพรีเซนเทชั่นไว้ให้เรียบร้อยแล้วนะคะ วันนี้เรามีลูกค้าระดับ VVIP ที่จะเข้ามาดูโครงการของเราก่อนเปิดตัวโครงการใหม่ เห็นว่าเขาเป็นลูกค้าที่ซื้อเกือบทุกโครงการของบริษัทเราและซื้อยูนิตที่แพงที่สุดของทุกโครงการเลยนะคะ โดยเฉพาะคอนโดมิเนียมเขาจะซื้อแบบเหมาชั้นกันเลยทีเดียวเพื่อนำไปขายต่อและทำห้องเช่าด้วย ถือเป็นลูกค้ารายที่สำคัญมากๆเลยนะคะวันนี้ เห็นคุณนิราบอกว่าคุณอุณารินทร์ค่อนข้างเกรงใจลูกค้ารายนี้มากๆ ลันทร์พร้อมใช่ไหมคะ" กษิราบรีฟข้อมูลคร่าวๆให้ศษิลันทร์ฟังไว้เป็นข้อมูล
"พร้อมครับ คุณแม่มีบอกมาบ้างแล้วล่ะครับ แต่ไม่ต้องห่วงข้อมูลผมแน่นพอเชื่อว่าสามารถตอบได้ทุกคำถามและลูกค้าน่าจะยังคงเชื่อมั่นในโครงการของเราเหมือนเดิม เขาคงแค่อยากได้รับโอกาสพิเศษในการได้จองยูนิตที่ดีที่สุดก่อนใครเลยขอมาดูก่อน"
ปกติแล้วเวลาจองหรือซื้อขายจะเป็นหน้าที่ของฝ่ายขายกับการตลาดแต่ลูกค้าหมายเลขหนึ่งของบริษัทที่แทบจะเหมาซื้อทุกโครงการที่บริษัทขายแบบนี้ระดับผู้บริหารก็ต้องออกมาพรีเซนต์ด้วยตัวเองเพื่อปิดดีลใหญ่ก่อนเปิดตัว และถือเป็นหลักการตลาดอย่างหนึ่งที่ใช้ชื่อเสียงของลูกค้า VVIPเรียกความสนใจจากลูกค้าภายนอก
เศรษฐกิจที่ว่าแย่แต่ก็มีคนบางกลุ่มสามารถซื้อบ้านหรือคอนโดได้ทีละครึ่งโครงการ เพื่อนำเงินไปต่อเงิน
ก่อนจะถึงเวลากษิราก็เตรียมต้อนรับลูกค้าคนสำคัญในห้องจัดแจงของว่าง เมื่อเขามาถึงและเดินตรงเข้ามาในห้องประชุมเธอก็ต้องแปลกใจ
"คุณ!..." กษิราอุทานเพราะคนที่เป็นลูกค้าสำคัญคือป้องภพคนที่ชนกับเธอเมื่อเช้านี้
"อ้าว สวัสดีครับคุณ...เอ่อ" ป้องภพยิ้ม
"กษิราค่ะ คุณน่าจะคือ..."
"ผมป้องภพครับ มาประชุมกับคุณศษิลันทร์วันนี้" เขาบอกอย่างเป็นกันเอง
"ตายแล้วกษิราเดินชนกับเขาเมื่อเช้านี้เอง เขาจะโกรธเราไหมนะ จะทำให้งานของลันทร์เสียไหมนะ" กษิราคิดกังวลในใจ
"ผมมาเร็วเกินไปหรือเปล่าครับเนี่ย" เขาถามเพราะยังไม่เห็นศษิลันทร์
"ไม่หรอกค่ะอีกประเดี๋ยวก็จะได้เวลาแล้ว คุณป้องภพรับกาแฟกับของว่างก่อนนะคะ ษิจะไปแจ้งคุณศษิลันทร์ว่าคุณมาถึงแล้ว" เธอจัดกาแฟเสริฟให้กับเขา และเดินออกไปตามศษิลันทร์
"ลันทร์คะ คุณป้องภพทมาที่ห้องประชุมแล้วนะคะ"
"โอเคครับผมไปเดี๋ยวนี้เลย"
ทั้งสองเดินมาที่ห้องประชุมกล่าวทักทายกันและกัน
"ขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการอีกครั้งนะครับ ผมป้องภพ"
"ผมศษิลันทร์ ผู้บริหารของ อุณารินทร์ สยาม เอสเตท ครับ ส่วนนี่คุณกษิรา เลขาผมเองครับ" ทั้งสองคนจับมือทำความรู้จักกันส่วนกษิรายกมือไหว้เขาในฐานะเป็นผู้น้อยกว่า
"ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ คุณศษิลันทร์ คุณกษิรา" ป้องภพเน้นเสียงที่ชื่อกษิราบ่งบอกความสนใจเป็นพิเศษ
"ผมว่าเราเริ่มกันเลยดีกว่าครับจะได้ไม่เสียเวลาคุณป้องภพ" ศษิลันทร์เริ่มบรรยายโครงการที่ทางบริษัทมีอย่างคล่องแคล่วและแสดงออกอย่างชัดเจนถึงความภูมิใจในการนำเสนอ
การนำเสนอผ่านไปด้วยดี และสำหรับป้องภพสิ่งที่สะดุดตาไม่ใช่แค่โครงการที่นำเสนอหากแต่เป็น"กษิรา"เลขาหน้าหวานต่างหาก
"โครงการนี้น่าสนใจมากครับและผมจะติดต่อมาอีกนะครับคุณศษิลันทร์" ป้องภพกล่าวเมื่อจบการนำเสนอ
"หวังว่าคุณป้องภพคงจะไม่พลาดโครงการดีๆแบบนี้นะครับเพราะคุณแม่ของผมน่าจะมีสิทธิพิเศษเตรียมไว้ให้คุณป้องภพอีกเยอะเลยครับ"
"ครับเอาไว้มีโอกาสเราทานอาหารร่วมกันสักมื้อหรือจิบไวน์ด้วยกันก็ไม่เลวนะครับ คุยธุรกิจกันไปชิลๆ" ป้องภพเป็นนักลงทุนธุรกิจที่มีเงินหมุนเวียนหลายพันล้านบาทและเป็นคนหนุ่มไฟแรงแแห่งวงการเลยทีเดียว และที่สำคัญเป็นที่หมายปองของสาวน้อยสาวใหญ่เพราะเขายังโสด
"ด้วยความยินดีครับ" ศษิลันทร์ตอบรับไมตรี
"ษิไปส่งส่งคุณป้องภพที่หน้าลิฟต์นะคะ" กษิราทำหน้าที่เลขา
"ผมหวังว่าจะมีโอกาสได้เจอคุณอีกนะครับคุณษิ" ป้องภพยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
"สวัสดีค่ะ" กษิรายกมือไหว้กล่าวลา เธอยังไม่รู้สึกอะไรในคำพูดและสายตาของเขาเธอทำหน้าที่ของเลขาจนจบงาน
- ผู้เขียน
