“กับดักหรือ จะเป็นไปได้อย่างไร” หลินอวี๋มองสายตาอ้อนวอนของเอ้อร์เหมยด้วยความลำบากใจ แต่เมื่อเห็นแววตาของนางแล้วก็ต้องใจอ่อน “ก็ได้...แต่คงช่วยไม่ได้มากนัก เพราะพวกเราต้องเดินทาง”
เอ้อร์เหมยยิ้มกว้างพร้อมกับจูงมือหลินอวี๋เดินไปยังทิศทางต้นเสียงทันที
ในใจของเอ้อร์เหมยรู้สึกว้าวุ่นอย่างบอกไม่ถูก เสียงร้องของสัตว์ที่ขอความช่วยเหลือแม้ไม่ใช่ภาษาของมนุษย์ แต่นางกลับเข้าใจราวกับเป็นเผ่าพันธุ์เดียวกัน เสียงของสุนัขที่ร้องเรียกเมื่อครู่นั้นคงเพราะถูกกับดักของพรานป่าเป็นแน่
นับตั้งแต่นางจำความได้ ในเขตภูเขาเหมยซานไม่มีสัตว์ดุร้ายอย่างเสือภูเขา หมีดำ หรือสุนัขป่า มีแต่สัตว์เล็กอาศัยอยู่ สำนักชีปราบมารจึงไม่ให้ชาวบ้านขึ้นมาล่าสัตว์บนภูเขาลูกนี้ เพราะต้องการให้สัตว์เล็กอยู่อย่างสงบสุข หากจะขึ้นมาหาผลไม้ป่าหรือสมุนไพร ก็สามารถทำได้เป็นปกติ
ซึ่งการที่อยู่ๆ ก็มีเสียงสัตว์ร้องออกมาอย่างเจ็บปวดจึงไม่ใช่
