บทที่11
นายชาติเดินห่างชายจีนร่างอ้วนวัยกลางคนที่มาจอดรถรับส่งผลไม้กันข้างทางตรงถนนสายเปลี่ยวอีกครั้ง ชายหนุ่มโบกใบส่งของให้คนที่รอในรถ เพราะรู้ว่าจะต้องมองผ่านกระจกอยู่ ก่อนชะโงกศีรษะเข้าไปเมื่อมาถึงที่รถ
“เห็นไหมครับคุณแม่ยาย มีเงินมาใช้ง่ายๆ ไม่ต้องไปยักยอกให้ใครสงสัยอีกแล้ว” นายชาติยักคิ้วให้นางสำรวยที่วันนี้เกิดขอตามมาด้วย ก่อนจะขยับออกไปแล้วเปิดประตูเข้ามานั่งประจำที่คนขับ ทันทีที่ชายหนุ่มนั่งลงนางสำรวยที่นั่งอยู่ชิดประตูอีกด้านก็ยื่นมือผ่านหน้แจ่มจันทร์ที่นั่งตรงกลางมา นายชาติมองแล้วทำคิ้วขมวดอย่างงุนงง นางสำรวยจึงรีบบอก
“ส่วนแบ่งฉัน”
“อะไรกันครับคุณแม่ยาย ขอติดรถมานี่ผมไม่คิดค่าน้ำมันก็บุญโขแล้วนะ”
“ไอ้ชาติ อย่ามาตีฝีปาก เอามาแล้วไปส่งฉันที่ท่ารถ ฉันจะไปธุระ” นางสำรวยตวาดแว้ด แล้วชักสีหน้าใส่ชายหนุ่มที่เป็นแค่ลูกแม่ครัวแต่กลับมาเรียกนางว่าแม่ยายเต็มปากเต็มคำ แม้รู้ถึงต้นสายปลา
