‘จะให้ไปอยู่บ้านนั้นเหรอ’
แหวนเพชรชี้นิ้วไปที่ภาพถ่ายบ้านหลังใหญ่อย่างไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องยกบ้านให้เธอด้วย
‘ไม่ใช่ แต่จะให้ไปทำงานที่นี่ เขาจะมีที่อยู่ให้ พร้อมอาหารสามมื้อ ค่าแรงไม่มาก แต่ดีกว่าอยู่ใต้สะพาน’ หัสดินอธิบายให้เด็กสาวฟังอย่างใจเย็น
เขามองสบตาแหวนเพชร พอได้มองเขาในระยะประชิดแบบนี้ เด็กสาวก็กลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อก ขนลุกทั่วร่าง เหมือนลูกแกะสบตาราชสีห์
น่ากลัว... แต่ก็น่าเข้าใกล้
เขาช่างเป็นอะไรที่น่าแสวงหาเหลือเกินสำหรับเธอ ว่าภายใต้ใบหน้าหล่อเหลานิ่งเรียบนั้น เขาซุกซ่อนอะไรไว้ให้ค้นหาบ้าง...
‘ช่วยบ้านนี้ปลูกผักแล้วพ่อกับแม่จะรวยมั้ย’
คำถามของเธอทำให้ไม้หลุดหัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดูความไร้เดียงสาของเด็ก แต่เมื่อหัสดินหันไปขึงตามองดุ ไม้ก็กระแอมยืนกุมเป้าก้มหน้านิ่ง แม้จะแอบอมยิ้มก็ตาม
‘ไม่’ หัสดินหันมาตอบคำถามอย่างเฉยชา ‘แต่จะไม่หิว ไม่หนาว ป่วยไข้ก็ได้รักษา และเด็ก
