เช้าวันต่อมามายตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์ที่ดังจนน่ารำคาญแล้วกดรับสายทั้งที่ยังไม่ลืมตามองชัดๆด้วยซ้ำว่าเป็นเบอร์ใครแต่ก็พอเดาได้ว่าจะมีใครบ้างที่จะโทรมากวนในเวลานี้
เมื่อคืนตื่นตอนกลางดึกเพราะหนาวมากจนพี่ลักมาช่วยเช็ดตัวแล้วหายาให้กินแล้วก็ยังมาช่วยกล่อมให้นอนจนหมดแรงจนจะกว่าจะหลับจริงๆแค่ไม่กี่ชั่วโมงด้วยซ้ำต้องมาตื่นอีกแล้ว
[มายเก้าโมงมาที่บริษัทพอดีมีประชุมด่วน อย่าสายนะ]
"ทำไมไม่ต้องมายตั้งแต่เมื่อวานละพี่หมอก?"
[ก็ด่วนไงแล้วนี่พึ่งตื่นเหรอเสียงแหบจัง?]
"อื้ม พึ่งตื่น"
[อย่าสายนะไม่งั้นพ่อแม่เอาพี่ตายแน่!]
"ฝากซื้อกาแฟด้วยนะมายขี้เกียจแวะมันเสียเวลา"
[ได้สิ รีบมาละพี่กำลังจะออกไปแล้วเหมือนกัน]
เธอวางสายแล้วลากสังขารที่แทบจะไม่มีแรงไปอาบน้ำอุ่นในเวลาหกโมงเช้าแล้วรีบแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าชุดเดิมก่อนจะหยิบสูทสีน้ำเงินเข้มของพี่ลักมาใส่ทับเพราะชุดไม่ค่อยเรียบร้อยเท่าไร
พี่ลักพึ
