รู้สึกผิดแต่จิตสำนึกสั่งให้หึงแรง
1301 คำ
วันนี้ศษิลันทร์มานั่งทำงานด้วยใจห่อเหี่ยวเล็กน้อย ยังคงรู้สึกผิดอยู่ที่เมื่อวานทำอะไรแย่ๆลงไป เขาได้กดมือถือสั่งดอกไม้ช่อโตหวังว่าจะให้วันเกิดย้อนหลังแก่กษิรา
เมื่อช่อดอกไม้มาส่งเขาก็ได้แต่มองและคิดว่าเขาจะบอกกับเธอว่าอย่างไรเพราะใจหนึ่งก็ยังโกรธแต่ใจหนึ่งก็รู้สึกผิดที่แรงไป ก็คนมันมีเยื่อใยจะโกรธแค่ไหนก็ยังรักอยู่ เมื่อยังตัดสินใจไม่ได้จึงเอาวางไว้ที่ข้างโต๊ะของตัวเองก่อนกะว่าจะเอาให้เธอก่อนเลิกงาน
แต่สิ่งที่เขาไม่ได้คาดคิดก็เกิดขึ้น
ป้องภพอ้างเรื่องการเซ็นสัญญาจึงได้มาที่บริษัทอุณารินทร์ฯอีกครั้ง
ป้องภพเดินตรงไปที่โต๊ะของกษิรา เขาเองก็ไม่ได้ปกปิดแต่อย่างใดในการเดินหน้าจีบเธอ ซึ่งเธอเองก็รู้และรู้อยู่แก่ใจว่าไม่ได้สนใจเขาเพราะยังคงรักมั่นในตัวศษิลันทร์แต่จำเป็นต้องปล่อยเลยตามเลยไปก่อน
"สวัสดีครับ คุณษิ" ป้องภพทักทายเธอ
"สวัสดีค่ะคุณป้องภพ เอ๊ะวันนี้ไม่ได้นัดไว้นี่คะหรือว่านัดโดยตรงกับคุณลันทร์แล้วไม่ได้แจ้งษิ" กษิราเปิดดูรายการนัดในคอมพิวเตอร์ว่าตัวเองพลาดไปหรือเปล่า
"ไม่ได้นัดครับต้องขอโทษด้วยผมมีนัดที่อื่นน่ะครับแต่เสร็จเร็วเลยแวะมา ความจริงก็อยากคุยกับคุณศษิลันทร์ด้วยเรื่องที่ตกลงกันไปแต่ผมอยากมาเจอคุณด้วยนั่นก็คือเหตุผลที่อยากแวะมา" ป้องภพแสดงออกมากขึ้นทุกวัน
"เอ่อ ถ้างั้นษิแจ้งคุณลันทร์ให้นะคะ นั่งรอก่อนสักครู่ค่ะ"
"ครับแต่คุยเสร็จแล้วขอเวลาส่วนตัวได้พูดคุยกับคุณษิบ้างนะครับ"
กษิรายิ้มบางไม่ตอบแต่ไม่ปฏิเสธ
เมื่อกษิราแจ้งศษิลันทร์ถึงการมาของป้องภพก็ได้นำทั้งคู่ไปยังห้องประชุมเล็กเพื่อพูดคุยกัน
"ผมก็คิดว่าเรื่องอะไรแค่การขอเพิ่มเติมในส่วนของการรับประกัน ที่จริงคุณป้องภพให้เลขาโทรมาก็ได้นะครับไม่มีเหตุผลที่จะต้องมาด้วยตนเอง" ศษิลันทร์พุดทำนองว่ามันเป็นแค่เรื่องง่ายๆ
"คุณลันทร์คงยังไม่รู้ว่าสัญญาครั้งก่อน ทางอุณารินทร์ สยามเอสเตท ได้รับปากผมเป็นมั่นเป็นเหมาะแต่ถึงเวลาที่ผมนำห้องชุดออกขายต่อการรับประกันกลับมีปัญหา ดังนั้นมันมีเหตุผลจำเป็นที่ผมต้องมาเคลียร์ด้วยตนเองเพราะนี่คือสิทธิพิเศษที่คุณควรจะต้องชัดเจนกับผมก่อนที่ผมจะจรดปลายปากกาครับ" ป้องภพทำงานนี้มาก่อนเขาสามารถอธิบายได้ทุกเรื่องถึงแม้ว่าจะไม่สำคัญเขาก็ทำให้มันดูสำคัญได้ ศษิลันทร์ยังอ่อนกว่าเขาในเชิงธุรกิจนัก
"งั้นครั้งนี้ผมคิดว่ามันคงเคลียร์มากพอที่จะลงนามในเอกสารได้แล้วนะครับ เพราะที่คุณขอมามันอยู่ในอำนาจการอนุมัติของผม ผมอนุมัติได้เลยวันนี้" ศษิลันทร์พูดให้ฝ่ายตรงข้ามรู้สึกว่าจบแล้วไม่น่าจะมีความจำเป็นที่จะต้องมาที่นี่อีก
"ครับธุระของเราจบแล้วผมขอตัวไปเรื่องส่วนตัวของผมต่อนะครับ" ป้องภพทำท่าขอตัวออกไป
"ขอโทษนะครับธุระส่วนตัวในบริษัทของผมนะหรือครับ"
"ครับ ไหนๆก็ถามแล้วผมขออนุญาตเลยนะครับถ้าหากผมจะขอจีบเลขาคนสวยของคุณ" ป้องภพเฉลยและมองหน้ากษิรา
"อย่าขออนุญาตผมเลยครับเพราะที่จริงผมก็เห็นมาสักพักแล้ว จะมาขอตอนนี้ไม่น่าจะมีประโยชน์อะไร" ศษิลันทร์น้ำเสียงแข็งประด้างขึ้นมา
"เอาเป็นว่าคุณศษิลันทร์ไม่ติดถูกไหมครับ" ป้องภพยิ้ม
