เสียงปิดประตูรถดึงกณิศากลับมาสู่ความเป็นจริงในปัจจุบัน หญิงสาวเหลียวไปตามเสียงเห็นแม่เข้ามานั่งในรถพร้อมอุ้มรวงข้าวไว้บนตัก เธอรีบออกตัวทันที
“ให้รวงข้าวมานั่งกับก้อยก็ได้ค่ะแม่จะได้ไม่เมื่อย”
“ขับรถแล้วจะอุ้มเด็กไปด้วยอันตรายไม่รู้หรือไง ประมาท” นางสายบัวตำหนิเอาเสียทันที แม้รู้ว่ากณิศามีเจตนาดี นางเห็นแววสลดในดวงตาที่กำลังเบือนกลับไปเล็กน้อย ก่อนจะบังคับให้รถแล่นไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง เพียงชั่วเวลาไม่นานกณิศาก็เอ่ยถามขึ้นเมื่อชายตามามองช่วงสั้นๆ
“ปิดเพลงไหมคะแม่”
นางสายบัวไม่ได้หันไปมองคนถาม แต่มองร่างกระจ้อยร่อยที่นั่งยักย้ายไปตามจังหวะเพลงอย่างมีความสุขบนตักนาง แล้วอย่างนี้จะให้ปิดเพลงได้อย่างไร นางสายบัวไม่พูดทว่าส่ายหน้าช้าๆ แทนคำตอบ จากนั้นรถทั้งคันก็กลับมามีแค่เสียงเพลงที่เปิดเบาๆ และเสียงแห่งความสุขที่เปล่งออกมาจากปากเล็กๆ สีแดงๆ ของรวงข้าวเท่านั้น
กณิศานำรถเข้าจอดในซองจอด
