หลงทางรัก

พ่อป่วย

เพียงขวัญแขวนป้ายปิดร้านสองวันไว้ที่ประตูหน้าร้าน เธอต้องไปเปลี่ยนนางขนิษฐาให้กลับมานอนพักที่บ้าน เมื่อคืนแม่เธอเฝ้าพ่อที่โรงพยาบาลทั้งคืน น้องชายกลับมาช่วยเธอเปิดร้านขายของ คืนนี้เป็นเวรของเธอที่จะต้องเฝ้าพ่อ

สองโมงเช้าสองพี่น้องเดินทางถึงโรงพยาบาล นายคำนึงนอนพักรักษาตัวห้องพิเศษรวม เพื่อประหยัดค่าใช้จ่าย ญาติสามารถนอนเฝ้าได้ น้องชายเธอขนเสื่อ หมอน ผ้าห่ม มาให้แม่ตั้งแต่เมื่อวาน หมอให้นายคำนึงนอนพักที่โรงพยาบาลรอดูอาการ

สรุปว่าพ่อเธอเป็นโรคหัวใจขาดเลือด โรคนี้เกิดจากหลอดเลือดเลี้ยงหัวใจตีบหรือตัน ทำให้กล้ามเนื้อหัวใจมีเลือดไปเลี้ยงลดลงหรือไม่มีเลย เป็นผลทำให้การทำงานของกล้ามเนื้อหัวใจผิดปกติ หากรุนแรงหรือเกิดอย่างฉับพลันอาจถึงขั้นกล้ามเนื้อหัวใจตายหรือเสียชีวิตได้ กรณีของพ่อเธอต้องรักษาโดยการผ่าตัดบายพาสหัวใจ หรือการผ่าตัดทำทางเบี่ยงหลอดเลือดหัวใจอย่างเดียวเท่านั้น และที่เธอศึกษามา และที่มั่นใจคือต้องโรงพยาบาลเอกชน ซึ่งมีค่าใช้จ่ายในการรักษาเป็นจำนวนเงินสูงมาก

เพียงขวัญคิดหนัก ลำพังรายได้จากการขายอาหารของบ้านเธอทางเดียว ไม่พอแน่นอน ครอบครัวเธอไม่มีเงินเหมือนสมัยก่อน ขายของดีมากพ่อกับแม่ส่งเธอเรียนไม่ลำบาก แต่พอโควิดมา ทุกอย่างฝืดเคืองมาก เงินเก็บที่มีถูกนำออกมาใช้ บ้านเธอมีรายได้ทางเดียว ค้าขายต้องลุ้นวันต่อวัน ยิ่งพอมาป่วย ยิ่งต้องคิดหนัก น้องชายกำลังจะเข้ามหาวิทยาลัย

“แม่กลับบ้านพร้อมเขตไปพักผ่อนนะคะ เดี๋ยวคืนนี้ขวัญเฝ้าพ่อเอง”

“ขอบใจนะลูก นางพยาบาลเขาบอกว่ารอดูว่าพรุ่งนี้ คุณหมอจะว่ายังไง จะให้นอนต่อหรือกลับบ้าน “

“น่าจะไม่มีอะไรร้ายแรงหรอกค่ะแม่ แม่กลับบ้านไปนอนให้สบายนะคะ ไม่ต้องห่วงทางนี้เดี๋ยวขวัญดูแลพ่อเอง”

นางขนิษฐาเดินทางกลับบ้านพร้อมลูกชายคนเล็กด้วยอารมณ์ที่ยังเป็นห่วงสามี หลายสิ่งหลายอย่างที่อยู่ในใจ นางยังไม่กล้าบอกลูกสาวและลูกชายถึงหนี้สินที่มี โล่งใจที่ลูกสาวคนโตเรียนจบ แต่นั่นแหละถึงเรียนจบแล้วก็ยังไม่ได้มีงานทำ นางไม่อยากให้ลูกๆ ต้องมาลำบากทำอาชีพค้าขายเหมือนนางกับสามี อยากให้ลูกสาวทำงานสบายๆ นางกับสามีอยากให้ลูกสาวสอบเข้าทำงานราชการ สมัยนี้ถ้าไม่มีคนรู้จักไม่มีเส้นสายก็ยาก

