EP 5 ไปลงนรกซะ!
1214 คำ
บัวหวานได้ยินเสียงปลายสายหัวเราะ ดูเหมือนเจ้านายลูกน้องคู่นี้จะสนิทกันมากกว่าที่เธอจะจินตนาการออกว่าผู้ชายท่าทางน่ากลัวแบบหัสดิน ที่ขนาดกายวุธยังไม่กล้าต่อกรด้วย จะมีใครกล้ากวนอารมณ์เขาแบบนี้แล้วไม่โดนฆ่าตาย
“เอามาให้ครบ ชุดปกติ ชุดนอน ชุดนั้นใน แล้วก็ของใช้จำเป็น ผู้หญิงสูงประมาณ 158 เซนฯ”
เขาหันมามองบัวหวาน หญิงสาวยังนั่งอยู่บนเตียงด้วยสายตาหวาดระแวง ก่อนที่ชายหนุ่มจะเปิดลำโพงแล้ววางโทรศัพท์ไว้หัวเตียง จากนั้นก็กระชากแขนหญิงสาวออกจากการกำอกเสื้อไว้แบบนั้น
“กรี๊ด!”
บัวหวานหัวใจแทบพัง! เธอกลัวและไม่เข้าใจว่าเขาต้องการอะไรกันแน่ ชายหนุ่มกดข้อมือทั้งสองข้างของเธอไว้เหนือศีรษะ ร่างสูงใหญ่คร่อมเอวบาง เขาค่อยๆ แกะกระดุมเสื้อที่มีไม่กี่เม็ดด้วยมือข้างเดียว ก่อนจะแหวกเสื้อสูทของเขาออกจากการปกปิดร่างเปลือยเปล่านวลลออ
บัวหวานอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี ใบหน้าผ่าวร้อนแดงซ่านเหมือนอาการตอนจับไข้ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ได้เห็นด้วยซ้ำว่าเธอหน้าแดงแค่ไหน เพราะชายหนุ่มกำลังสนใจบัวตูมเต่งตึงที่ซุกซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อสูทของเขามากกว่า
“คัพซีสามสิบหก”
เขาไม่ได้พูดกับเธอ แต่พูดกับไม้ที่รอจดสัดส่วนผู้หญิงคนใหม่ของ ‘นาย’ ลูกน้องหนุ่มถึงกับผิวปากหวือเมื่อได้ยินสัดส่วนเอวและสะโพกที่ตามมา
“เอวยี่สิบสาม”
หัสดินไม่ได้พูดอย่างเดียว เขาเลื่อนมือหนาหยาบไปกับลำเอวคอดของหญิงสาว ก่อนจะเลื่อนไล้ข้างสะโพกกลมกลึงที่มีซับในตัวบางกีดขวางอยู่อย่างอ้อยอิ่ง โดยที่ดวงตาคมกล้ายังคงสบกับดวงตากลมโตที่มองตอบเขาอย่างตะลึงลาน
“สะโพกสามสิบหก”
‘โอเคครับ ไม่เกินสองชั่วโมงผมจะกลับไป’
ตื๊ด!
สิ้นเสียงวางสายจากไม้ ทั่วทั้งห้องก็กลับสู่ความเงียบงัน หัสดินมองสบนัยน์ตาคู่หวานอยู่แบบนั้นด้วยความรู้สึกเหมือนถูกดึงดูดให้จมลึกสู่อมตะความงามลึกล้ำในดวงตาสีน้ำตาลที่บางทีก็สั่นระริกเหมือนแรงกระพือปีกของนกน้อย แต่อีกวินาทีกลับสั่นไหวรุนแรงราวกับทะเลคลั่ง
“ปะ ปล่อยนะ!”
ในที่สุดเธอก็ได้สติ บัวหวานฉวยโอกาสที่เขาเผลอ ดึงมือทั้งสองออกจากการจับกุมแล้วออกแรงผลักแผงอกของชายหนุ่มสุดแรง! จนเขาเกือบผงะถอย แต่ด้วยเรี่ยวแรงที่มากกว่าทำให้หัสดินยังคงคร่อมร่างงามไว้ได้เหมือนเดิม ถึงจะเซนิดหน่อยก็ตาม
ดวงตาสีสนิมเหล็กหรี่มองเธอราวกับพยัคฆ์ร้าย
เขาคำรามในลำคอดุดัน ก่อนจะจับสองมือของเธอยกขึ้นเหนือศีรษะอีกครั้ง ชายหนุ่มฉีกชายเสื้อตัวเองมัดข้อมือเรียวงามไว้กับหัวเตียง แน่นอนว่าคราวนี้เธอจะไม่มีทางแผลงฤทธิ์อะไรกับเขาได้อีก
พลั่ก!
“!!!”
หัสดินคิดไม่ถึงว่าผู้หญิงตัวเล็กนิดเดียวจะแสบเหมือนพริกขี้หนูผสมวาซาบิขนาดนี้ ทันทีที่เขามัดข้อมือทั้งสองของเธอจนแน่น บัวหวานก็ยกขาขึ้นมาถีบเขาเข้าที่ชายโครงพอดี
เจ็บไม่เท่าไหร่ แต่เสียหน้าน่ะ ไม่มีผู้ชายคนไหนยอมได้ เรื่องนี้บัวหวานควรจำให้ขึ้นใจ!!
