EP 2
1150 คำ
ผิดกับอีกคนกำลังก้าวเดินกับไปหาบ้านหลังน้อยอย่างเชื่องช้า ในหัวก็ให้กลัดกลุ้มกับปัญหาที่เพิ่งรู้เมื่อไม่กี่นาทีนี้ ว่าจะทำยังไง จะไปขอหยิบยืมจากใครได้ และแม้จะกลุ้มยังไง แต่พอเข้าบ้านได้
ปริยกรก็ไม่คิดจะบอกแม่ ที่นอนป่วยอยู่ในห้องนอนแต่อย่างใด กลับรีบเข้าครัวทำกับข้าวง่ายๆ ไว้ให้แทน
ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ผัดผักบุ้งไฟแดง กับยำไข่เค็ม พร้อมข้าวต้มขาว ถูกตักใส่ถ้วยใบย่อม ลำเลียงลงถาดพลาสติกเก่าเก็บแต่สะอาดสะอ้าน มีน้ำไม่เย็นหนึ่งแก้วตบท้าย ก่อนจะถูกสองมือบางขาวเรียว ยกจากครัวเล็กๆ ของบ้าน เข้าไปวางไว้บนโต๊ะข้างเตียงนอนของแม่อย่างตั้งอกตั้งใจ
“แม่จ๋า! ลุกมากินข้าวก่อนนะจ๊ะ จะได้กินยา เดียร์ยกมาให้แล้วนะ” หยิงสาวเอ่ยแผ่วเบา คนนอนซมอยู่บนเตียงก็เปิดเปลือกตาขึ้นมองลูกสาวแล้วยิ้มจางๆ ให้
“ขอบใจมากลูก ไปเรียนเถอะ เดี๋ยวจะสาย”
เพราะเห็นว่าลูกยังอยู่ในชุดเมื่อคืน ปรียา ม่วงรอด เลยรีบเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา ด้วยเรี่ยวแรงในตัวหดหายในทุกครั้ง เมื่อถูกความเคลียดเข้าเล่นงาน ทำให้อาการโรคหัวใจและหลอดเลือดที่เป็นมาหลายปีกำเริบขึ้นแทบทุกครั้งไป
“จ้ะ! งั้นเดียร์ไปอาบน้ำแต่งตัวนะจ๊ะแม่จ๋า”
ลูกสาวยิ้มบางๆ แล้วรีบออกไปห้องตัวเอง ใช้เวลาอาบน้ำกับแต่งตัวไม่นาน ก็โผล่หน้าเข้ามาในห้องแม่อีกครั้ง สองมือบางยกขึ้นไหว้ด้วยความเคยชิน แล้วรีบออกจากห้องไป ความคิดที่จะเอ่ยถามบางเรื่องกับแม่นั้น ถูกพับเก็บเอาไว้อย่างมิดชิด ด้วยรู้ดีว่าแม่ไม่อาจจะช่วยแก้ไขปัญหาได้อย่างแน่นอน เลยไม่อยากทำให้อาการป่วยของแม่ย่ำแย่ลงไปกว่าที่เป็น
ประตูบ้านแบบน๊อกดาวน์ถูกปิดลงอย่างแผ่วเบา แล้วเดินออกทางด้านหน้า แทนการใช้ประตูหลังอย่างที่เคยเป็น ด้วยคาดหวังว่า อาจจะเห็นพ่อบ้าง แต่เมื่อมองไปยังโรงจอดรถกลับไม่มีของพ่ออยู่เลย ดูนาฬิกาเรือนละร้อยห้าสิบตรงข้อมือ ก็พบว่าจะเก้าโมงแล้ว พ่อคงอยู่ที่ทำงานแล้ว
นิสิตสาวในชุดกระโปรงพลีทระดับเข่า เลยก้าวยาวๆ เพื่อให้ผ่านคฤหาสน์หลังงามไปโดยเร็ว เพราะไม่อยากให้คนบ้านใหญ่เห็น แล้วเอาไปเหน็บแนมใส่แม่ ผู้เจ็บออดๆ แอดๆ มาหลายปีต้องกลัดกลุ้มหัวใจเข้าไปอีก ความเคลียดยิ่งไม่ค่อยถูกกับโรคที่แม่เป็นอยู่ตอนนี้
รองเท้าคัชชูส้นเรียบสีดำคู่ใจ ช่วยให้การเดินไปหาปากซอยไกลถึงแปดร้อยเมตรไม่เหน็ดเหนื่อยมากมายนัก ดวงตาคู่สวยเศร้า อดหันไปมองคฤหาสน์หลังใหญ่ตรงหน้าปากซอยไม่ได้
เมื่อเดินผ่านไปยังป้ายรถเมย์ แม้จะไม่เคยเสวนาพาทีกับเจ้าของเลยสักครั้ง แต่ก็รู้รายละเอียดของคนในบ้านนี้ดีไม่น้อย ผ่านปากแม่ หรือบริวารของพ่อหรือแม้แต่คุณนายใหญ่ของบ้าน
กว่าปริยกรจะเอาชีวิตรอดมาจากรถเมล์แข่งกับผู้คนมามายเบียดเสียดกันนั้น ใช้เวลาเกือบสองชั่วโมง จึงมายืนอยู่หน้าคณะมัณฑนศิลป์ มหาวิทยาลัยชื่อดังของรัฐก็เกือบสิบเอ็ดโมงแล้ว แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะรีบร้อนเลยสักนิด เพราะไม่มีเรียนคาบเช้าด้วยซ้ำ ที่ต้องรีบตื่นเพียงเพื่อหวังจะไปเบิกเงินเท่านั้น
แต่เมื่อไม่เป็นดังหวัง เลยตั้งใจว่าจะลองไปหาพ่อที่บริษัทตอนสี่โมงเย็น หลังเรียนวิชาสุดท้ายจบลงแทน กะว่าจะชวนเพื่อนคู่ใจไปด้วย จะได้คอยปรึกษาหารือ เผื่อมีทางช่วยแก้ไขปัญหาอันหนักอึ้งและใหญ่หลวง เกินกว่านิสิตผู้ไม่มีรายได้เป็นของตัวเองแม้แต่บาทเดียว
“ตกลงได้เงินหรือเปล่าเดียร์”
พิมลแข ผู้เป็นเพื่อนรักยิงคำถามแรกเมื่อเดินมาหา ปริยกรถอนหายใจหนักๆ แล้วเดินไปทรุดกายลงนั่งตรงม้าหินใต้ต้นไม้ใหญ่ให้ร่มเงาแก่เหล่านิสิตเรื่อยมา
“ยังเลย!”
