ร่านดอกรัก

บทที่๒

บทที่2

กณิศามองดูห้องสะอาดสะอ้านที่เคยนอนแล้วชะงัก ไม่แน่ใจว่าระหว่างที่เธอไม่ได้มาเหยียบบ้านหลังนี้เป็นเวลาสองปีกว่าๆ นั้น แม่อนุญาตให้ใครมาใช้ห้องหรือไม่ เพราะสภาพห้องไม่เหมือนห้องที่ปิดตายเท่าใดนัก เธออุ้มเด็กน้อยเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วเปิดออกดู เผื่อว่าถ้ามีคนใช้ห้องนี้ ข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวของคนนั้นจะต้องมีโดยเฉพาะเสื้อผ้าเครื่องแต่งตัว

ตู้ใบเก่าของเธอว่างเปล่าแต่ข้างในไร้ฝุ่นเกาะ เช่นเดียวกับพื้นไม้กระดานแผ่นหนาผิวมันวาวยังคงความสะอาดเอาไว้ มองไปที่เตียงนอนก็คลุมผ้าเอาไว้อย่างดี หัวเตียงที่เป็นลิ้นชักใช้ใส่ของกระจุกกระจิกก็สะอาด ซ้ำห้องก็ไม่ได้มีกลิ่นอับแต่อย่างใด

หญิงสาวมองไปทางหน้าต่างม่านสีฟ้าเรียบๆ ที่กำลังไหวพเยิบ ลมอ่อนโชยเข้ามาถึงได้รู้ว่าที่ห้องไม่มีกลิ่นอับเพราะหน้าต่างเปิดระบายลมอยู่นี่เอง สภาพห้องไม่เหมือนห้องที่ปิดร้าง แต่ก็หาร่องรอยคนพักอาศัยไม่เจอ เพื่อความแน่ใจกณิศาเดินไปดูที่ห้องน้ำเล็กๆ ในห้อง แล้วได้แต่บอกกับตนเองว่า แม่ไม่อนุญาตให้ใครมาใช้ห้องนอนของเธอ นอกจากทำความสะอาด

ความรู้สึกบางอย่างวิ่งขึ้นมาแน่นอกน้ำตาคลอดวงตาที่แดงช้ำของเธออีกครั้ง ก่อนจะเดินกลับไปที่เตียงเล็กซึ่งเหมาะสำหรับนอนคนเดียวของเธอเพื่อวางเด็กหญิงที่ออกอาการกระสับกระส่ายดิ้นน้อยๆ อยู่บนบ่า คงอยากจะนอนที่กว้างสบายๆ เต็มที

กณิศาวางเด็กหญิงรวงข้าวลงบนที่นอนนุ่มกลิ่นสะอาดและกลิ่นหอมของน้ำยาปรับผ้านุ่มฟุ้งกระจาย ไม่ว่าแม่จะเตรียมห้องไว้รอเธอหรือเป็นห้องที่เตรียมไว้ต้อนรับญาติพี่น้องที่จะมางานวิวาห์ของกนกกรในอีกไม่กี่วันถ้าหากไม่เกิดอุบัติเหตุครั้งร้ายแรงที่สุดของจังหวัดขึ้นเสียก่อน

รถทัวร์นักท่องเที่ยวชนประสานงากับรถบรรทุกขนวัสดุก่อสร้างที่เบรคแตก มีคนตายหลายสิบคนหนึ่งในนั้นคือกนกกรพี่สาวของเธอเอง งานวิวาห์ที่จะมาถึงถูกความตายมาเยือนแก่ว่าที่เจ้าสาวเสียก่อนจนต้องล้มเลิกไปโดยปริยาย

ห้องนอนเก่าของเธอแม่อาจทำความสะอาดไว้รอรับญาติพี่น้องที่จะมาร่วมงานแต่ง จึงกลายเป็นได้ต้อนรับคนที่มร่วมงานศพแทน และเธอก็เข้าข่ายนั้นเสียด้วย แต่ถึงอย่างไรก็นึกขอบคุณผู้เป็นแม่ ที่ให้เธอได้มีห้องพักให้ลูกน้อยได้นอนอย่างสบาย

หญิงสาวหยิบหมอนมาวางกั้นไว้ข้างร่างกระจ้อยร่อยเพื่อกันดิ้นตกจากเตียง แม้ว่าจะวางร่างเล็กๆ นั้นไว้ตรงกลางเตียงก็ตามที ก่อนจะหันมองหาพัดลมเพราะเด็กน้อยนั้นชอบอากาศเย็นๆ ในห้องนอนไม่มีพัดลมที่เธอเคยใช้แต่ก็ไม่แปลกถ้าหากแม่หรือกนกกรจะเอาไปใช้ แต่เมื่อจำเป็นสำหรับเด็กหญิงรวงข้าวกณิศาจึงเดินออกไปนอกห้องหวังได้พัดลมที่ไม่มีคนใช้มาเปิดคลายร้อนให้ลูกน้อย

