Husband 02(1)
796 คำ
“ผิดคาด มึงไม่เมา” เบนซ์เดินออกมาพร้อมกับเพื่อนที่เหลือ ไอ้ลมมันนั่งเก้าอี้ข้างลานจอดรถ นั่งมองดวงดาวบนท้องฟ้า ให้เดามันก็คงคิดถึงดาวเหนืออีกตามเคย เลิกก็เลิกกันนานแล้ว กับผู้หญิงที่ไม่ควรแต่งมันก็หย่าขาดกันแล้ว ไอ้ลมมันก็ไม่ใช่คนขี้เหร่ แค่มันอยากได้ทำไมจะไม่มีใครเอาคนเคยหย่าอย่างมัน
“ไม่อยากเมา”
“มานั่งอะไรตรงนี้ ไม่เข้าไปข้างใน มึงนี่นะ” ไม้ทีส่ายหัว ลากมาได้แล้วมันก็ยังปลีกตัวออกมาอยู่คนเดียวอีกตามเคย แล้วแบบนี้จะต่างอะไรกับตอนอยู่ที่บ้านสวน
“จะกลับแล้วไม่ใช่เหรอ ปะ” วันนี้ก็ยังเป็นวันที่น่าเบื่ออีกวัน อยู่บ้านสวนก็เมาได้ไม่ต่างจากที่นี่ ไม่น่ามาที่นี่เลย ทั้งยังมาเจอยัยบ้าอีก
“อื้ม กูไปนอนกับมึง มึงขับไหวไหม” ไม่อยากจะให้เพื่อนอยู่คนเดียว แต่จะขับเองก็เมา ต่างจากไอ้ลมที่มันดูปกติดี
“ได้ เดี๋ยวกูแวะส่งมึงที่บ้าน”
“ไม่ ๆ กูจะไปนอนกับมึง”
“มึงก็ร้องจะนอนกับมันเหมือนอยากเป็นเมียมันนะไอ้ที” เบนซ์ส่ายหัวพร้อมสีหน้าเอือม ไอ้ทีมันห่วงไอ้ลมเกินไป เกินจนถูกชาวบ้านมองอีกแบบ
“มึงเป็นผัวกูไหมลม” ได้ทีก็แหย่สักหน่อย เผื่อว่าไอ้ลมมันจะยิ้ม
“ไปไกล ๆ” เหอะ ไม่ยิ้มแล้วยังจะถีบด้วยน่ะสิ
“นี่เพื่อนเอง พาเพื่อนกลับบ้านด้วยครับ” รีบเลย รีบเปิดประตูเข้ามานั่งในรถ กลัวจะโดนทิ้ง เมื่อสายลมเข้ามานั่งประจำที่คนขับไม้ทีก็ได้โอกาสพูดสักหน่อย “มึงก็นะ กูอุตส่าห์ชวนมาเที่ยว แทนที่จะเที่ยวให้บ้าคลั่งกลับมานั่งหลบมุมคนเดียว”
“…” สายลมหันมองเพื่อนก่อนจะขับรถออกจากลานจอดร้านเหล้าซึ่งเป็นสถานที่นัดพบเลี้ยงรุ่นในค่ำคืนนี้ เขาเคยเมาจนไม่เอาอะไร เขาเคยมั่วกับผู้หญิงนับไม่ถ้วน แต่แล้วเพื่อไม่ให้เธอคนนั้นรู้สึกแย่เขาถึงได้พยายามใช้ชีวิตให้ดี เพื่อให้เธอได้เห็นว่าเขาอยู่ได้ เขายังสบายดี สาเหตุที่เขาพยายามก็เพราะไม่อยากให้เธอผิดหวังที่ครั้งหนึ่งเราเคยรักกัน
เช้าต่อมาไม้ทีเดินออกจากห้องพร้อมกับความหิว อาหารบนโต๊ะมีแค่ขนมปังปิ้งกับกาแฟดำ
“มึงไม่คิดจะกินข้าวเช้าบ้างอะ กูหิวข้าว” นั่งพลางหยิบปังปิ้งมาทาแยม ถึงจะบ่นแต่ความหิวชนะทุกอย่าง มีอะไรก็ยัดลงท้องไปก่อน
“มึงก็ไปกินบ้านมึงสิ วันนี้ไม่ทำงานหรือไง จะอยู่กับกูทั้งวันอีกเหรอ”
“ใช่ กูขี้เกียจไปร้าน” ที่บ้านไม้ทีเปิดร้านขายข้าวสารเป็นร้านขนาดใหญ่ ธุรกิจครอบครัวที่สืบทอดมารุ่นต่อรุ่น
“มึงแค่เป็นห่วงกู” สายลมรู้ว่าเพื่อนทุกคนต่างพากันเป็นห่วงที่เขาเป็นแบบนี้
ไม่ใช่แค่เพื่อน แม่กับย่าก็เป็นห่วงเขามาก
“ช่าย กูเป็นห่วงมึงมาก ถ้ากูเป็นผู้หญิงกูจะสละตัวเองแต่งงานกับมึง แม่กับย่าของมึงจะได้หมดห่วง”
“ถ้ากูแต่งงานใหม่แม่กับย่ากูจะสบายใจจริงเหรอ”
“อยู่ที่ว่ามึงแต่งแบบไหน แต่งกับใคร มึงรักชอบคนที่แต่งด้วยหรือเปล่า ถ้าแต่งแล้วต่างคนต่างอยู่ก็คงไม่ต่างจากตอนนี้”
“…”
“มึงถามแบบนี้แปลว่ามึงคิดจะแต่งงานเหรอไอ้ลม หลอกให้กูดีใจเล่นหรือเปล่า”
“กูไม่ได้คิด”
“งั้นมึงถามทำไม”
“กูนึกขึ้นได้ว่าย่าอยากให้กูมีความสุข แล้วความสุขของคนทั่วไปก็คือการมีแฟน แต่งงานกัน ถ้ากูอยากให้ย่าสบายใจกูก็ต้องแต่งงาน”
“ก็ใช่ แต่คนไม่ออกไปไหนอย่างมึงจะแต่งกับใคร หรือมึงคิดจะจ้างคนมาแต่งงานด้วยเหรอ ถ้าเป็นแบบนั้นมึงจะมั่นใจได้ไงว่าไว้ใจได้”
“คิดไปไกล ทำไมมึงคิดเยอะกว่ากูนักวะ กูยังไม่คิดขนาดนี้เลย” สายลมส่ายหัว
“ที่กูคิดเยอะก็เพราะกูเป็นห่วง”
“อืม”
“สรุปมึงคิดจะทำยังไง”
“กูอยู่แบบนี้แม่กับย่าจะห่วงใช่ไหม” รู้คำตอบอยู่แล้วแต่ก็ยังถาม
“ก็ต้องห่วงดิ พวกกูก็ห่วง พวกเราทุกคนเป็นห่วงมึง เป็นห่วงมึงมาก ๆ อยากให้มึงมีชีวิตชีวา อยากเห็นมึงมีความสุข”
- ผู้เขียน
