เวลาหกโมงเย็นฟ้าประทานและสายลมเดินทางมาโรงพยาบาลที่ย่าของสายลมรักษาตัวอยู่
“ฟ้าสวยยัง” เอ่ยถามคนขับก่อนจะลงจากรถ
“สวย เธอสวยมาก”
“ไม่เธอสิ เธอดูห่างเหิน”
“คนที่เป็นแฟนกันบางคู่ก็เรียกเธอ”
“ก็ใช่ แต่ไม่ใช่เธอฉันไง”
“โอเคครับ” สายลมยอมเพราะไม่อยากจะเถียงกับเธอให้ปวดหัว เถียงไปเขาก็ไม่น่าจะชนะเธอ “ฟ้าสวยมากครับ”
“ขอบคุณค่ะ” เธอยิ้ม
“สวยแล้วก็อยู่เฉย ๆ”
“อื้อ ฟ้าจะไม่ดื้อ”
“ทำให้ได้อย่างที่พูด”
“ลมเชื่อใจฟ้าได้”
“อย่าทำอะไรนอกบท”
“ถ้าฉุกเฉินก็ต้องมีบ้าง”
“งั้นก็อย่าฉุกเฉินบ่อย”
“ค่า ๆ รู้แล้วค่าสุดหล่อ” พูดเหน็บแนมก่อนจะเปิดประตูลงจากรถ สายลมส่ายหัวพร้อมสีหน้าเหนื่อยใจพลางเปิดประตูลงจากรถ ฟ้าประทานเห็นเขาทำสีหน้าเอือมจึงเอ่ย “ห้ามทำหน้าแบบนี้สิ”
“ทำไม”
“ดูเหมือนลมเอือมฟ้า”
“อื้ม ถูก เรื่องจริงเลย”
“บางเรื่องเก็บไว้ในใจก็ได้ ลมไม่พูดฟ้าก็รู้”
“นึกว่าไม่รู้”
“ลมนี่ชอบแกล้งนะ