"ผมมีประชุมต่อขอตัวก่อนนะครับ สวัสดีครับ" ศษิลันทร์ขอตัวออกไปด้วยอารมณ์ขุ่นมัว
และเมื่อศษิลันทร์เดินเข้ามาในห้องทำงาน เขาไม่ได้มีประชุมแต่ไม่สบอารมณ์เลยหาข้ออ้างปลีกตัวออกมา
"ซวบบ" เสียงช่อดอกไม้หล่นลงไปในถังขยะ
"อยู่ในนั้นแหล่ะดี ดอกไม้นี้ไม่เหมาะกับเธอหรอกกษิรา" ศษิลันทร์โกรธแรง ทั้งที่กษิราแทบจะอยู่เฉยๆ แค่เพียงคำพูดจากปากของป้องภพฝ่ายเดียวเท่านั้นก็ทำเขาเป็นฟืนเป็นไฟได้ เขานิ่งและเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ก็กดโทรศัพท์สายภายในไปหากษิรา
"เดี๋ยวคุณออกไปดูงานข้างนอกกับผมหน่อย" ศษิลันทร์หาเรื่องพาเธอหนีจากป้องภพ
"งานอะไรคะไม่มีที่นัดไว้นะคะ" กษิราแจ้งให้เขาทราบว่าเขาอาจจะจำผิด
"ผมบอกให้ไปก็ไปเถอะ" เขากระแทกหูโทรศัพท์วางใส่เธอดังกึก
......................................................................................................................
"คุณป้องภพคะ ษิต้องออกไปดูงานข้างนอกกับคุณลันทร์ ยังไงคุณป้องภพมีอะไรเพิ่มเติมจากนี้โทรเข้ามือถือษิได้นะคะ หรือให้เลขาคุณป้องภพโทรมาก็ได้ค่ะ" กษิราหันไปบอกป้องภพว่าเธอไม่มีเวลาจะอยู่คุยด้วย
"แล้วไหนเมื่อกี้คุณศษิลันทร์บอกว่ามีประชุม" ป้องภพแย้งในคำพูดที่เขาได้ยินมา
"คงจะเป็นงานด่วนค่ะ ษิขอตัวนะคะ" กษิราท่าทางรีบร้อนรนจนต้องยอมเสียมารยาท
"สงสัยเจ้านายจะหวงก้าง ไม่ง่ายแล้วสิงานนี้" ป้องภพกอดอกพูดคนเดียวเมื่อกษิราเดินไปหาศษิลันทร์ตามคำสั่ง
.......................................................................................................................
"วันนี้เราจะไปดูงานกันที่ไหนคะ" กษิราเดินเข้ามาหาศษิลันทร์ในห้องทำงาน
"ขอคิดดูก่อนนะว่าจะไปไหน นั่งสิ" ท่าทางเขาช่างกวนประสาท
"หมายความว่ายังไงคะที่ขอดูก่อน" คิ้วโก่งสวยขมวดเขาหากัน
"ก็บอกว่าจะไปดูงานก็ต้องขอดูก่อนไงว่าจะไปดูที่ไหน ผมเป็นเจ้านายคุณเป็นเลขามีหน้าที่ทำตาม" เขาไม่รู้จะมามุกไหนเพื่อกันเธอออกจากป้องภพเลยแถไปเรื่อย
"แต่บอกคุณป้องภพของคุณได้เลยนะว่าไม่ต้องรอ เราจะออกไปข้างนอกไม่กลับเข้าออฟฟิศแล้ว" เขาทำท่าพยักเพยิดหน้าให้เธอออกไปบอกป้องภพ
"เห็นทีจะไม่ต้องค่ะ ษิบอกเขาไปแต่แรกแล้วว่ามีงาน"
"เยี่ยม เป็นครั้งแรกที่ได้ดั่งใจ" เขาแกล้งปรบมือประชด
"ทีนี้จะบอกได้หรือยังคะว่าเราจะไปดูงานที่ไหน" กษิราทวงแต่คำว่างาน
"โอเค เราออกไปข้างนอกกัน " เขาพูดพร้อมเดินนำหน้าเธอออกนอกห้องไป
กษิราที่กำลังเดินตามพลันหางตาเหลือบไปเห็นช่อดอกไม้ที่อยู่ในถังขยะ เธอหยิบมันขึ้นมาดู
"happy birthday นะ ผมขอโทษ" กษิราอ่านข้อความที่แท็กการ์ดติดกับช่อดอกไม้
"ลันทร์! ษิต่างหากที่ต้องขอโทษคุณ" เธอใจอ่อนยวบแต่ก็ต้องแข็งใจเดินหน้าต่อในสิ่งที่จำเป็นต้องฝืนใจ
ต่อให้ศษิลันทร์จะโกรธที่คิดว่าเธอเอาใจออกห่างแต่ยังคงมีคำถามเสมอว่าเพราะอะไรและเธอทำแบบนี้ไปทำไม
สำหรับเขาคำว่ารักไม่ได้หายไปไหนแต่มันแค่ถูกกดไว้ภายใต้ความเข้าใจผิด
....................................................................................................................
- ผู้เขียน
