หลังเสร็จจากงานเลี้ยงนิชาก็ปลีกตัวออกมาเดินเล่นริมชายหาดหน้าบ้านพักเพียงลำพัง อีกอย่างเธออยากให้ปรเมษฐได้ใช้เวลาอยู่กับลูกน้องของตัวเอง เผื่อว่ามีเรื่องงานที่เขาอยากจะคุยตามลำพังโดยที่ไม่มีเธอ
ร่างอรชรยืนกอดอกทอดสายตามองออกไปเบื้องหน้าของท้องทะเลกว้างไกลยามค่ำคืน ทะเลในยามค่ำคืนกระทบกับแสงไฟที่มีเพียงริบหรี่ ภายในนั้นนิ่งสงบต่างกับจิตใจของเธอที่กำลังว้าวุ่นแต่กระนั้นก็ทำได้เพียงเก็บซ่อนอาการต่างๆเอาไว้ข้างใน
มันช่างน่าเศร้าที่หญิงสาวดีกรีเด็กนักเรียนนอกอย่างเธอ ต้องมารับบทอะไรแบบนี้ และช่างน่าเศร้าที่เธอกลับไปหลงรักคนที่มีจิตใจเย็นชาดั่งน้ำแข็งเข้าแล้ว
“ดูท่าคนที่นี่คงจะชอบคุณมาก”
นิชาหันไปตามเสียงนั้น เธอเหม่อลอยจนไม่ได้ยินเสียงย่ำเท้าของเขาที่เดินตามมาเลยแม้แต่นิด หรือปรเมษฐตั้งใจแอบซุ่มเดินเพื่อไม่ให้เธอได้ยินกันแน่ก็ไม่อาจจะรู้ได้
นิชาสูดลมหายใจเข้าปอดหนึ่งฮึกก่อนจะหันไปยิ้มให้เขา
