“ฉันเจอในห้องนี้น่ะค่ะ ตรงโต๊ะทำงานคุณดินตรงโน้น” ตอบคำถามพร้อมชี้บอกแล้ว บัวหวานก็เงยหน้ามองหญิงสาวที่ตัวสูงกว่าเธอแบบต้องแหงนหน้าคุย เพราะรู้สึกคุ้นๆ ชอบกล “อ๊ะ! พี่ที่ช่วยหนูวันนั้น”
บัวหวานขมวดคิ้วครุ่นคิดว่าเธอได้รู้ชื่อของโสเภณีใจดีที่ช่วยเหลือเธอไม่ให้ถูกกายวุธฆ่าตายตั้งแต่วันแรกที่มาที่นี่หรือเปล่า เหมือนว่าคนคนนี้จะเรียกชื่อตัวเองอยู่นี่นา แต่มันหลายวันแล้ว มีอะไรเกิดขึ้นมากมาย จนบัวหวานจำรายละเอียดทั้งหมดของวันนั้นไม่ได้
“ขอโทษนะคะพี่ชื่ออะไรคะ”
“แหวน” แหวนเพชรกอดอกเชิดหน้าบอกเสียงสะบัด “ถ้าจำฉันได้ก็จำได้ด้วยใช่มั้ยล่ะว่าวันนั้นฉันให้ยืมสบู่ นี่มีเงินมาคืนฉันหรือยัง ส่วนค่าน้ำฉันยกให้แล้วกัน แล้วก็จำไว้ด้วยละว่าฉันมีน้ำใจกับเธอแค่ไหน”
บัวหวานหัวเราะแหะๆ ก่อนจะล้วงกระเป๋าเอี๊ยมออกมาให้ดูว่าข้างในไม่มีอะไรเลยแม้แต่เหรียญสักเหรียญเดียวก็ไม่มี
“จนที่สุดในนี้ก็หนูนี่แหละค่ะพี่แห