เพียงขวัญนั่งมองผู้เป็นพ่อที่นอนหลับนิ่งไปเพราะฤทธิ์ยา สภาพของพ่อเธอเวลานี้ดูไม่มีแรงเอาเสียเลย เคลื่อนย้ายตัวเองได้ลำบาก พ่ออ่อนแรงลงมาก เห็นแล้วใจหาย พ่อไม่เคยมีอาการแบบนี้เลย เธอเคยได้ยินพ่อบ่นว่าหายใจไม่ค่อยออก บางทีพ่อคิดว่าตัวเองเป็นกรดไหลย้อน แต่ไม่เคยได้มาตรวจแบบละเอียดแบบนี้สักที แต่ก็ถือว่าเป็นการดีที่รู้ว่าเป็นอะไร จะได้ป้องกัน หลังจากนี้คงต้องให้พ่อหยุดทำงานหนัก เธอจะต้องเป็นเสาหลักให้ครอบครัว ต้องรีบหางานทำ ลำพังค้าขายก็แทบจะมองไม่เห็นเลยว่าจะสามารถเก็บเงินเป็นก้อนได้

ครอบครัวของเธอไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน ปู่ย่าตายายเสียชีวิตหมดแล้ว อยู่กันตามลำพังสี่คนพ่อแม่ลูก

“ขวัญเหรอลูก พ่อขอน้ำหน่อย หิวน้ำจังเลย”

“ค่ะพ่อ นี่ค่ะน้ำค่อยๆ นะคะ”

“นี่แม่เขากลับไปนอนบ้านเหรอลูก”

“ใช่ค่ะพ่อ เขตมาส่งขวัญแล้วรับแม่กลับไปนอนที่บ้าน พ่อเป็นยังไงบ้างคะ”

“รู้สึกดีแล้วลูก นี่หมอจะให้พ่อกลับบ้านได้เมื่อไหร่กัน อยากกลับบ้านแล้ว”

“รอดูหมอตรวจอาการพรุ่งนี้ก่อนนะคะพ่อ ถ้าพ่อเหนื่อยก็นอนนะคะขวัญอยู่ที่นี่ตลอด มีอะไรก็เรียกได้เลย”

นายคำนึงสงสารภรรยาและลูก เป็นความผิดพลาดของเขาเองที่ไม่รอบคอบในเรื่องการเงิน ก่อนหน้าที่จะมีโควิด ครอบครัวยังพอมีเงินเก็บ มีเงินส่งลูกสาวเรียนจนจบ แต่พอโควิดมาเยือน ค้าขายไม่ดี เขาไม่มีอาชีพอื่นนอกจากค้าขาย ทุกอย่างล้ม ขายของไม่ดี เงินเก็บเริ่มหร่อยหรอลงทุกวันๆ ลูกยังเรียนทั้งสองคน นั่นทำให้เขาและภรรยาตัดสินใจกู้เงิน จากนายทุนเพื่อนำเงินมาใช้จ่ายในครอบครัว รวมถึงส่งเสียลูกๆ เรียนหนังสือ

