หลังจากเสิ่นอู๋จี้กลับไปแล้ว มู่หรั่นชิว เสี่ยวหลงและเสี่ยวเหวินจึงขอพบกับท่านเจ้าอารามทั้งสามพร้อมกัน เพื่อบอกปัญหาที่นางกำลังเผชิญอยู่ แต่หลังจากที่เล่าเรื่องทั้งหมดออกไป รวมทั้งความคิดที่จะขอให้พี่เสี่ยวหลงไปตามคนกลับมาสัก 2-3 คน เจ้าอารามทั้งสามกลับนั่งเงียบ ไม่มีผู้ใดปริปากออกมาเป็นเวลานานจนมู่หรั่นชิวเริ่มรู้สึกกลัวการตัดสินใจของพวกเขา
“นักบวชอย่างพวกเราตั้งมั่นใจเมตตาจิต การช่วยเหลือผู้ตกทุกข์ได้ยากนั้นเป็นเรื่องสมควรกระทำ” ในที่สุดนักบวชหงก็เป็นผู้กล่าวออกมาเป็นคนแรก
“แต่นี่มันเกินขอบเขตของการช่วยเหลือไปสักหน่อยหรือไม่ การที่เราให้ที่พักอาศัยยามพวกเขาเดือดร้อนนั้นข้าไม่มีข้อโต้เถียงอันใด จะรับผู้ใดมาเพิ่มหรือผู้ใดจะจากไป วัดหนานผูก็ทำในสิ่งที่สมควรทำ ช่วยในเรื่องที่ไม่เกินความสามารถของพวกเรา แต่การช่วยพวกเขาหารายได้ รับคนมาเพื่อทำงานสร้างอาชีพหาเงินกันภายในเขตพื้นที่ของวัด มองอย่
