“คุณต้น ไหนคุณบอกว่าจะไปนอนที่พื้นไง แล้วทำไมมานอนบนเตียง ลงไปสิ ลงไป ลงไปนอนที่พื้น”
พิมพิชชาใช้ฝ่ามือดันร่างหนาที่นอนหลับตาตะแคงข้างมาหาเธอให้ลงไปจากเตียง ปากก็พร่ำพูดให้เขาลงไปนอนที่พื้นไม่หยุด จนคนที่ฟังอยู่ลืมตาขึ้นมองสาวร่างเล็กอย่างรำคาญใจ
“ฉันเริ่มนอนที่พื้นพรุ่งนี้ คืนนี้นอนบนเตียงก่อน”
“ไม่ได้ ก็คุณบอกเองว่าจะนอนที่พื้น” เธอเถียงอย่างไม่ยอมแพ้
“ใช่ ฉันบอกว่านอนที่พื้นจริง แต่ไม่ได้บอกนี่ว่าจะเริ่มนอนคืนนี้นี่ เอาน่าให้ฉันนอนสบายๆ บนเตียงหน่อยไม่ได้เหรอ พรุ่งนี้ก็ต้องลงไปนอนที่พื้นแข็งๆ แล้ว ขี้งกไม่พอยังจะใจดำอีก นอนได้แล้ว ง่วง”
เขาเดินไปปิดสวิตช์ไฟห้องนอนทันทีโดยไม่สนใจสาวร่างเล็กที่นั่งทำเสียงฮึดฮัดไม่พอใจ ก่อนที่เขาจะมาล้มตัวลงนอนบนเตียงอีกครั้ง
“เอ้า ไม่นอนหรือไง” เขาถามเมื่อเห็นเธอยังไม่ยอมล้มตัวลงนอน
“ยังไม่ง่วง คุณนอนไปก่อน...ว้าย”
เสียงพูดที่ยังไม่จบประโยค