ก่อนที่อาการป่วยของเขาจะทรุด เจ้าหนี้ได้ส่งหนังสือมาเตือนให้ชำระ เงินต้นและดอกเบี้ยทั้งหมด นายคำนึงและภรรยาเกิดอาการเครียดจนล้มป่วย เดิมเขามีอาการมาก่อนหน้านี้แล้ว พอมาเจอเรื่องเครียดทำให้ทรุดลง และที่สำคัญลูกๆ ยังไม่รู้ว่าบ้านที่อยู่ปัจจุบัน กำลังจะถูกยึด และถ้าหากบ้านถูกยึด เขาและภรรยายังไม่มีแผนสำรองว่าจะย้ายไปอาศัยอยู่ที่ไหน รวมถึงเงินสำรองไม่มีเลย นึกถึงหน้าภรรยาและลูกๆ แล้วนายคำนึงรู้สึกผิด ที่เป็นหัวหน้าครอบครัว แต่ไม่สามารถนำพาให้ครอบครัวอยู่สุขสบายได้

ภายในห้องพิเศษรวม มีทั้งหมดสี่เตียงด้วยกัน แม่เล่าให้เธอฟังว่า ผู้ป่วยบางคนหมออนุญาตให้กลับบ้านได้ บางคนต้องอยู่เพื่อรักษาตัวต่อ ภาพบรรยากาศโดยรวมหดหู่ ทุกเตียงมีญาติมาเฝ้า ได้แต่มองหน้ากันไปมา ไม่มีกะจิตกะใจที่จะพูดคุยหรือทักทายสนทนากัน สายตาของบางคนเลื่อนลอย ลุงที่นอนติดหน้าต่างนั่น แววตาอ่อนล้า ท้อแท้และสิ้นหวังมาก หญิงสาวต้องหันหน้าหนี

นายคำนึงหลับไปอีกครั้งหลังจากพยาบาลเข้ามาวัดความดัน และให้กินยาตามเวลา เที่ยงคืน เพียงขวัญฟุบหลับที่ข้างเตียงของพ่อ และตื่นเมื่อได้เวลาพยาบาลเข้ามาวัดไข้และให้ยาตามเวลา รวมๆ แล้วแทบไม่ค่อยได้นอน ดีที่เธอเปลี่ยนให้แม่ได้ไปพัก ไม่งั้นแม่คงป่วยเพราะพักผ่อนไม่เพียงพอ นางขนิษฐาเองก็ไม่ได้แข็งแรง

ตีห้าเพียงขวัญเข้าห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟัน สรุปว่าเมื่อคืนเธอน่าจะได้นอนไม่เกินสองชั่วโมง สายๆ คุณหมอเข้ามาตรวจอาการของนายคำนึง สรุปว่าพ่อของเธอต้องนอนพักที่โรงพยาบาลต่ออีกสองคืน

สายๆ แม่กับน้องมาที่โรงพยาบาล คณินทร์เตรียมเสื้อผ้ามานอนเฝ้าพ่อ เปลี่ยนให้พี่สาวไปพัก

“ขวัญจะเปิดร้านเหรอลูก”

“ค่ะแม่ ปิดมาสองวันแล้ว เดี๋ยวลูกค้าหายหมด อีกอย่างเรายังมีของสดเหลืออยู่เยอะ”

“แม่ว่าขวัญพักสักคืนไหมลูก เมื่อคืนแทบไม่ได้นอนเลยไม่ใช่เหรอ”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะแม่ ขวัญไหว แค่แม่อยู่ให้กำลังใจขวัญก็พอ เดี๋ยววันมะรืนเรามารับพ่อกลับบ้านกันนะคะ”

เพียงขวัญเดินทางกลับบ้านคนเดียว ปล่อยให้แม่อยู่กับพ่อและน้องที่โรงพยาบาล เธอกลับมาเปิดร้านก่อน ค่ำๆ นางขนิษฐาถึงจะกลับบ้าน”

หญิงสาวอาบน้ำนอนพักเอาแรงเกือบสองชั่วโมง และเปิดร้านทันที มีลูกค้าเข้ามาเรื่อยๆ เธอทำทุกอย่างคนเดียวภายในร้าน ลูกค้าประจำที่รู้ก็ช่วยเหลือตัวเอง เสริฟน้ำเอง สี่โมงเย็นนางขนิษฐากลับบ้านมาช่วยลูกสาวขายของ

