“กูไม่ให้!” เสียงปริศนาดังขึ้น แต่ว่าทั้งชานนท์และกณิศาก็จำได้ขึ้นใจว่ามันเป็นเสียงของใคร ทั้งสองรู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุน ไม่มีสิ่งใดเคลื่อนไหว นอกจากภาพของผู้ชายที่จำได้ไม่มีวันลืม
บาสเตียนตรงเข้ามาดึงเธอให้ถอยไปยืนด้านหลัง ส่วนตัวเขาเองเป็นฝ่ายยืนประชันหน้ากับชานนท์แทน
“มึงโผล่มาทำเชี่ยอะไรตอนนี้!” ชานนท์โคตรเซ็ง เซ็งจนไม่รู้จะอธิบายเป็นคำพูดยังไง เขาไม่รู้ว่าความซวยมันมีขีดจำกัดแค่ไหน แต่ถ้ามีการจัดอันดับ เขาต้องอยู่ที่หนึ่งแน่นอน เขารอช่วงเวลานี้มาหนึ่งปีเต็มๆ และอีกไม่กี่วินาที กณิศาก็จะพูดมันออกมาแล้ว
“กูแม่งโคตรโชคดีเลยว่ะที่ตัดสินใจมาคุมงานมอเตอร์โชว์ที่นี่ ไม่อย่างนั้นกูก็คงไม่มาเจอมึงกับกะทิ งานที่เชียงใหม่ กูส่งลูกน้องไป งานที่ภูเก็ต กูก็ส่งลูกน้องไป ทั้งๆ ที่นั่งเครื่องบินไปแค่ชั่วโมงเดียว แต่กับที่นี่ ที่ที่กูต้องเดินทางสี่ชั่วโมง กูกลับอยากมาเองซะงั้น ดีนะที่เมื่อเช้ากูเปล
