สายลมคว้าข้อมือฟ้าประทานให้มายืนข้างเขา เขาเอ่ยด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง “หลบทำไมฟ้า”
“ฟ้าตื่นเต้นค่ะ สวัสดีค่ะคุณย่า” ฟ้าประทานยิ้มด้วยความประหม่า ลืมไปเลยว่าควรจะเปลี่ยนสีผมสักหน่อย สีส้มแสดขนาดนี้ผู้ใหญ่เห็นคงไม่ชอบใจ เริ่มต้นก็เหมือนจะติดลบแล้วฟ้าเอ๊ย
“หนูฟ้าประทานใช่ไหมลูก” คุณย่าของสายลมเอ่ยด้วยใบหน้าเป็นมิตร จากสีหน้าของย่าดูเหมือนว่าฟ้าจะไม่ได้ติดลบขนาดนั้น
“ค่ะ สวัสดีค่ะหนูชื่อฟ้าประทานค่ะ”
“สวัสดีจ้ะ ทานข้าวมาหรือยังลูก”
“ยังเลยค่ะ” ฟ้าประทานลองฮึดสู้เดินมาหาย่าของสายลม “วันนี้คุณย่าทานข้าวกับอะไรคะ”
“ต้มจืด ผัดผักอาหารคนป่วยทั้งนั้นเลยลูก”
“แบบนี้เบื่อแย่เลยใช่ไหมคะ”
“ใช่จ้ะ ย่าอยากกลับบ้านเต็มทนแล้ว แต่คนที่บ้านไม่อยากให้ย่าอยู่บ้าน กลัวย่าจะคิดมากแล้วเกิดเรื่องไม่ดี”
“ถ้างั้นฟ้ามาเยี่ยมย่าทุกวันดีไหมคะ” หลุดปากออกไปจนได้นะฟ้า ยังไม่ได้ถามสายลมเลยว่าเขาจะตกลงไหม สัญญายังไม่ไ
