ตอนที่ 2 ข้าวใหม่ปลามัน (2) จบ
650 คำ
หญิงสาวยืนหอบหายใจพิงประตูห้องน้ำด้วยหัวใจเต้นรัวไม่คิดมาก่อนว่าเพลิงกัลป์จะมีนิสัยแบบนี้ทั้งที่บุคลิกภายนอกเขาเหมือนพวกซาดิสม์ใจคอโหดเหี้ยมแต่ทำไมเขาถึงได้หื่นกามชะมัด
วารยาอาบน้ำชำระกายให้สะอาดสะอ้านเตรียมตัวออกไปทำงาน มือบางเอื้อมไปปิดน้ำเดินเปลือยกายกลับมาที่วางผ้าก็เพิ่งสังเกตว่าหล่อนหยิบเพียงผ้าเช็ดตัวเท่านั้นไม่ได้หยิบเสื้อผ้าเข้ามาด้วย
แย่ล่ะสิ
ยัยวาจอมซื้อบื้อเอ๊ย!
ต่อว่าตัวเองพลางหยิบผ้ามาพันรอบกายแน่นหนาเดินกระดึ๊บโผล่หน้าออกมามองในห้องว่าสามีอยู่ในนี้หรือเปล่า ก็พบว่าประตูยังปิดสนิทเหมือนไม่มีใครเข้ามา
“ค่อยยังชั่วหน่อย ทางโล่งโปร่งแบบนี้สิถึงจะดี” รอยยิ้มอ่อนหวานจุดประกายบนริมฝีปากเรียวบางก่อนวารยาจะเดินเร็วไปกดล็อกประตูห้องนอนไว้ป้องกันไม่ให้เพลิงกัลป์ถือวิสาสะเข้ามาเห็นอะไรต่อมิอะไร
ใช่อยู่ที่เขาเป็นสามีแต่หล่อนเพิ่งแต่งงานกับเขาได้สองวันเท่านั้นขอยื้อเวลาออกไปหน่อยเถอะ ไม่แน่ว่าหากเขากลับไปคืนดีกับวิชุดาแล้วอาจจะมาขอหย่าขาดจากหล่อนก็ได้ฉะนั้นช่วงนี้หล่อนต้องรักษากายตัวเองไว้ให้ดีก่อน
วารยาเดินฮัมเพลงบิดสะโพกซ้ายขวาไปยังโต๊ะแป้งบรรจงชโลมโลชั่นทาผิวกับแต่งหน้าอ่อนๆ ก่อนเลือกเสื้อผ้าดูชุดที่น้องสาวซื้อมาใส่ตู้ไว้ให้ซึ่งแต่ละชุดดูเปรี้ยวมากไม่เข้ากับหล่อนเลยสักนิด วารยาเลยเก็บใส่ตู้ไว้ตามเดิมเลือกเพียงกระโปรงสั้นเสมอเข่ากับเสื้อตัวสวยออกมาพิจารณา
“ใส่แบบเดิมจะดูกะโปโลไหมนะ” ถามตัวเองแล้วมองชุดในมือด้วยหน้าตาเศร้าสร้อย ไม่เอาไม่ใส่ หล่อนต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองให้คู่ควรกับการเป็นภรรยาของเพลิงกัลป์
วารยาเลือกชุดสวยไม่เชยไปและไม่เปรี้ยวไปกระทั่งมาถูกใจเดรสตัวหนึ่งเลยหยิบออกมา
“ตัวนี้แหละสวยแล้วแถมไม่โป๊ด้วย”
“ไม่โป๊จริงด้วยแฮะ” เสียงเข้มแทรกขึ้นวารยาหันมามองยังต้นเสียงแล้วอ้าปากค้างในวินาทีนั้น
“คุณเพลิงเข้ามาตั้งแต่ตอนไหนคะ”
“นานแล้ว ก็ใครใช้ให้เธออาบน้ำนานกันเล่า เมื่อกี้คุณย่าแวะมากับคนสนิทของท่านเอาอาหารเช้ามาให้เราแล้วคุณย่าก็กำชับว่าหลังแต่งงานหนึ่งสัปดาห์ไม่ต้องเข้าออฟฟิตให้ฉันอยู่กับเธอ หรือถ้าเบื่อที่นี่ก็ให้พาเธอไปเที่ยวหรือถ้าพูดตรงๆ ก็คือท่านบังคับให้ฉันพาเธอไปฮันนีมูนนั่นเอง”
“วาไม่อยากไปค่ะ”
“เธอไม่อยากแต่ฉันอยาก รีบแต่งตัวแล้วเก็บกระเป๋าเร็วเราจะบินไปเที่ยวภูเก็ตกันสักสองสามวัน”
“ไปวันนี้เลยเหรอคะ!”
“ใช่สิ จะทำตาโตทำไม” ย้ำพลางเอนหลังนอนลงเตียงตามเดิม “อ้อ! คุณย่าฝากกำชับมานะว่าอย่าเกินสองปีเราต้องรีบมีเหลนให้ท่านอุ้ม ฉันลองคำนวณดูเล่นๆ หักลบเวลาทำเธอท้องกับตอนเธอคลอดแล้วก็น่าจะใช้เวลาสักปีฉะนั้นเรามีเวลาอยู่ด้วยกันจริงๆ ปีเดียวเองฉะนั้นต้องรีบ”
“ระ... รีบอะไรคะ”
ถามเร็วจนลิ้นแทบพันกันขยับกายไปชิดตู้จนแทบสิงไปกับแผ่นไม้ยกสองมือขึ้นกอดตัวเองในสภาพล่อแหลม หล่อนถามไปนั้นเขาไม่ตอบเพียงแค่ยักไหล่ให้แล้วก็ทิ้งกายลงนอนตามเดิมด้วยท่าทางมาทุกข์ร้อนต่างจากช่วงก่อนแต่งงานซะสนิทที่เขามักจะทำหน้าเหมือนอยากฆ่าหล่อนทุกหลังอาหารเช้ากลางวันเย็น!
- ผู้เขียน
