ร่านดอกรัก

บทที่๓

บทที่3

กณิศารีบไปรับเด็กหญิงรวงข้าวมาอุ้มเอาไว้ มองชายหนุ่มอย่างตำหนิเล็กน้อยที่ทำให้เธอตกอกตกใจ ด้วยการถือวิสาสะอุ้มลูกเธอออกมาเดินเล่นหน้าบ้าน

“รวงข้าวต้องทานอาหารเช้าค่ะ” เธอบอกเสียงแกนๆ ก่อนเดินเข้าบ้านโดยยอมเสียมารยาทที่ไม่ชวนนิพลเข้ามาด้วย

เช้าๆ เช่นนี้เธอไม่รู้ว่าเขาจะมาทำไมหรือมีธุระกับใคร น่าจะรู้ว่าคนทั้งบ้านไปอยู่ที่วัดกันหมด แต่เหมือนแขกที่ไม่อยากต้อนรับจะเดินตามเธอเข้ามาในบ้านด้วย

“คุณก้อยละครับทานอะไรหรือยัง ผมซื้อปาท่องโก๋กับข้าวเหนียวสังขยามา ขอแลกกับกาแฟสักแก้วได้ไหมครับ”

กณิศาอยากจะตะโกนใส่หน้าเขาเสียจริงๆ ว่าไม่ว่างโว้ย ไม่เห็นหรืออย่างไรว่าเธอกำลังจะป้อนข้าวลูก แต่เมื่อคิดถึงมารยาทและความมีน้ำใจของนิพลที่ขับรถมาส่งเมื่อคืน เธอจึงทำได้แค่การบอกให้เขารอเท่านั้น

“ขอฉันป้อนข้าวลูกก่อนนะคะ เดี๋ยวจะไปต้มน้ำร้อนชงกาแฟให้” กณิศาอดประชดไม่ได้ และดูเหมือนนิพลจะอึ้งไปเล็กน้อยก่อนยิ้มฝืนๆ ให้เธอ

“ผมคงรบกวนคุณก้อย อันที่จริงเป็นห่วงกลัวไม่มีอะไรรองท้องตอนเช้า เพราะเห็นคนในบ้านไปวัดกันหมดน่ะครับ” นิพลพยายามบอกถึงความหวังดีของตนเอง ซึ่งก็เป็นเรื่องจริงเพราะตอนขับรถสวนกันนั้น เห็นรถจากบ้านหลังนี้มุ่งหน้าไปวัดโดยมีคนในบ้านนั่งในรถกันทุกคน

“ไม่ได้รบกวนหรอกค่ะ เพียงแต่เด็กหิวก็ต้องให้กินก่อน ผู้ใหญ่อย่างเราๆ อดทนได้ไม่ใช่หรือค่ะ” เธอรีบออกตัวเพราะคิดว่าตนเองเสียมารยาทมากไปแล้ว

“อ๋อ ครับๆ” นิพลยิ้มออกเมื่อกณิศาไม่ได้มีท่าทีรังเกียจเขาแต่อย่างใด ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้หวายโดยไม่ต้องรอให้เชื้อเชิญ นั่งมองกณิศาที่วางเด็กหญิงตัวน้อยลงบนผ้าที่ปูไว้ แล้วหันมาคว้าชามข้าวไปป้อน เด็กน้อยอ้าปากกว้างรอรับข้าวต้มคำเล็กๆ ที่กณิศาป้อนให้ครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างเพลิดเพลิน เขาอดไม่ได้ที่จะใช้สายตามองเรือนร่างของกณิศา เสื้อยืดเข้ารูปสีขาวเรียบๆ กับกางเกงสีดำไม่ได้สะดุดตาอะไร แต่ทรวดทรงองค์เอวของเธอยามมองจากด้านข้าง ทรวงอกอิ่มดูชูชันเด่นชัดเมื่อไม่มีเนื้อย่นๆ หรือไขมันสะสมตั้งแต่ใต้ราวนมลงไปช่วงตัก เมื่อเบนสายตาไปมองแผ่นหลังที่วางบนสะโพกแน่นตึง ไม่มีเนื้อแผละออกมาให้ชัดตา เรียกได้ว่าแม้มีลูกแล้วรูปร่างกณิศาก็ไม่เปลี่ยนแปลงไปจากตอนวัยรุ่นเท่าใดนัก จะมีเปลี่ยนไปจนเห็นได้ชัดหรือดึงดูดสายตาเขาก็คือทรวงอกอวบอิ่ม ดันเสื้อผ้าออกมาจนเขาอยากสัมผัสนั่นเอง

