“ผมเกือบจะโดนยุงหามไปกินแล้วนะกะทิ ทำไมคุณกลับมาช้าจังครับ” เสียงบาสเตียนถามกณิศาอย่างอ่อนล้า ทุกอย่างเป็นไปอย่างที่คิด นี่คือบ้านพักของเธอตามความมั่นใจ
“แล้วใครใช้ให้คุณมานั่งตากยุงล่ะ สติดีหรือเปล่า” ผู้เป็นเจ้าของบ้าน จอดรถมอเตอร์ไซค์และลงไปเปิดประตูรั้ว โดยไม่ได้หันมามองเขา เธอเห็นบาสเตียนนั่งอยู่หน้าบ้านตั้งแต่ยังมาไม่ถึงด้วยซ้ำ
“ผมก็ว่างั้น ผมคิดแค่ว่าผมอยากทำอะไรลำบากๆ ให้คุณเห็นว่าผมอยากเจอคุณแค่ไหน” บาสเตียนบอกเธอด้วยรอยยิ้ม เขาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตั้งใจเนียนๆ ไปตามเรื่องตามราว และเมื่อกณิศาขับรถเข้าไปในบ้าน เขาก็เดินตามเธอเข้าไป
“ใครเชิญให้คุณเข้ามา ถอยออกไป” กณิศาถอดหมวกกันน็อค แล้วยืนถามเขาอย่างเอาเรื่อง บาสเตียนลองเชิงว่าเธอดุเขาจริงๆ หรือแกล้งทำจึงลองเดินต่อไป
“หยุด! ออกไปจากบ้านฉัน!” เธอดุเขาอีกครั้ง
“โอเคๆ ผมออกไปก็ได้ อย่าโยนหมวกกันน็อคใส่ผมนะ” เขาเห็นเธอตั้งท่า