“แม่ไม่ต้องทำหรอกนะคะ ลูกค้าไม่เยอะแม่ไปอาบน้ำแล้วพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวถ้ายุ่งขวัญจะเข้าไปเรียกเอง “

นางขนิษฐายอมแต่โดยดี นางเองไม่ค่อยมีแรง รู้สึกเหนื่อยตั้งแต่คืนแรกที่ไปเฝ้าสามี แต่ไม่กล้าไปหาหมอกลัวว่าจะตรวจเจออะไรที่มันร้ายแรง เงินในบัญชีมีไม่มากนักต้องใช้จ่ายอย่างประหยัด

ช่วงที่ไม่มีลูกค้า เพียงขวัญไม่ได้อยู่นิ่ง หญิงสาวพยายามหางาน เธอเรียนบัญชีมา พยายามส่งเอกสารใบสมัครงาน ยอมรับว่ายาก เพราะไม่มีประสบการณ์ทำงาน จบใหม่ส่วนมากเงินเดือนน้อย บริษัทฯส่วนมากต้องการคนที่มีประสบการณ์ และแน่นอนผลพวงมาจากโควิด ทุกสิ่งทุกอย่างดูยากไปหมด

มีบางบริษัทฯที่สนใจติดต่อกลับมา แต่อยู่ต่างจังหวัด หญิงสาวไม่เคยไปไกลจากบ้าน ไม่เคยไปไหน ปิดเทอมสองพี่น้องอยู่ช่วยงานที่บ้านตลอด แต่หากว่าได้งานที่จังหวัด เงินดีหน่อยค่าใช้จ่ายไม่มาก เธออาจตัดสินใจไปทำ เคยคิดว่าถ้าอยู่สบายดีอาจพาพ่อกับแม่และน้องไปอยู่ด้วย แต่มันก็ยังเป็นเพียงความฝัน เมื่อเทียบเงินเดือนในกรุงเทพฯกับเงินเดือนที่ต่างจังหวัด เธอเลือกต่างจังหวัดดีกว่า ก็แค่รอว่าเมื่อไหร่จะเรียก ได้แค่เพียงส่งเอกสารใบสมัคร และรอการตอบรับซึ่งเป็นอะไรที่ต้องรอคอย

“สวัสดีครับ กระเพราหมูสับราดข้าวไข่ดาวห้าจานครับ “

เพียงขวัญสะดุ้ง เธอกำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆ ลูกค้าสามโต๊ะเกือบสิบคนเพิ่งออกไปจากร้าน เวลาตอนนี้เกือบหนึ่งทุ่ม หญิงสาวเหนื่อยล้ามาก ความที่อยากให้แม่พัก เธอไม่ยอมเรียกให้แม่ออกมาช่วย ทำคนเดียวทุกอย่าง เพิ่งได้ว่างนั่งไม่ถึงสิบนาที และลูกค้าเข้ามาอีกห้าคน

“ขอโทษค่ะ รอสักครู่นะคะ”

ลูกค้าห้าคน ผู้ชายทั้งนั้น อีกคนเธอจำผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ได้ มากินกระเพราหมูสับ ไข่ดาว บางวันก็กินก๋วยเตี๋ยว หน้าตาเขานิ่งตลอดเวลา กินอิ่มแล้วจ่ายเงินแล้วก็ไป เพียงขวัญไม่กล้าทักเขา และดูท่าว่าเขาจะไม่ค่อยสนใจอยากที่จะคุยด้วยสักเท่าไหร่ แต่ละวันเธอเจอกับลูกค้าหลากหลายแบบ แต่ละคนนิสัยไม่เหมือนกัน ค้าขายต้องทำใจ วันนี้เธอเหนื่อยและล้าเต็มที ตั้งใจว่าหลังจากลูกค้าห้าคนนี่กลับแล้วเธอจะปิดร้าน ระหว่างที่ลูกค้ากินข้าว หญิงสาวเริ่มเก็บของบางส่วน