นิพลนั่งมองกณิศาอย่างชื่นชมอยู่พักหนึ่งก็สะท้อนใจ ว่าตนเองกำลังใช้สายตาลวนลามภรรยาของชายอื่น แม้กณิศาคือหญิงสาวคนแรกที่เขาแอบรักแต่เขาก็ไม่มีสิทธิ์ แล้ววันสองวันนี้สามีของเธออาจตามมาก็ได้ หรือถ้าเทวัญไม่มาเพราะยังไม่กล้าสู้หน้านางสายบัวแม่และญาติพี่น้องของกณิศาเขาก็ไม่มีสิทธิ์คิดไม่ดีกับเธออยู่ดี เมื่อนึกถึงเทวัญขึ้นมานิพลก็อดที่จะถามถึงไม่ได้

“เทวัญไม่มาด้วยหรือครับ” นิพลไม่รู้ว่าคำถามของเขาไม่สมควรตรงไหน เพราะกณิศาชายตามามองเขาทันทีแล้วส่ายหน้าโดยไม่ได้พูดอะไรต่อ และเขาก็รู้ทันทีว่าเธอไม่อยากให้พูดถึง จึงขยับไปนั่งบนพื้นรอกณิศาป้อนข้าวเด็กน้อยต่อไปและดูเหมือนว่าใกล้จะหมดเต็มทีแล้ว จนเมื่อกณิศาป้อนข้าวคำสุดท้ายเขาจึงอาสาเอาชามไปเก็บให้ แต่เธอก็ปฏิเสธอย่างสุภาพ

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจะไปต้มน้ำร้อนชงกาแฟอยู่แล้ว” กณิศาบอกพลางใช้ผ้ากันเปื้อนเช็ดปากให้ลูกน้อยแล้วป้อนน้ำให้ดื่ม นิพลจึงอาสาอีกครั้ง

“งั้นผมช่วยดูน้องรวงข้าวให้ พาแกไปเดินเล่นข้างนอกได้ไหมครับ ดูเหมือนเมื่อกี้ชอบดูปลาในอ่างนั่นจังเลย” นิพลหมายถึงอ่างบัวที่เลี้ยงปลาหางนกยูง ปลาสอดและปลานกแก้วที่วางอยู่ตรงหน้าบ้าน กณิศามองอย่างลังเลชั่วครู่ก่อนพยักหน้าแต่ยังมีข้อเสนอ

“ให้แกเดินเองจะดีกว่า คุณแค่ช่วยระวังอย่าให้หกล้มแค่นั้นก็พอแล้ว”

“ครับ” นิพลยิ้มหน้าบาน เอ่ยชวนเด็กหญิงรวงข้าวซึ่งไม่มีทีท่าว่าจะกลัวคนแปลกหน้าอย่างเขาเอาเสียเลย ดูอย่างเมื่อสักครู่เขาเห็นประตูเปิดแง้มอยู่ก็ถือวิสาสะเข้ามา เห็นแต่เด็กน้อยนั่งเล่นอยู่ไม่มีเงาของกณิศาแต่ก็ได้ยินเสียงแว่วๆ มาจากในครัว พอเขาเข้าใกล้เด็กน้อยก็ยิ้มให้ พอเขายกมือยั่วหนูน้อยก็โผเข้าหา เขาจึงอุ้มออกไปเดินเล่นหน้าบ้าน

