“อยากบ้าก็บ้าไปคนเดียวเถอะ วิทไม่เกี่ยวด้วยหรอก” ฉันตอบพร้อมกับรีบทรงตัวยืนเตรียมวิ่งหนี
แต่เขาไม่เปิดโอกาสนั้นให้ฉัน เขากระชากฉันเข้ามาจูบ
และมือของเขาทำท่าจะเลยเถิด เขาตะปบเนินอกอิ่มของฉัน แล้วก็เริ่มเคล้นคลึงเบาๆ ฉันแอ่นตัวหลบ ยกมือดันหน้าเขา
“เดี๋ยวคนเห็น ปล่อยวิทสิคะ”
“ไปต่อที่บ้านเธอเถอะ ตรงนี้มีแต่ทรายทั้งนั้น ฉันคันไปหมดทั้งตัวแล้ว นะวิทนะ ฉันคิดถึงเธอจะบ้าตายแล้วรู้ไหม” เสียงเขาเว้าวอนจนฉันร่ำๆ จะใจอ่อน อาทิตย์กว่าๆ ที่หมกตัวอยู่ที่นี่ ฉันเองก็คิดถึงเขาเช่นกัน แม้ส่วนใหญ่ฉันจะคิดถึงเขาด้วยความเศร้า
ฉันควรใจแข็งให้ได้มากกว่านี้ ฉันตั้งใจจะหนีและไม่อยากเกี่ยวข้องกับเขา หากฉันยังอ่อนไหวกับเสน่ห์และพลังงานขับเคลื่อนโลกของเขาแบบนี้ เมื่อไหร่ล่ะฉันถึงจะหลุดจากวงโคจรของเขาได้
“ปล่อยค่ะ น่าเกลียด คุณกับวิทไม่ได้เป็นอะไรกันนะคะ”
ผมเบ้ปาก ยกมือเสยผมที่ลมทะเลพัดใส่จนเส้นผมกระเจิง เสปั