ทันทีที่เปิดประตูก็ผงะเมื่อเห็นแจ่มจันทร์ทำท่าเหมือนจะผลักประตูเข้ามาอยู่เหมือนกัน ด้านหลังแจ่มจันทร์คือนางสายบัวแม่ตนและนางสำรวยน้าสาวต่างก็มองเข้ามาในห้อง

“เอาอะไรหรือแม่ก้อย” นางสำรวยเป็นคนถาม เพราะเห็นท่าทีของกณิศาเหมือนกำลังจะออกมานอกห้อง

กณิศามองน้าสาวก่อนชายตามองนางสายบัว แม่รีบเบือนหน้าหนีเสียทันทีก่อนเดินเลี่ยงไปยังห้องนอนเหมือนไม่อยากรู้ไม่อยากใส่ใจว่าเธอจะตอบคำถามเช่นไร กณิศารู้สึกแปลบปลาบหัวใจขึ้นมาทันทีกับท่าทีหมางเมินของแม่ ก่อนจะตอบน้าสาวไป

“อยากได้พัดลมค่ะ เด็กขี้ร้อน” เธอตอบสั้นๆ และคิดว่าเข้าใจง่ายที่สุด

นางสำรวยพยักหน้ารับทราบ ทว่าแจ่มจันทร์รีบชิงพูดแขวะเสียก่อน

“เด็กขี้ร้อนก็พัดเอาสิยะ บ้านนี้ไม่มีพัดลมเหลือเฟือให้คนอื่นยืมใช้หรอกนะ”

“จันทร์” นางสำรวยปรามบุตรสาว ก่อนหันมาพูดกับกณิศา

“พัดลมเก่ามันพังหมดแล้ว เอาของน้าไปใช้ก่อนก็แล้วกัน รอเดี๋ยวนะ”

“แม่” แจ่มจันทร์ลากเสียงยาวอย่างขัดใจ แล้วเดินกระทืบเท้าตามนางสำรวยไปไม่ลดละ

กณิศาได้ยินเสียงกระเง้ากระงอดแต่ฟังไม่ได้ศัพท์ เป็นเรื่องปกติของแจ่มจันทร์ ซึ่งนานๆ จะเจอกันสักครั้ง เวลาน้าสำรวยมาเยี่ยมเยียนแม่ของเธอ แต่กณิศาไม่แน่ใจว่ามาเยือนเพื่อถามสารทุกข์สุกดิบหรือมาขอให้ช่วยปลดทุกข์กันแน่ เพราะน้าสำรวยจะมาพักอยู่ด้วยครั้งละหลายๆ วัน แล้วกลับไปพร้อมผลไม้ในสวนจำนวนที่เรียกได้ว่ากินไม่หวาดไม่ไหว น่าจะเอาไปขายมากกว่าเอาไปกินเอง

แต่พ่อของเธอก็ไม่เคยว่าอะไร มิหนำซ้ำยังให้เงินน้าสำรวยติดตัวกลับไปด้วยทุกครั้ง และเหมือนพอเห็นว่าพ่อใจดีน้าสำรวยและแจ่มจันทร์ก็มาหาบ่อยขึ้น ถี่ขึ้น ไม่มีครั้งไหนที่เธอกลับมาบ้านแล้วไม่เจอสองคนแม่ลูกคู่นี้ จนเมื่อพ่อเสียชีวิตน้าสำรวยและแจ่มจันทร์ก็ย้ายมาอยู่แบบถาวร โดยอ้างว่ามาอยู่เป็นเพื่อนพี่สาว

แรกย้ายมาอยู่ใหม่ๆ แจ่มจันทร์กล้าขนาดขอห้องนอนส่วนตัว ทั้งที่ตอนไปๆ มาๆ สองคนแม่ลูกนอนห้องชั้นล่างซึ่งจะว่าไปแล้วก็ขนาดใหญ่พอสมควร ใหญ่กว่าห้องนอนของเธอเสียด้วยซ้ำ แต่ที่แจ่มจันทร์ไม่ชอบและอิดออดที่จะเข้าพัก ก็เพราะไม่มีห้องน้ำด้านในเพื่อความสะดวกสบายเหมือนห้องข้างบนนั่นเอง ดีที่น้าสำรวยยังมีสำนึกรู้จักเกรงใจอยู่บ้างจึงปรามลูกสาว สองคนแม่ลูกจึงนอนห้องด้านล่างเหมือนอย่างเคย

แต่การกลับมาของเธอครั้งนี้กณิศาชักไม่แน่ใจแล้วว่าทั้งสองยังคงนอนห้องข้างล่างหรือไม่ ในเมื่อเห็นสำรวยเดินไปทางเดียวกับแม่ของเธอ ไม่นานเธอก็กระจ่างเมื่อน้าสาวเปิดประตูเข้าไปในห้องที่กนกกรเคยนอน

กณิศาส่ายหน้าระอากับเสียงกระเง้ากระงอดของแจ่มจันทร์ที่ยังได้ยินแว่วๆ แม้จะเข้าไปในห้องแล้วก็ตาม ก่อนจะกลับเข้าไปรอในห้องกณิศาอดมองไปทางประตูห้องนอนของแม่ไม่ได้

นานแค่ไหนแม่ถึงจะให้อภัยก้อย