“ทำไมล่ะ”
“คุณผู้หญิงบอกว่าคุณพ่องดจ่ายค่าเทอมเรานานแล้ว”
“อ้าว! ตกลงยังไงกันแน่” ปริยกรถอนหายใจหนักๆ อีกครั้ง แล้วเปิดปากบอกกล่าวเรื่องราวให้เพื่อนรักรับรู้ ด้วยท่าทีกลัดกลุ้มไม่น้อย
“จะทำยังไงล่ะทีนี้”
“เราว่าจะชวนมลไม่ออฟฟิศคุณพ่อหน่อย”
“เอางั้นเลยเหรอ”
พิมลแขตามไปนั่งตรงข้ามเพื่อน ทำสีหน้าและท่าทางเข้าใจความกลัดกลุ้มของเพื่อน ประหนึ่งเป็นเรื่องของตัวเองดี เพราะเคยประสบปัญหาแบบนี้มาแล้ว
“ฮื่อ! นี่ครบกำหรดผ่อนผันแล้ว เราไม่อยากเสี่ยง อีกแค่เทอมเดียวก็จะจบแล้ว”
“ก็ดีเหมือนกัน จะได้รู้ว่าผลจะออกมายังไง ถ้าไม่ได้เรื่องเราก็ต้องหาทางใหม่”
ปริยกรมองหน้าเพื่อนสนิทด้วยความใจเสีย ด้วยรู้ความหมายโดยนัยดีว่า ‘ทางใหม่’ นั้นคืออะไร แต่ก็เอาความหวังทั้งหมดไปกองไว้ที่พ่อ เพราะคิดว่าจะแก้ปัญหาให้ลูกคนนี้ได้ แม้จะรู้จนเต็มอกว่าพ่อไม่ชอบใจก็ตาม
“แล้วมลว่างไปเป็นเพื่อนเราป้าว”
“วันนี้มี เพราะเป็นวันหยุดเรา แต่พรุ่งนี้ไม่ได้เลย ที่ร้านมีงานแต่ง ต้องไปแต่หัววัน”
นับตั้งแต่จำความได้ ปริยกรเคยมายืนอยู่หน้าบริษัทรักษ์สันติภาพของพ่อเพียงสองครั้ง รวมครั้งนี้เป็นสาม ไม่ใช่เพราะไม่อยากมาแต่อย่างใด หากเป็นเพราะลูกบ้านเล็กบ้านน้อย หรือลูกเมียคนใช้ที่คุณนายบ้านใหญ่ตราหน้าไว้นั้น ถูกสั่งห้ามกรายๆ ว่าห้ามมาข้องเกี่ยวต่างหาก
เลยรู้เพียงคร่าวๆ ว่าธุรกิจของบริษัทเป็นศูนย์บริการเหล็กครบวงจร โดยผลิตและจำหน่ายเหล็กม้วน ทั้งชนิดรีดร้อน และชนิดรีดเย็น รวมทั้งเหล็กรูปพรรณ ได้แก่
ท่อเหล็กและเหล็กโครงสร้างรูปตัวซี ที่ใช้ในอุตสาหกรรมต่าง ๆ รวมทั้งรับตัดและจำหน่ายเหล็กแผ่น และเหล็กม้วนสลิต ตามขนาดที่ลูกค้าสั่งซื้อเท่านั้น
ปริยกรรู้จากการอวดอ้างของแม่บ้านกิตติมศักดิ์ว่า คุณแอลลี่ก็เข้ามาทำงานในบริษัทตั้งแต่เรียนจบปริญญาโทจากอเมริกาเมื่อปีก่อน ในตำแหน่งอะไรนั้น ไม่อาจจะรู้ได้
และก็ภาวนาขออย่าให้การมาครั้งนี้ รู้ถึงหูคุณหนูคนกลางของบ้านเลย ไม่งั้นก็คงจะเอาไปบอกคุณผู้หญิง แล้วก็จะมีเรื่องราวใหญ่โตตามมาอีก แต่ถึงมีก็จำต้องเสี่ยงเพื่อให้ได้มาซึ่งเงิน
- ผู้เขียน