“ขวัญ ทำไมวันนี้อยู่คนเดียว เขตกับพ่อแม่ไปไหนกันหมดครับ” อาวุธโผล่มา เขาเพิ่งกลับจากทำงาน

“สวัสดีค่ะพี่อาวุธ แม่นอนพักค่ะ พ่อยังอยู่โรงพยาบาลเขตไปนอนเฝ้าพ่อ”

“ทำไมไม่โทรบอกพี่ จะได้มาช่วย นี่จะเก็บร้านแล้วเหรอ”

“ค่ะ เดี๋ยวลูกค้ากลับก็ปิดแล้ว พี่อาวุธกินอะไรไหมคะ เดี๋ยวขวัญทำให้”

“เอาก๋วยเตี๋ยวดีกว่า พี่กำลังจะเข้าบ้านเห็นร้านขวัญยังเปิดเลยแวะมาหาก่อน แล้วนี่พ่อจะออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่ มีอะไรให้พี่ช่วยไหม”

“อีกสองวันค่ะ หมอน่าจะให้ออกจากโรงพยาบาลค่ะ ตอนนี้พวกเรายังไหว ไว้ไม่ไหวจะขอความช่วยเหลือนะคะ ขอบคุณพี่อาวุธมากๆ"

“นี่ขวัญส่งใบสมัครงานบ้างหรือยัง ที่บริษัทฯพี่เขารับพนักงานบัญชีนะสนใจไหม”

“ส่งไปบ้างแล้วค่ะ แต่ยังไม่มีที่ไหนตอบรับมา คงเป็นเพราะว่าขวัญไม่มีประสบการณ์อีกอย่าง เขาคงเห็นว่าเพิ่งเรียนจบ”

“ไปทำงานกับพี่ดีกว่า ไว้ขวัญว่างเมื่อไหร่ไปเขียนใบสมัครไว้นะ”

“ขอบคุณมากนะคะพี่อาวุธ เดี๋ยวรอพ่อออกจากโรงพยาบาลก่อนนะคะขวัญขอเวลาอีกสักอาทิตย์ “

“ไม่เป็นไร พร้อมเมื่อไหร่ก็บอกพี่ล่ะกัน งั้นเอาผัดซีอิ๊วให้พี่สองกล่องจะไปฝากที่บ้าน”

“พี่อาวุธกลับก่อนก็ได้นะคะ ไม่เป็นไรแม่ก็อยู่ พี่กลับบ้านไปพักเถอะค่ะทำงานมาเหนื่อยๆ เดี๋ยวลูกค้าหมดขวัญก็จะปิดร้านแล้ว “เพียงขวัญเกรงใจอาวุธ เธอรู้ว่าเขาเป็นห่วง กลุ่มผู้ชายห้าคนที่มาสั่งข้าว กินอิ่มแล้วยังคงนั่งคุยกันต่อ ไม่มีทีท่าว่าจะลุก

“ไม่เป็นไรรออีกสักครู่ พี่จะช่วยปิดร้าน เหนื่อยแย่เลยทำอยู่คนเดียว”

อาวุธนั่งเป็นเพื่อนเพียงขวัญ เขาเห็นว่าในร้านยังมีลูกค้าอยู่ ที่สำคัญเป็นผู้ชายทั้งหมด คนกลุ่มนี้เขาไม่เคยเห็นหน้าเลย ไม่รู้ว่ามาจากไหน หน้าตาและท่าทางแต่ละคนไม่น่าไว้ใจ

เพียงขวัญหน้าตาดี ถึงเขาจะแสดงออกว่าสนใจ แต่หญิงสาวก็ให้เขาได้แค่ความเป็นพี่และเพื่อน

แต่ก็ยังมีหวังว่าสักวัน เพียงขวัญจะตอบรับไม่ตรีจากเขา