“น้องสาวโจร!”
กณิศายืนรอรถเมล์อยู่หน้าบริษัทรีบเงยหน้าจากโทรศัพท์มือถือ เธอหันซ้ายหันขวา มองให้แน่ใจว่าเสียงคุ้นหูที่ได้ยินนั้นคงประสาทหลอนไปเอง
“น้องโจร!”
เธอระแวงยิ่งกว่าเดิม ทั้งคำเรียก ทั้งน้ำเสียงหงุดหงิด ต้องเป็นบาสเตียนแน่ๆ แต่เขาอยู่ตรงไหน
“โจร!”
ปิ๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!
“คุณ!”
กณิศาเห็นเขาแล้ว รถหรูจอดอยู่หน้าป้ายรถเมล์ตรงหน้าเธอนี่เอง และที่หาเขาเจอก็เพราะเสียงแตรรถที่ดังลั่นถนนนี่แหละ
“ขึ้นรถ” บาสเตียนออกคำสั่งผ่านกระจกที่ลดระดับลง ส่วนเธอนั้นเดินหนีเขาไปเรื่อยๆ เพื่อหนีจากสายตามากมายที่มองมา สบายใจขึ้นหน่อยเมื่อมีรถเมล์จอดบัง
“จะหนีไปไหน กลับไปขึ้นรถ” ยังไม่ทันที่เธอจะก้าวขาวิ่งหนี บาสเตียนก็เดินมาขวางหน้า กณิศาตกใจอย่างหนัก เธอคิดว่าจะรอดพ้นจากเขาแล้วเชียว แต่ยังถอนหายใจโล่งอกไม่หมดปอด ความซวยก็กลับมาเยือนอีกครั้ง
“ฉันกลับเองได้ค่ะ ขึ้นรถเมล์ไปสามป้ายก็ถึงบ้านคุณแล