นิพลคอยระวังไม่ให้เด็กน้อยหกล้มระหว่างเดินเตาะแตะดูปลาในอ่างบัวอยู่พักหนึ่ง กณิศาก็ออกมาพร้อมถาดกาแฟหอมกรุ่นและขนมที่เขาซื้อมา หญิงสาวเชิญชวนด้วยใบหน้ายิ้มแย้มให้ไปนั่งที่ชุดม้าหินอ่อนตรงศาลาหลังเล็ก

เมื่อก่อนศาลาหลังนี้ยังไม่มี แต่จะว่าไปแล้วก็มีหลายอย่างที่เปลี่ยนแปลงไปสำหรับบริเวณบ้าน รวมถึงบ้านสร้างใหม่อีกหลังที่เรียกได้ว่าอยู่บนที่ดินผืนเดียวกันแม้จะห่างออกไปพอสมควร เมื่อคืนกลับบ้านก็มืดค่ำไม่ทันได้สังเกต มาเมื่อเช้าตอนเยี่ยมมองออกไปนอกหน้าต่างจึงเห็นเข้า จะว่าแม่สร้างบ้านใหม่ก็คงไม่ใช่ แต่ถ้าแม่ขายที่ดินให้คนอื่นสร้างบ้านก็คงจะไม่เห็นมีเหตุจำเป็น แม่ไม่ขัดสนเงินทองขนาดตัดแบ่งที่ดินที่อยู่อาศัยให้คนอื่นแน่ๆ เพราะมันทำให้สนามกว้างมากๆ ของบ้านหดหายไป

ความคิดของกณิศาหยุดลงอย่างฉับพลัน เมื่อเห็นรถยนต์แล่นผ่านหน้าบ้านแล้วชลอความเร็วลง ก่อนจะผ่านเลยไปแล้วเข้าจอดหน้าบ้านหลังนั้น แต่ระยะห่างและต้นไม้ที่ปลูกเอาไว้ทำให้มองหน้าคนขับที่ลงจากรถไม่เห็น รู้แต่เป็นผู้ชายและเขากำลังเดินเข้าบ้าน

“บ้านแฟนคุณเกดครับ สร้างเสร็จใหม่ๆ คงจะใช้เป็นเรือนหอ แต่เสียดาย” นิพลหยุดคำพูดเสียทันทีเมื่อถาดในมือกณิศาร่วงลงพื้นเสียงดังจนเด็กหญิงรวงข้าวสะดุ้งและตามมาด้วยเสียงร้องไห้อย่างตกใจ

แม้เสียงถาดตกจะไม่ได้ยินไกลมาถึงบ้านของชยธร แต่เสียงดังจ้าอย่างเสียขวัญและตกใจของเด็กเล็กก็ได้ยินถึงบ้านเขา ชายหนุ่มรีบเดินมาหยุดมองออกไปทางหน้าต่างบานเกร็ดทันที เห็นนิพลกำลังก้มลงเก็บอะไรสักอย่างบนพื้น ส่วนหญิงสาวกำลังอุ้มเด็กน้อยที่ร้องไห้เสียงดังอยู่ในอ้อมแขน และเธอกำลังพาเดินกลับเข้าไปในบ้าน ส่วนนิพลก็รีบตามเข้าไปติดๆ

ชยธรกำมือโดยไม่รู้ตัวกับภาพที่เห็น ไม่ต่างจากครอบครัวที่ประกอบไปด้วย พ่อ แม่ ลูก ถ้าเปลี่ยนจากนิพลเป็นเทวัญ มันก็คือครอบครัวที่ดูมีความสุขครอบครัวหนึ่งดีๆ นี่เอง

ชายหนุ่มถอนหายใจพร้อมถอยห่างออกมา เตือนตัวเองว่าภาระหน้าที่ของเขายังรออยู่ ทั้งที่บ้านหลังนี้และที่วัด