ชายหนุ่มคร่อมกดร่างบางด้วยร่างกายใหญ่โตของเขา สายตาที่ดูตกใจตื่นกลัวของบัวหวานในนาทีต่อมา ทำให้หัสดินรู้สึกหลากหลายข้างในใจ
แค่ไม่กี่นาทีที่ได้เจอกันอีกครั้ง... เธอทำให้เขารู้สึกอะไรมากมายขนาดนี้ได้ยังไงกันนะ
แม่ตัวร้าย...
“อะ อะไร คุณจะทำอะไร”
บัวหวานขนลุกไปหมดเมื่อจู่ๆ ใบหน้าโกรธเกรี้ยวก็เปลี่ยนเป็นนิ่งขรึม ก่อนที่เขาจะยิ้มมุมปาก วันนี้มันวันบ้าอะไรกันนะ! เธอโดนรถตู้จับมาโยนไว้ในคฤหาสน์ที่ดูจะหนียาก เจอไอ้กุ๊ยเลวนั่นทำร้าย แล้วยังมาเจอผู้ชายไม่เต็มเต็งจับมัดไว้กับเตียงในสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ยอีกหรือไง
เมื่อกี้ในห้องของแหวนเพชร เขาเท่จะตาย แล้วตอนนี้เดี๋ยวมาโกรธ เดี๋ยวมายิ้มทำไม เขาจะเอายังไงกับเธอกันแน่ล่ะเนี่ย
“แล้วเธอคิดว่าที่นี่คือที่ไหนล่ะ”
ไหนๆ วันนี้เขาก็ว่าง... หัสดินแอบคิดอยู่ในใจ เขาไม่มีแพลนจะทำอะไรทั้งนั้น ทีแรกยังคิดว่าจะชวนไม้ไปตกปลาด้วยกันกลางทะเลสักหน่อย แต่ตกปลาน่ะเหรอจะสนุกเท่าสุราหรือนารี
“ซ่อง”
หัสดินเลิกคิ้ว เขาไม่คิดว่านั่นจะเป็นคำตอบของหญิงสาวที่ถูกกายวุธจับมาที่นี่ครั้งแรก ส่วนใหญ่เดาไม่ออกหรอกว่าถูกจับมาขายตัว ที่จริงแล้วสาวๆ คนก่อนหน้านี้ต่างก็คิดอะไรไม่ออกกันทั้งนั้น ทุกคนเอาแต่นั่งร้องไห้ขอร้องให้ปล่อยพวกเธอไป
บัวหวานเป็นผู้หญิงคนแรกที่นอกจากจะไม่ร้องไห้ แล้วยังขมวดคิ้วพูดคำจำกัดความของสถานที่แห่งนี้ออกมาด้วยดวงตาชิงชัง
“ส่วนคุณก็เป็นแมงดา พวกเหลือบไรที่คอยเกาะชายกระโปรงผู้หญิงหากิน อ๊ะ!”
บัวหวานหลับตาปี๋เมื่อถูกเขาจับปลายคางบีบอย่างรุนแรง! ความเจ็บปราดไปทั่วโครงหน้าจนน้ำตาเล็ด ก่อนที่ชายหนุ่มจะปล่อยมือ
หัสดินยอมรับว่าโกรธจนขาดสติ แต่โชคดีเป็นของเธอที่เขาเรียกสติตัวเองกลับมาได้เร็ว เมื่อบัวหวานลืมตามองเขาอีกครั้ง ก็ได้เห็นใบหน้าหล่อเหลามาดร้ายชวนทรมานใจ นี่ถ้าเธอกำลังนั่งดูซีรีส์อยู่ละก็ เขาคงเป็นตัวร้ายในซีรีส์ที่หล่อเหลาน่ากรี๊ดที่สุดคนหนึ่งเลย
แต่เพราะนี่ไม่ใช่ซีรีส์ แต่นี่... เป็นชีวิตจริงๆ ของเธอ ทำไมเธอต้องมาเจอเรื่องเลวร้ายอะไรแบบด้วย
“อึก! ฮือ...”
หัสดินกำลังโกรธๆ จากคำปรามาสของหญิงสาวอยู่แท้ๆ แต่พอบัวหวานระเบิดความเครียดออกมาด้วยการร้องไห้สะอึกสะอื้น ชายหนุ่มก็เลิ่กลั่ก ตามเธอไม่ทัน แล้วก็ไม่รู้ว่าจะปลอบใจเธอยังไงด้วย
“คุณมันเลว! ไอ้กุ๊ยนั่นก็เลว! พวกคุณมันคนเลว! คนเลว! ไปลงนรกซะไป๊! ชาติชั่ว! ฮะ ฮือ...”
หญิงสาวหลับหูหลับตาด่าไปด้วย ร้องไห้ไปด้วย แบบสติเตลิดกู่ไม่กลับ เธอเลิกคิดเรื่องเอาตัวรอด เรื่องต้องตายอยู่ที่นี่ หรืออาจจะโดนหัสดินทำอะไรบ้างก็ไม่รู้กับร่างกายเธอไปแล้ว
เธอรู้แค่ว่าเธออยากร้องไห้...
แล้วก็อยากด่าผู้ชายที่นี่แม่งให้ครบทุกตัวเลยด้วย!
หัสดินถอนหายใจยาว ปล่อยให้แม่สาวน้อยที่นอนเปลือยกาย มีแค่เสื้อสูทของเขาสวมแขนไว้และแบวางรองตัวเธอบนฟูกนอนแตะต้องผิวกาย ให้นอนร้องไห้อยู่อย่างนั้นนานหลายนาที
- ผู้เขียน
